Verdwaald in een queeste

Laatst liep ik op straat in ons politieke centrum en ja hoor, daar kwam ik er weer één tegen: een verstandelijk op non-actief gestelde bijbelaanbidder. Nu heb ik niks tegen bijbelaanbidders hoor, neee, helemaal niet zelfs. Maar ik heb wel wat tegen verstandelijk op non-actief gestelde bijbelaanbidders, ook al zijn zij dan weer door andere verstandelijk op non-actief gestelde bijbelaanbidders verstandelijk op non-actief gesteld. Maar goed, ik loop daar dus op straat en wat bepaalt het lot? Ja, inderdaad! Juist uit al die andere tientallen potentiële slachtoffers die daar op dat ene moment rondliepen kiest meneer de bijbelaanbidder mij als proefpersoon om vervolgens zijn net nieuw aangeleerde bekeertechnieken op los te laten: “Hallo, mag ik u wat vragen? Gelooft u? In God?” Ik dacht nog: “Goh, op welke vraag zal ik eens antwoord geven?” Maar het tijdsbestek van die gedachte werd me fataal. De bijbelaanbidder had zijn lessen goed geleerd en overviel me op het juiste moment met zijn vocale tactieken. Op dat moment wist ik dat ik vastzat in een web vol met gesproken psalmen. Ik weet nog goed dat zijn Afrikaanse medebijbelaanbidder me angstig aankeek, alsof hij zojuist de andere God van de medaille in een visioen was tegengekomen. Hij maakte nog een gebaar en zei daar iets bij: “Good loevie yoe”. Toen ik mijn aandacht weer richtte op de roedelleider zag ik dat hij nog steeds druk bezig was met het regelen van zijn éénrichtingsverkeer: “Vroeger dit en vroeger dat, maar nu zus en nu zo, want God was overal en nergens”. “En waar is God nu?”, vroeg ik de bijbelaanbidder. “Bij ons, bij ons, echt waar!”, zei hij. “Ja, maar waar is God dan?”, vroeg ik. “Jazeker…God is…Jaaa!” Ik vroeg: “Waar heb je God dan gezocht, dan kan ik daar ook zoeken.” Hij gaf een antwoord waarin Jezus en God elkaar afwisselden alszijnde verklaringen voor zijn vondst en uiteindelijk vroeg ik uit alle wanhoop aan beide bijbelaanbidders maar waar ze vandaan kwamen. Beste mensen, ik kreeg een antwoord en u raadt het al: waar kwamen ze vandaan? Juist, van God! De roedelleider vertelde me dat ik hun bewandelde weg terug moest volgen. “Dan komt het licht vanzelf”, hoorde ik hem nog zeggen. Ik besloot God maar te gaan zoeken. Ik dacht bij mezelf: “Ik ben de gekste niet, ik ga op zoek naar die veronderstelde kracht achter ons bestaan”.

Nu mensen, ik ben gegaan en eerlijk waar, het tussentijdse resultaat kan het beste als frustrerend omschreven worden: ik loop al een maand buiten, ik heb nog steeds geen God gevonden, de batterij van mijn laptop is bijna leeg en thuiskomen zit er voor mij voorlopig niet in. Béllen met God is geen optie en bidden langs de snelweg…mij niet gezien! Ik heb nu negen zelfgeschreven en inhoudelijk uiteenlopende bijbels in mijn tas zitten, mijn rug doet pijn en er is geen Jezus in de buurt die mij kan dragen. Hetgeen ik wel ben tegengekomen tijdens mijn zogenaamde queeste is nog acht van die afgedwaalde religieverkopers!

In Gods naam…

M.