Bijna tweeduizend jaar geleden. Een plat land aan een woeste zee. Een zee die ieder jaar stijgt. Bewoners aan zee stapelen zand en stenen voor de kustlijn. Het zeeklimaat staat gelukkig grasgroei toe, met grote dank aan de zon. Het volk aan zee is namelijk dol op gras. De stapeling van zand en stenen is het grootste deel van het jaar met gras bedekt. Een dijk van een stapeling die van een grote afstand lijkt op een lange cheese-cake. Aan de stapeling is te zien in welk jaar de bewoners leven, zestien jaar na Christus. De dijk is goed onderhouden door de kustbewoners.

Maar … sinds kort woedt er een strijd tussen twee bevolkingsgroepen. Twee belangrijke bevolkingsgroepen. De ene bevolkingsgroep is gespecialiseerd in het vervaardigen van kaas, de andere in het maken van taart. Twee volksvertegenwoordigers zijn aangesteld om de strijd diplomatisch en ritueel te beslechten.

De volksvertegenwoordiger van de taarten, een dikke man in blauwwit gestreepte broek met ontbloot bovenlijf en oranje hoofdhaar gebonden in twee vlechtjes, schudt eerst de hand van de vertegenwoordiger van het kaasvolk, een klein driftig mannetje met gele snor en een helm met vleugels. Vervolgens maken ze een dansje waarbij een klein wit hondje hen voortdurend in de kuiten bijt. Het volk klapt in de handen. Het hondje bijt steeds feller in de kuiten van de dansers, totdat een van de dansers de andere loslaat. De dikke, want die is het meest kleinzerig.

Daarna worden wat cadeaus uitgewisseld. De dikke schenkt altijd een grote zwerfkei en de kleine een flesje met schimmige drank. De eigenlijk kleine onbeduidende stammenoorlog wordt daarna tot vrede gebracht met het gelijktijdig prikken van alle vier de wijsvingers in de dijk. Er zitten heel wat gaten in de dijk, van voorgaande oorlogen. De cheese-cake-dijk is eigenlijk een groot oorlogsmonument, ter herinnering aan en voorkoming van onspoed door een al te woelige zee. Aan het einde is het feest. Zonder muzikanten. Want die spelen vals.

[i]Genre: Nederlands historisch kostuumdrama
Leeftijdsindicator: Geschikt voor alle leeftijden
Taal: Nederlands gesproken
Locatie: Aan de oevers van het Noordzeekanaal in de buurt van de Wijkertunnel
Soundtrack: Oude muziek (luit, lier, trompet, schalmei, etc…)
Regisseur: Pieter Groenweg
Cast: Multicultureel
Dikke man: Obus Menhir
Kleine man: Aster Star
Hondje: Wit klein keffertje (Schnauzer)
Catering: De Bazaar[/i]


Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

7 reacties

Esther Suzanna · 21 mei 2015 op 20:07

Op zich vind ik deze nieuwe versie van een Nederlandse ‘Asterix en Obelix’ wel geinig gevonden en leuk geschreven maar …

hoe aardig ook, het voelt toch ietwat ‘gestolen’ of geleend…

🙂

g.van stipdonk · 21 mei 2015 op 21:31

Tja, denk niet dat de fans van Asterix en Obelix hier op zitten te wachten.

Mien · 21 mei 2015 op 22:49

Goscinny heeft zich nooit gewaagd aan een Asterix en de Nederlanders. Ik dacht ik waag een poging. Een combi Van Gogh en Cruijff heb ik nog overwogen in een andere verhaallijn. Misschien in een vervolg.

arta · 22 mei 2015 op 17:11

Ik houd wel vn historische verhalen, zelfs met een knipoog!

(Tweeduizend jaar geleden taarten? Zandgebak of beter mudcake? :-))

pally · 22 mei 2015 op 17:21

De overgang van het begin: 2000 jaar geleden en de taarten contra kaas was voor mij te abrupt. Ik vond juist dat begin zo leuk. Ik begrijp wel dat het een grap is, en het is ook lollig, maar ik was toch even teleurgesteld. Het is wel heel visueel en daar hou ik van.

Mien · 26 mei 2015 op 09:36

Het commentaar van opdrachtgever en schrijfcoach Hella Kuipers, waarvoor dank:

Het idee is in elk geval leuk, een Asterix en de Hollanders. Sowieso lucratief om mee te liften op een bestaande succesformule. Ik zou hem helemaal opengooien en volproppen met Volendammers en Zeeuwse Meisjes en what have you.

    Mien · 26 mei 2015 op 09:51

    Het is niet de bedoeling om mee te liften. Het is bedoeld als parodie, waarin het overbekende script natuurlijk als rode draad gehanteerd moet blijven.
    Indien omgezet naar een lange film moeten wel het liefst alle provincies aan bod komen. Daarom ook geen: ‘Asterix en de Hollanders’, maar liever heel Nederland omvattend: ‘Asterix en de Nederlanders’, of nog beter, gewoon de oorspronkelijke alleszeggende titel behouden: ‘Vinger in de dijk’.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder