Ooit de liefde van je leven tegen gekomen?
Nou, ik dus wel! Wat een narigheid, ben er steeds meer van overtuigd dat je maar beter de liefde snel voorbij kunt lopen, liefst gewoon met een grote boog erom heen! Het is bijna een sarcastisch gebeuren dat je raakt tot in het diepst van je ziel, om nooit meer helemaal de oude te worden. Eerst het euforische gevoel, dat gevoel van, ik kan alles aan, leven kan niet mooier en mijn God, wat zie ik er ineens fantastisch uit! Niet kunnen slapen, werken of eten allemaal zonder zichtbare gevolgen. Ongestraft dromen over huwelijksreizen naar de Bahama’s gevolgd door ik weet niet hoeveel kinderen als nageslacht.
Om dan, in een onbewaakt ogenblik, keihard van de roze wolk te worden gesmeten. Echt, zonder pardon, terwijl je amper beseft wat er gebeurd is. En terwijl je verbaasd probeert te relativeren (want vooral dat schijnt te helpen, al heb ik er niets van gemerkt), wat er nu precies fout is gegaan en waar, kan ik mij alleen maar bedenken dat ze “hierboven” sarcastisch MOETEN zijn, weet namelijk zeker dat ik niet masochistisch ben!
Relativeren dus, oke… Hij is fantastisch, heeft een waanzinnig gevoel voor humor en een lekker kontje. Hij bezit alle eigenschappen die ik zo graag zie in mijn ideale plaatje van “de ware”. Hij heeft maar een slechte eigenschap en dat is dat hij mij niet als “de ware* ziet, maar kniesoor die daar op let toch? Had best genoegen willen nemen met een beetje minder, ben echt niet zo moeilijk…
Relativeren, humm…verdomd moeilijk als je verliefd bent!!
Betrap mijzelf nu op de meest idiote eigenschappen in mijn karakter waar ik niet eens het bestaan van wist! Zo lees ik soms stiekem mee onder een andere nick in de chatbox, alleen maar om te zien met wie hij chat en met wie hij omgaat. Uiteraard is iedere andere vrouw die hij dan aandacht geeft gelijk gestegen tot aartsvijand nummer 1! Terwijl ik in gevecht ben met mezelf (zal ik haar wel of niet een rotopmerking geven?), vliegen de uren voorbij. Het komt uiteindelijk niet tot het sensatie-hoogtepunt waarop ik mezelf “kenbaar” maak. Ben een lafaard, held op sokken en durf eigenlijk alleen in mijn dromen boos te worden.
Wat ben ik een trut he? Begrijp op dit moment ook niets meer van mezelf!
🙁
Categorieën: Liefde
8 reacties
Hans · 19 juni 2004 op 15:13
Het mooie van verliefd zijn is dat het overgaat. Op een dag is het een sleur dan maak je jezelf geen zorgen meer. Mijn vrouw had er iets op gevonden….. Ze is van me gescheiden.
De Engelsen hebben een mooi spreekwoord: First you sink in his arms. But you end up with your arms in his sink
Mosje · 19 juni 2004 op 15:43
[quote]kan ik mij alleen maar bedenken dat ze “hierboven” sarcastisch MOETEN zijn[/quote]Helaas, dat klopt, want jouw verliefdheid zal nu wel wat aan het afnemen zijn, maar voor je het weet steekt het opnieuw de kop, en opnieuw, en nog eens, and again, en wederom, en weer een keer.
Probeer er maar vast aan te wennen….
Volgens mij is dit je debuut. Helemaal niet slecht gedaan!
Louise · 19 juni 2004 op 15:50
Een ongelooflijke rotervaring Anneroos, en dat breng je heel goed over.
Maar voor één rotervaring zou je het mooie van een verliefdheid niet willen missen, toch?
Sterkte!
Mooi geschreven binnenkomer.
sally · 19 juni 2004 op 18:12
Ik vind liefdesverdriet verschrikkelijk.
Een onbereikbaar iemand, waar je helemaal weer van af moet kicken.
Niet weten waar het te zoeken. Toch leer je er ook wel weer van. Maar dat besef je vaak later pas. Dat je niet meer zo maar je hart aan iemand geeft.Ik vind dat je je gevoel heel mooi beschreven hebt.
liefs Sally
pepe · 19 juni 2004 op 20:18
[quote]Wat ben ik een trut he? Begrijp op dit moment ook niets meer van mezelf![/quote]
Dit klinkt bekend, zou niet iedereen zich soms zo voelen?
Als ik heel af en toe denk dat ik mezelf begrijp, dan is er het volgende moment toch weer die twijfel. Waar ben ik mee bezig, waar doe ik het voor?
Een leuk debuut!! 😉 🙂
Ma3anne · 20 juni 2004 op 07:15
Leuk beschreven! Verliefdheid. Het mooie ervan vind ik, hoe pijnlijk soms ook, dat het een gevoel is, dat niet verandert als je ouder wordt.
Wanneer je ouder bent en het overkomt je, ben je weer net zo onbezonnen en ontoerekeningsvatbaar als toen je 14 was. Levenservaring en verstand hebben er absoluut geen vat op. Al probeer je van je nare ervarigen te leren, het kan zo weer toeslaan en dan begint de ellende weer van voren af aan. 😀
Dees · 21 juni 2004 op 09:52
Mooi beschreven, het verschijnsel onbeantwoorde liefde. Het onbeantwoorde van de liefde draagt ook alleen maar bij aan de mythologisering van zo’n kerel natuurlijk, nooit worden je dromen weerlegd door de realiteit van zijn karakter.
Of ze hierboven echt sarcastisch zijn, ik weet het niet, ik vind ze hierboven meer willekeurige aanklooiers. 😉
Anneroos · 21 juni 2004 op 18:29
Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reactie’s!! (Had n.l. niet verwacht dat er iemand zou reageren op een nieuwkomer als ik)
Groetjes Anneroos. 🙂