Ik droomde dat ik De Kleine Prins tegenkwam, de hoofdfiguur uit het gelijknamige boek van de Franse schrijver en piloot Antoine de Saint-Exupéry. De Prins vertelde mij dat hij teleurgesteld was in de volwassenen. Dat wist ik al uit je boek, antwoordde ik, maar hij sloeg geen acht op mijn woorden en ging onverstoorbaar verder: Volwassenen denken dat ze het zo goed weten. Hoe je moet besturen, regeren, leidinggeven, de dienst uitmaken. Maar kijk eens om je heen: de wereld is één grote puinhoop. Ik zweeg en boog mijn hoofd met een schuldgevoel dat geen woorden nodig had. Ik wist het, de mens maakt er een zooitje van.

De Kleine Prins ging op mijn bureau zitten en wees naar mijn monitor, waarop zich allerlei bewegende beelden vertoonden. Is dat jullie wereld? Vroeg hij en, zonder een antwoord af te wachten, sprong hij op de muis, zodat een ander bestand werd geopend. Nou, nee, probeerde ik voorzichtig, het is een virtuele wereld. Een wát? Een virtuele wereld, een wereld die uitsluitend in beelden bestaat. Een soort droom? Was zijn antwoord, maar het leek meer op een bevestiging. Een droomwereld – ach, had mijn geestelijk vader, Antoine de Saint-Exupéry, dit maar kunnen meemaken, verzuchtte hij. Antoine schreef mooie boeken, waaronder dat over mij. Eigenlijk is een boek ook een virtuele wereld! Ik kon hem alleen maar gelijk geven en we glimlachten tegen elkaar. Ik had het gevoel dat ik de Prins begreep en, wat belangrijker is, dat hij mij begreep. Ik voelde dat zijn wantrouwen tegen de volwassenen hem niet verbitterd had. Hij wantrouwt niet alle volwassenen. Hij verdween even plotseling als hij verschenen was.

Ik schrok wakker; ik had even zitten slapen achter mijn computer. Maar ik had dat programma toch niet aangezet? Ook stonden er kleine voetafdrukken op de muis.

© Jan Bontje 2009

Categorieën: Fictie

11 reacties

dashuri · 24 juli 2009 op 09:19

Ach, ik vind de idee achter deze column zó goed gevonden. Qua inhoud stelt het me zeker ook niet teleur. Je laat plaats voor een beetje menselijke fantasie en de zinnen weven zich onderling aan elkaar vast. Compliment.

Liefs, la petite princesse

Mien · 24 juli 2009 op 09:56

Bravo!
Een klein surrealistisch juweeltje. :wave:

Mien

Nisa · 24 juli 2009 op 10:35

Ik geloof er in dat toeval niet bestaat, maar nou krijg ik net een bericht in mijn inbox dat mijn volgende column binnen nu en een paar dagen geplaatst wordt…En raad eens wat de titel is…Je zou bijna aan plagiaat denken!(nog net niet hetzelfde)…gelukkig is het technisch niet mogelijk en ben ik opgelucht…

pally · 25 juli 2009 op 12:15

Mooie eenvoudig en licht geschreven column met inhoud, Jan. Klasse!

lisa-marie · 25 juli 2009 op 22:41

Ik heb ervan genoten !

Dees · 25 juli 2009 op 23:04

Alleen met de ogen van je hart kun je goed zien en die doen het nu eenmaal nog beter in dromen. Mooi stukje.

arta · 26 juli 2009 op 10:57

Niets aan bovenstaande reacties toe te voegen: Een lief en mooi stukje!:-)

JanBontje · 26 juli 2009 op 13:39

Bedankt allemaal voor jullie reacties. Heel lief, ontroerend, bemoedigend…

axelle · 27 juli 2009 op 11:05

I like this. Op z’n minst omdat Antoine één van mijn Supersterren is!!

JanBontje · 28 juli 2009 op 22:46

Dag Axelle.

Ik denk dat ik een jaar of 12, 13 was toen ik voor het eerst in een boek over literatuur over de Saint-Ex las. Wat me tot op de dag van vandaag is bijgebleven is het fantasiebeeld van een piloot die naar de sterren vloog…

JanBontje · 28 juli 2009 op 22:46

thnx Dees

Geef een reactie

Avatar plaatshouder