Verkeer

De straat was totaal verstopt. Bij de halte waar ik op de trolley-bus zou wachten stonden zoveel mensen dat ik wist hier zeker tot ver na sint Juttemis nóg te zullen staan. Dus besloot ik te lopen. Bij het grote open kruispunt verderop was zichtbaar dat de drukte door de hele stad tot autostroop was ingedikt. Zover het oog reikte blikkerend metaal onder de strakke zon.
Mij kruiste, ook lopend, sjouwend met een grote tas waarin zich ongetwijfeld een van zijn handeltjes bevond, de kleine, dikke, morsige zigeuner met wie ik in voortdurende staat van sjans-van verkeer.

Het begon ooit met een gesiste invitatie toen ik door de regen langs zijn uitgestalde paraplu’s liep. Of we samen gingen koffie drinken? Nu? Of anders morgen? Ik wierp tegen dat ik een man had maar juist dat leek in hem nog meer enthousiasme te ontsteken. Vrolijk riep hij terug dat dat toch niks uitmaakte; hij had óók iemand! Met één joviale armzwaai bevrijdde hij ons beiden uit het knellende harnas van de monogamie. Daar had hij ons wel eerst samen ingepropt. Lekker krap.

Zijn vrouw – even klein en even dik – werkt net als hij in de zigeunerbranche. Ze is zwijgzaam en kijkt met doffe ogen de wereld in. De straat is ook háár werkterrein. De ene dag sjokt ze met haar man en zijn handel door de stad, de andere dag zit ze langs de kant te bedelen. In kleermakerszit op een stuk karton.
Haar man bedelt niet. Hij lonkt. Succesvol denkt hij wellicht want hij ving tot nog toe steeds mijn lach, die hij natuurlijk in zijn eigen voordeel uitlegde. En dus praatte hij zichzelf keer op keer een stukje dichterbij. En hoewel het vandaag als vanouds begon sloeg hij dit maal meteen maar vijf stappen over.

“Hey, psst, kad ćemo kafu popiti, ja i ti!?”

Wanneer we nou eindelijk eens gingen koffie drinken, hij en ik.
Hij had over me gedroomd, ongelogen!
Wanneer gingen we samen naar bed? Hij en ik?
Nu?
Of morgen?
Overmorgen mocht ook.

In straffe pas liep ik verder langs ronkende filemotors en verhit metaal terwijl zijn geildicht door me heen lawaaide. Dit keer moest ik alleen maar lachen. De andere antwoorden waren op.