Virtuele wereld?

Ik droomde dat ik De Kleine Prins tegenkwam, de hoofdfiguur uit het gelijknamige boek van de Franse schrijver en piloot Antoine de Saint-Exupéry. De Prins vertelde mij dat hij teleurgesteld was in de volwassenen. Dat wist ik al uit je boek, antwoordde ik, maar hij sloeg geen acht op mijn woorden en ging onverstoorbaar verder: Volwassenen denken dat ze het zo goed weten. Hoe je moet besturen, regeren, leidinggeven, de dienst uitmaken. Maar kijk eens om je heen: de wereld is één grote puinhoop. Ik zweeg en boog mijn hoofd met een schuldgevoel dat geen woorden nodig had. Ik wist het, de mens maakt er een zooitje van.

De Kleine Prins ging op mijn bureau zitten en wees naar mijn monitor, waarop zich allerlei bewegende beelden vertoonden. Is dat jullie wereld? Vroeg hij en, zonder een antwoord af te wachten, sprong hij op de muis, zodat een ander bestand werd geopend. Nou, nee, probeerde ik voorzichtig, het is een virtuele wereld. Een wát? Een virtuele wereld, een wereld die uitsluitend in beelden bestaat. Een soort droom? Was zijn antwoord, maar het leek meer op een bevestiging. Een droomwereld – ach, had mijn geestelijk vader, Antoine de Saint-Exupéry, dit maar kunnen meemaken, verzuchtte hij. Antoine schreef mooie boeken, waaronder dat over mij. Eigenlijk is een boek ook een virtuele wereld! Ik kon hem alleen maar gelijk geven en we glimlachten tegen elkaar. Ik had het gevoel dat ik de Prins begreep en, wat belangrijker is, dat hij mij begreep. Ik voelde dat zijn wantrouwen tegen de volwassenen hem niet verbitterd had. Hij wantrouwt niet alle volwassenen. Hij verdween even plotseling als hij verschenen was.

Ik schrok wakker; ik had even zitten slapen achter mijn computer. Maar ik had dat programma toch niet aangezet? Ook stonden er kleine voetafdrukken op de muis.

© Jan Bontje 2009