Vlammen zonder Vrijheid !

Vlammen voor Vrijheid, zo heette het gala dat Amnesty International in Carré organiseerde ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Deze onafhankelijke organisatie die zich al jaren inzet voor afschaffing van de doodstraf komt op voor de mensenrechten zoals die bijvoorbeeld in landen als China stelselmatig worden geschonden, en neemt stelling tegen dictaturen. Terwijl ik naar dit gala op televisie zat te kijken dwaalden mijn gedachten langzaam af naar de tijd dat ik zelf aan den lijve mocht ondervinden wat het is om in een dictatoriaal regime te werken. Gelukkig hoefde ik niet in deze Nederlandse equivalent van de Goelach Archipel te wonen en was ik buiten mijn werk vrij als een vogel die van west naar oost over welke muur dan ook kon vliegen. Op het werk voelde ik me een ware Solzjenitsyn.

De organisatie waar ik werkte beschikte over een netwerk van meerdere locaties, waarbij ‘mijn’ locatie dienst deed als hoofdkwartier. Het opperbevel was in handen van een zekere Don Luciano, een stoffige boekhouder die was opgeklommen van thesaurier tot visieloze commandant. Hij werd in die tijd bijgestaan door twee adjudanten, de Beierse Helga en de non-communicatieve Bor Jakhals.

Helga was de meest onflatteuze vrouw die ik ooit in mijn leven was tegen gekomen en die er werkelijk alles aan deed om met haar uniek slechte kledingsmaak in aanmerking te komen voor deelname aan een metamorfosesessie, ofschoon participatie in haar geval kansloos was en een dergelijke exercitie volledig zinloos zou blijken.

Bor Jakhals was een gevaarlijke gladde liaison, die in zijn zelfgebreide uitgelubberde trui het personeel attent maakte op belang van representatie om vervolgens in die zelfde wollen trui sollicitanten te ontvangen.

Deze twee adjudanten kregen hun informatie ‘uit het veld’ van Hitsige Fredje, bijgenaamd De Uitdeuker. Deze spion en intrigant was een wanhopig knechtje van de krijsheren respectievelijke krijgsdame. Fredje stelde zich ten doel om met vrouwelijke collega’s aan te pappen, zo mogelijk met ze uit eten te gaan, om ze na afloop amoureuze bekentenissen maar vooral oneerbare voorstellen te doen. Deze keiharde door en door getrainde snik-commando (voor het volbrengen van zijn missie was hij bereid om aandoenlijk emotioneel te worden) voltooide zijn operatie ten slotte door ze vervolgens telefonisch en virtueel te stalken, om uiteindelijk alle verkregen informatie bij de commandant en zijn adjudanten te rapporteren. Fredje was een uiterst glad en onbetrouwbaar alswel onberekenbaar verklikkertje. Ook Gij Brutus…..

De krijgsstrategie binnen deze militante beweging bestond uit Fear-Management en het voortdurend schofferen en uitbuiten van haar zwaar onderbetaalde medewerkers. Maar ook ‘cliënten’ (tussen aanhalingstekens want in die sector wordt niet van cliënten gesproken), overheden en andere betrokken instanties werden aan de lopende band om de tuin geleid. Brandweer en Arbo-diensten werden misleid, incidenten als gevolg van wekenlang losliggende tegels in trappenhuizen met als gevolg gescheurde enkelbanden verzwegen, betrokken slachtoffers onder druk gezet met toevallig net aflopende contracten, en reiskostenvergoedingen werden met het grootste gemak terug gedraaid, als ze überhaupt al werden uitbetaald.

Er ging geen dag voorbij of er rende wel een medewerker letterlijk gillend of huilend het kamp uit. Het ziekteverzuim steeg derhalve, en toen de Eenheid geaccrediteerd diende te worden kreeg het personeel van alle misstanden evenals het verwijtbaar falende beleid de volledige schuld.

Maar ondanks mijn jaren in deze Nederlandse dependance van Guantánamo Bay, hadden wij het onderling als personele lotgenoten onderling goed met elkaar. Wanneer je jaren met elkaar in de loopgraaf onder vuur ligt dan schept dat een enorme band. Zo was ik dol op mijn twee vrouwelijke barakgenoten. Bovendien heb ik er twee heel goede vriendschappen aan over gehouden.

Inmiddels zijn alle loonslaven vervangen door nieuw, vooral jong en onervaren, personeel en ook over deze groep hoor ik dat het verloop wederom zeer groot is. Maar wie er nog wel zitten? Precies, Don Luciano, Helga, Bor en Hitsige Fredje. Het wachten is daarom op een staatsgreep.

Ooit hoop ik dat, met of zonder tussenkomst van Amnesty International, mij het bericht bereikt dat deze vier door welk tribunaal dan ook oneervol worden ontslagen op grond van de Universele Verklaring van het Knechten van de Mens.