Verder weg

Traag bewogen we ons door de contouren van de tijd. Soms stonden we even stil, namen een impressie in ons op en trachtten het in ons geheugen te griffen. De lucht was hemeltergend blauw. Een dubieuze grap van de Goden; wij, die in de wetenschap verkeerden dat de toekomst niet bestond. Dat alles slechts “nu” was, en dat we het daarmee moesten doen. “Zie jij wat ik zie?”, vroeg ik terloops. Dan stonden de tranen in haar ogen. Maar ik moest het haar soms vragen. Iedere stap die we namen bracht ons verder weg. Verder weg van het moment waarin we eeuwig wilden leven. Ik voelde het kloppen van haar hart. Een angstige hartslag. “Weet je nog, die keer..?”, vroeg ze. Haar gezicht zag zo bleek. Ik zag de beelden, bij ieder woord dat ze uitsprak. Bij iedere subtiele beweging. En bij iedere stap die ze zette. De kleur op haar wangen was bijna doorschijnend wit. Het was te intens. Te vermoeiend. Gewoon simpelweg te veel.

Ik wilde iets zeggen dat zinvol was. Ik zocht naar woorden waarmee ik ons zijn zou kunnen ontstijgen. Slechts één moment van betekenis had ons hoop kunnen geven. Één moment. Zodat we wisten dat we niet verloren waren. De Goden leken ons plotseling nauwlettend te bespieden; donkere wolken waren in aantocht en het eerste onweer barstte los. De lucht was verstikkend. “Waar ben je?”, vroeg ze nog. Toen kwam de regen, de zuurstof en het verlossende antwoord:

“Ik ben nog steeds hier”.

Maar ik was verder weg dan ooit.

Ik probeerde om het laatste moment te vangen. Om dat moment voorgoed beet te pakken. Maar mijn handen verkrampten, en de tijd gleed als zand tussen mijn vingers weg. Er was nog zoveel dat ik haar had willen zeggen. Zoveel dingen. Maar zo betekenisloos. Dat ik haar lot had willen dragen. Dat niemand ooit haar plaats in zou kunnen nemen. En dat niemand nog dichterbij zou komen, dan zij ooit was geweest.