Verblind

Verblind ben ik. Ik voel een stekende pijn. Ik zie het echt niet meer zitten. Letterlijk niet. Het begon met een lichte irritatie. Er was sprake van oververmoeidheid waardoor al snel wrijving ontstond. Emotieloze tranen vloeiden over mijn wangen. Tja wat kun je doen. Overzicht en inzicht heb je nodig maar dat is in dit stadium ver te zoeken. Als je de bron niet kunt benoemen is een adequate bestrijding niet mogelijk. Op zoek dus naar een antwoord. Allerlei theorieën malen door mijn hoofd. Als ik mij nu meer zou focussen op het echte probleem. Alles even op een rijtje zetten. Oorzaak en gevolg. Waar komt die irritatie vandaan? Wordt die veroorzaakt door het verminderde zicht of is het juist de oorzaak van mijn vertroebelde blik.
Het is waar dat ik de laatste tijd het overzicht een beetje ben verloren over mijn directe omgeving. Dat heb je al snel in een groot gezin dat massaal aan het puberen is geslagen. Ook besef ik dat ik wellicht te weinig oog heb gehad voor mijn partner die toch het aanzien meer dan waard is. Ik moet toegeven dat ik het op mijn netvlies geprente ideaalbeeld dat ik van haar had in de loop der jaren best heb moeten bijstellen. Mijn ogen zouden nu toch geopend moeten zijn. Is het dan de liefde die mij verblindt? Ik heb tenslotte nog steeds een oogje op haar. Of ben ik blind van vertrouwen? Misschien bén ik wel stekeblind geweest, maar vanwaar dan die tranen, die irritatie?

Ik kan het ook bij mezelf zoeken natuurlijk.
Onvermogen om alles te kunnen overzien. Er komt zoveel op me af. Opgevoed met bepaalde principes welke ondanks puberaal protest toch eigen gemaakt zijn. Vervolgens de realiteit van een veranderende maatschappij, jeugd, normen, waarden. Ik realiseer me dat ik datgene wat ik van mijn ouders meegekregen heb bij lange na niet kan overbrengen op de jonge mensen waar ik de verantwoordelijkheid voor draag. Het verwarrende ook: ‘gisteren’ was ik nog een feestbeest, ging stappen tot ’s morgens vijf uur; vandaag moet ik oordelen over het gedrag van ontdekkende jonge mensen die grenzen aftasten zoals ik dat ook altijd gedaan heb.

Mijn vrouw houdt zich niet met dit soort gedachten bezig. Alleen vooruitkijken is haar devies. Is ook wat voor te zeggen natuurlijk. Maar dan moet je wel kunnen zien.
Tijd om deze uitzichtloosheid eens bespreekbaar te maken. Hoe zal ik dat aanpakken? Zulke zaken moet je tegenwoordig plannen en agenda’s afstemmen.

Een dag later zitten we tegenover elkaar. Ik leg haar mijn probleem voor met tranen in de ogen. Peinzend kijkt ze me aan. Ze buigt zich voorover en haar onderzoekende ogen priemen zich in mijn wijd opengesperde pupillen. Er valt een eindeloze stilte waarin je een speld kunt horen vallen. Dan zakt ze terug in haar stoel en zonder verder op te kijken pakt ze pen en papier.
“Je hebt last van een hardnekkige oogontsteking, ik zal je een kuur voorschrijven. Driemaal daags deze gel aan de binnenzijde van het onderste ooglid druppelen. Nemen de klachten niet binnen drie dagen af dan zie ik je graag terug. Dat is belangrijk hoor, want je loopt het risico van een beschadiging van het netvlies door littekenvorming.”

Ik verlaat de huisartsenpraktijk met een hoopvolle blik maar een lichte angst maakt zich van mij meester. Met een uitstekend zicht loste ik problemen altijd blindelings op maar nu tast ik in het duister. Mijn netvlies is als gebarsten porselein. Ik heb teveel gezien.