Versieren 2.0

Nonchalant plantte ik mijn arm op de bar. Met een koel gelaat probeerde ik het lauwe bier op de bar dat mijn mouw daarop doorweekte te negeren. Door mijn arm voor een biertje op te steken was ik van de mentale strijd af. Met het biertje in mijn hand stond ik daar een beetje de rol te spelen van de onverschillige, coole cowboy. Enkel een ruwe schets van een man voor wie het schilderij had afgedaan. Ik krabte eens interessant langs mijn drie dagen lang expres genegeerde baardgroei op mijn wang. Binnen in mijn shirtje ging het er iets minder koel aan toe. Mijn hart was bezig een beatboxwedstrijd te houden en mijn darmen leken op de maat de bruutste breakdancetricks uit te halen. Vannacht zou ik mijn slag slaan. Voor eens en altijd aan mijzelf bewijzen dat ik het nog kan. Versieren verleer je niet, toch? Even dacht ik aan mijn vriendin thuis, hoe ik haar toendertijd versierd had. Het was eigenlijk vrij makkelijk geweest. Zij was verdrietig, en ik ontzettend behulpzaam. Zij vond mij lief luisterend en ik was tranengeil. Vrouwentranen zijn de sleutel naar haar kuisheidsgordel. Misschien deed ik dit daarom wel. Misschien wilde ik aan mijzelf bewijzen dat ik het ook had gekund als ze niet had gehuild. Waarom het ook was, ik moest en zou versieren.

Er kwam een meisje naast mij staan, kennelijk om een drankje te bestellen. Ik spitste mijn oren en hoorde haar één drankje bestellen. Ik vinkte het kruisje ‘geschikt’ in mijn gedachten aan. Ik vond het wel eens tijd om haar gezicht te bekijken, dus ik wende mijn gezicht af van haar tailleversieringen. Ze staarde mij met heldere ogen aan. Ik nam aan dat ze in de stille afwachting was van een knetterende versierzin.

‘Wat brengt zo’n meisje als jij naar zo’n rothol als dit?’ gooide ik meteen maar mijn beste hollywood imitatie eruit. ‘Ik bestel hier wat drinken in de kroeg van mijn vader, dank je.’ Ik besloot het over een andere boeg te gooien. Ik besloot om direct mijn diepzinnige ‘loner cowboy die onder de sterren nadenkt over het leven’ act uit te voeren. Vrouwen houden wel van een man waarmee ze goed kunnen praten. ‘Waarom denk jij dat wij hier zijn?’ vroeg ik haar met één wenkbrauw omhoog en de andere laag gehouden, geheel in Luke Perry stijl. ‘Ik ben hier om een drankje te bestellen, en jij bent hier waarschijnlijk verkeerd. De dokter weet vast beter raad met kramp in je wenkbrauwen dan een kroegbaas.’ Meelevend lachtte ze mij toe als een ware Wendy van Dijk en wendde zich tot de man die naast haar verschenen was.

De man keek haar even van kut tot tiet aan en sprak tegen de linker ‘Neuken voor een breezer?’. ‘Nee dank je, ik heb net drinken besteld.’ antwoorde ze onaangedaan. Een glimlach brak mijn mond in tweëen, kennelijk was ik niet de enige hier die moeite had zijn ballen heel te houden. ‘Nou, dat is dan mooi goedkoop neuken.’ grijnsde onze vleesgeworden borstbioloog naar de rechter. Lachend liep het meisje daarop met de jongen mee naar buiten.

Ik stond nog steeds aan de rand van de bar, nam het laatste slokje onwerkelijkheid uit mijn glas en zette die op het bierplasje op de bar neer. Koel schreed ik naar de opening van de deur, wierp nog één laatste blik naar binnen en trok de deur achter mij dicht. ‘De tijd van koele blikken en strakke zinnen is voorbij, nu rest enkelt nog de vrijerij.’ troostte ik mijzelf met gemompel terwijl ik naar huis stevende.