Verknipt!

Gevoel van plankenkoorts trekt door me heen alsof ik een redevoering moet houden voor een groot publiek, een sollicitatie gesprek aangaan, waarbij veel op het spel staat, of naar de tandarts voor een kroon. Ben telkens geneigd om laf de telefoon te pakken en het nummer in te toetsen met de mededeling: Ik heb griep, bel binnenkort wel weer voor een nieuwe afspraak. Toch maar niet? Of maar wel? Een ramp is het voor mij: een afspraak bij de kapper. Natuurlijk zat in tegenstelling tot gisteren mijn haar geweldig, vanmorgen. En eigenlijk is het nog steeds niet kort. Nee, ik ga niet. Als ik dat doe zie ik er morgen weer uit als een half geplukte kip.
Ik zie nu al de vreemde voor me, die ik straks ben bij het afrekenen. Braaf prevelend bij de kassa: ‘Ja, het is weer mooi geworden, hoor’. Om vervolgens zo snel mogelijk naar buiten te vluchten en alle etalageruiten te mijden als de pest. Daarna in de supermarkt van alles wat ik niet nodig heb in het karretje te smijten van mijn nieuwe, onbekende zelf.
Als ik in de auto stap verstel ik de achteruitkijkspiegel om te wennen aan mijn knipselhoofd terwijl ik naar huis rijd. Dat maakt dat ik een vluchtheuvel raak, me rot schrik en nog net bij kan sturen om weer recht op de rijbaan terecht te komen. Verhit kom ik thuis aan, smijt de boodschappen op de keukentafel en ren naar boven om voor de spiegel met water en woeste bewegingen een persoon terug te krijgen die meer met mij te maken heeft. De spiegel grinnikt. Veel te kort aan de bovenkant, één pluk blijft op de kruin recht overeind staan. Zelfs als ik er een flinke klap op geef. Met de föhn maak ik nog een paar schijnbewegingen. Het helpt allemaal niks. Ik loop voor aap. Het is verpest, zoals altijd. Ik haat kappers, klungelaars, allemaal. En ze luisteren nooit naar wat je wilt.

Mopperend loop ik de trap af. Echtgenoot verschijnt. ’Hoe laat zullen we eten?’ Hoe kan die man aan eten denken met zo’n duidelijk mismaakte vrouw voor zijn ogen. Ik kijk hem zwijgend aan met een lijdende blik.
‘Zie je niks aan me?’
‘Oh ja, leuke trui, staat je goed, dat blauw’.
‘Mijn haar is geknipt, ik kom net van de kapper’.
’Oh, zag ik niet, wel ietsje korter, geloof ik, zit een beetje vreemd van achter, kan dat?’
‘Nee, het is héél goed geknipt’, schreeuw ik.

Blijft de vraag waarom zoiets onnozels als een stukje van je haar af, zo’n grote impact heeft. Persoonlijkheid heeft toch niks te maken met de kleur, het model of de hoeveelheid haar op je hoofd?
Ben ik dan zo oppervlakkig dat uiterlijk mijn persoonlijkheid bepaalt?
Als ik mij min of meer zorgvuldig gekleed in een gezelschap dompel ben ik binnen vijf minuten vergeten hoe ik eruit zie. Het speelt nauwelijks een rol.

Als kind haatte ik de kapper wel, omdat het ultra-kort moest, terwijl ik zo graag vlechten wou.
Zou het dan toch een restje jeugdtrauma zijn?