Gris mich nich. Mozeskriebel nog aan toe. Ik heb veels te lang verstopt gezeten in mijn bos. Het is hier maar koud en nat. Zojuist heb ik, nog net voordat de winter echt invalt, Raakhout bedolven onder een lading eikels. Daar kan ie de winter mooi mee doorkomen. Op zijn favoriete hamsterplek onder de wortels van zijn geliefde boom. Hij heeft in ieder geval een goede vette kerst. Ik hou het voorlopig bij potvis. Ja, ook die spoelen wel eens aan in het bos. Het zijn absoluut geen vergeet-me-nietjes en ook geen muurbloempjes of lisdotjes. Het zijn stevige jongens. Je bijt er wel je tanden stuk op, zo taai zijn ze. Gelukkig heb je er wel de hele winter plezier van. Het maffe is wel dat de potvis is aangespoeld in een groot vreemd glazen huis. Serieus, dat heb ik nog nooit gezien. Het lijkt net alsof ie in een mega giga grote couveuse ligt. En hijgen dat ie doet. De wanden van het glazen huis zitten helemaal onder zijn kwijl. Het is wel een hippe potvis want hij draait voortdurend plaatjes. Dan draait hij met zijn vinnen en staart in de rondte. Voor zover de glazen ruimte hem dat toestaat. Hij draait de plaatjes niet alleen voor zichzelf. Maar ook voor een goed doel. Zo staat het geschreven op een grote vlag die aan het glazen huis hangt. Het staat geschreven in hele grote schoolbordletters. Van die letters die je vroeger in je schriftje moest schrijven op van die dunne potloodlijntjes. Wazige lijntjes met vette mascaraletters. De tekst is hartverscheurend. Zelfs de potvis moet er grote tranen om janken. Gris mich nich. Die heeft trouwens ook nog iets anders op zijn lever. Dat probeert ie mij al bijna een week te vertellen. Maar dat gaat erg lastig. Hij hoest namelijk voortdurend zand op. Er lijkt geen einde aan te komen. Alsof ie onlangs tien zandbakken heeft opgevreten. Heel af en toe komt er ook een zoute mossel mee. Nee, de leuze die op de vlag staat geschreven breekt zelfs een potvishart. Gelukkig hoeft Raakhout dit niet meer mee te maken. Dat zou hem echt te veel stress geven. En de winter is nog lang. Raakhout ligt nu lekker zijn wintertukkie te doen. Fopspeen in de mond en maar zuigen totdat het weer lente wordt. Lente in Twente.

Categorieën: Gein & Ongein

Harrie

Tijdreiziger

3 reacties

arta · 26 december 2012 op 11:31

‘Serious request’ in het bos!

Heel origineel, Harry!

Nachtzuster · 27 december 2012 op 11:00

Kom je in het nieuwe jaar weer uit je boomstam, Harrie? Ik kan me voorstellen dat je in deze tijd een schuilplaats zoekt. Erg leuk gedaan, deze column! :lach:

Harrie · 28 december 2012 op 08:23

Dank, dank, dank.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder