Vind maar een gaatje

Vooraan staan is beter. Dat moet wel, want velen proberen het dagelijks. Zij doen dat niet voor niets, al die moeite. Het is gewoon beter. Maar beter dan wat? Ik denk dat ze dénken dat ze vooraan willen staan, maar in werkelijk iets heel anders willen. Ze doen het – letterlijk – zonder er bij stil te staan. Ik wil mijn auto kwijt op een groot parkeerterrein op Schiphol. Nou, van grote parkeerterreinen hebben ze daar wel gehoord. Haal de auto’s eraf en je kunt er een kist Jumbo’s kwijt. Na een positieve irisscan, een aarzelende vingerafdrukherkenning, dubbele Data-analyse, het geven van de achttien benodigde wachtwoorden en vooral – het injecteren van mijn pinpas en drukken op “Ja”, gaat de slagboom omhoog. Nou, die actie kost mij dan wel een hoop geld, het ding gaat niet eens echt omhoog. Dat zou ook een raar gezicht zijn, zo’n zwevende slagboom. Ergens links van mij bevindt zich een scharnierpunt waardoor het linkerpuntje van de boom omlaag en tegelijkertijd (dat moet) de rechterpunt omhoog gaat. Doordat het grootste deel van de slagboom aan de rechterkant van dat scharnierpunt zit… o, je komt vaker op een parkeerterrein. Goed, dan slaan we de uitleg verder over.

Voor zo ver ik kan kijken (zover van kijken sprake is met al die geparkeerde auto’s) strekken lange rijen prijzig blik zich uit. Direct achter mij passeert een tweede auto de slagboom. Kan ook niet anders dan achter mij zijn, zou het voor mij zijn, was er iets vreemds aan de hand. Het echt vreemde is, ik loop vele minuten eerder het parkeerterrein af dan de man achter mij. Raar? Valt mee. Want wat doe ik? Ik rij meteen een flink stuk rechtdoor, tot ik links of rechts wat gaten in de rijen geparkeerde auto’s ontwaar. Pas dan schiet ik een zijsteegje in en parkeer de auto. Makkelijk en snel! De meneer achter mij wil vooraan staan, dus slaat na de slagboom de eerste de beste rij in en zigzagt en slalomt het hele terrein over, tot hij eindelijk het punt bereikt waar mijn schoenzolen minuten eerder het asfalt hebben ontmoet.

Dit is extreem, doch écht gebeurd. Helaas. Nederland wil op de eerste rang zitten (staan). Is de voetgangersuitgang rechtsachter in de parkeergarage, dan wil iedereen op de eerste rij, náást de uitgang staan. En dat kan niet. Tenminste niet zonder aanzienlijke blikschade. Het erge is, had men voor de twééde of beter nog de derde rij gekozen, dan was een plekje vooraan wel degelijk mogelijk geweest. Deze simpele boodschap is alles wat ik je met deze column wil meegeven. Wat wil je: vooraan staan of dichtbij staan. Wil je oeverloos laveren over een parkeerterrein, vele minuten verliezen en dan als beloning nog steeds een flink stuk moeten lopen? Of wil je ontspannen en in een fractie van de tijd een plekje vinden, ook nog eens vlakbij de uitgang. Kies voor het laatste, kies een rij in de achterhoede en loop recht op je doel, de uitgang, af!

Ik vrees dat een plaatje het een en ander drámátisch verduidelijkt (heb ik van de Amerikanen: “dramatically” improved, with “dazzling” graphics). Heb ik helaas niet, zo’n plaatje. Maar… veel mensen komen in de Efteling. Let goed op, bij het naderen van dat grote parkeerterrein. Het is een grappig gezicht, de auto’s staan in een soort driehoekformatie opgesteld. Van de hoofdingang van de Efteling terugwerkend worden de rijen telkens één of twee auto’s korter. Dus: rij niet blind tot helemaal vooraan om daar kansloos linksaf te slaan. Sla rijen eerder linksaf. Rij door tot (bijna) aan het einde, er staat namelijk geen hond, en je staat luttele meters van de ingang. Tijdens topdrukte werkt deze truc helaas niet, dan moet je niet met de auto zijn (of beter nog, thuis blijven). O. En bij de wachtrijen van de attracties gelden andere regels. De foto houd je tegoed!