Het jaar is nog maar net begonnen. En als ik mijzelf kan vergeven in de spiegel nog geen buikspieren te herkennen, dan zou ik toch ook enige empathie moeten kunnen opbrengen voor anderen die van hun voornemen zijn afgevallen. Echter kan ik het niet als ik tegenover mij twee enorme tieten op de tafel zie liggen. Het is een bizarre fascinatie die mijn ogen steeds weer doen afdwalen naar hetgeen ik op het eerste gezicht als afschuwelijk percipieerde. Ze leunde niet op de tafel en toch raakten ze het blad. Om niet te spreken over haar over de riem van haar rokje puilende buik. Alsof Onslow zich had laten ombouwen.
Ik denk dat het mechanisme is gebaseerd op hetzelfde principe dat mij doet staren naar de mooie meisjes die tegenover me hadden kunnen zitten. Mijn fascinatie voor borsten bestaat eruit te willen weten hoe deze zich zouden gedragen wanneer de bh verwijderd wordt. Nu weet ik haar resultaat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid; te zwaar voor de kracht. Hopende dat ik het verkeerd gezien zou hebben, keek ik steeds weer terug. Anderen hebben Titanic zesentwintig keer in de bioscoop gezien.
Toen het nog zelden voorkwam dat er één op een feestje aanwezig was, waren ze uniek. Ongetwijfeld is het gezelligheidscliché gestoeld op de goedlachse dikke buurvrouw. Of het oprechte zelfspot was die haar de tranen van de lach over de wangen deed diggelen toen ze door het visserskrukje zakte, of het een sterk staaltje onzekerheid weglachend acteerwerk bleek, laat ik daarbij in het midden. “Maar ze is wel gezellig.” Ik vermoed dat, door zijn beleefdheidshandhavende gehalte, deze dooddoener gelukkig is uitgevallen.
En oh oh oh, wat is het gezellig in de kantine van de universiteitsbibliotheek. In de Negende Cirkel en het Newscafe ook. En in de trein. Anders is het wel knus. Of lekker druk.
Obesitas is ondertussen een maatschappelijk probleem aan het worden. Welzijn kan achteruitgang vertonen, de gezondheid verslechtert en de bijkomende kosten van ons zorgsysteem zullen stijgen. Misschien voelde ik mij genoodzaakt de studente vanuit een sociologisch oogpunt te bestuderen. Het kon geen toeval zijn dat ik mij aan het voorbereiden was op een tentamen van het vak ‘overheid in de verzorgingsstaat’.
Over het feit dat zwaarlijvigheid negatief zou correleren met het opleidingsniveau zal ik je niet vervelen. Maar het probleem wordt zeker niet opgelost door de in het studentenleven genuttigde hoeveelheden bier en döner dat de aanstaande hoogopgeleide jongens en meisjes na hun achttiende nuttigen. Zeker als de gemiddelde startomvang van de student lijkt te zijn toegenomen.
Het probleem van mijn geliefde sociologie is dat het altijd achter de feiten aan zal lopen. Voorspellende gehaltes van de statistische analyses werken slechts met terugwerkende kracht, want de krachten van de sociale veranderingen worden gevoed door de tijd en zijn dus slechts in boeken stil te zetten. Natuurkundigen proberen het kleinste deeltje waarvan men denkt te weten dat het bestaat zichtbaar te maken, maar sociologen concluderen pas een probleem als de grootste mensen voor hun neus langs lopen.
Ondertussen wordt onze samenleving gewoon dikker en dikker. De immobiliteit neemt toe, totdat onze problemen te log zijn geworden om het overgewicht ervan kwijt te kunnen raken. Het onvermogen onszelf te veranderen is een negatieve spiraal, die sommigen onder ons 2000 jaar beschaving noemen. Wat ons rest zijn voornemens.
Ons probleem is niet onze moraal, maar ons onvermogen deze aan te passen. En dus blijf ik de meisjes (afkeurend) aanstaren.
[i]Cor Jan van Zwol[/i]
11 reacties
Mosje · 20 januari 2009 op 09:28
En hoe is het dan met jouw tieten Cor Jan? Cupje A inmiddels?
pally · 20 januari 2009 op 12:51
Ja, CJvZ, het is absoluut een maatschappelijk probleem, de obesitas. In zoverre kan ik zeker meegaan met de inhoud van je column. Het standpunt van waaruit je kijkt: n.l. als een strenge, onverbiddelijke rechter met een zweem van minachting, irriteert mij. Het maakt dat ik ondanks mijn slanke postuur en gezonde eet-en leefwijze meteen aan de kant van de dikkerdjes ga staan.
Dat kan toch niet je bedoeling zijn? :eh:
groet van Pally
Mien · 20 januari 2009 op 16:04
Heerlijk om een ordinair en maatschappelijk probleem door een universitaire bril belicht te zien.
Het vlees is zwak en dat is van alle tijden.
Zo ook de moraal.
Ik heb een zwak voor rubiaanse schoonheden, dus ik smul rond oud en nieuw … :hammer:
Mien is nooit dun
Dees · 20 januari 2009 op 17:54
Tis weer een fijne CJvZ!
Callar · 20 januari 2009 op 19:19
Overgewicht is geen maatschappelijk probleem, maar is er eentje geworden doordat steeds meer mensen het recht nemen om het af te keuren en om andere mensen op de “gevolgen” te wijzen. Wanneer ben je eigenlijk te zwaar? Wanneer andere mensen dat vinden of wanneer het een probleem wordt voor de gezondheid? Veel mensen leven prima met overgewicht en dus is het dat geen probleem. Voor hen in ieder geval niet. Overgewicht wordt net iets te vaak gebruikt in plaats van ‘dik’.
Mien · 21 januari 2009 op 09:21
@ Callar:
Obesitas of overmatig overgewicht leidt meestal tot complicaties (b.v. hartziekten). In die zin is het ook een maatschappelijk probleem, namelijk een gezondheidskwestie. Het legt bovendien een grote druk op de gezondheidszorg. Plastischer kan ik het niet verwoorden.
Je moet dit even los zien van emotionele overtuigingen.
doemaar88 · 21 januari 2009 op 11:08
Je stuk leest lekker! Ik sluit mij aan bij Pally. Ook ik kies de kant van de dikkertjes 😀
Dees · 21 januari 2009 op 11:37
De charme, of zelfs de essentie van deze column zit hem m.i. niet in de opvattingen over of afkeur van dikke meisjes / mensen. Maar wel in het vervlechten van kennis en persoonlijkheid. Bij CJvZ is het net alsof ik in zijn hoofd zit en met hem mee denk en associeer en dat vind ik zo ongeveer het knapste dat je als schrijver kunt bereiken. En juist daarom hoef je niet te verwachten dat de gedachten op politieke correctheid gecensureerd worden, want dat zou de kracht van de column ondermijnen.
Het is een heel natuurlijk geluid en ik hoop dat het ongecensureerd blijft!
Zo daar, een dikke veer in je dikke reet CJ 😉
Mien · 21 januari 2009 op 13:25
@Dees
Persoonlijk snap ik hier niets van …
Maar ja … dikke hersens he … of gebrek aan kennis … :hammer:
Politiek correct is zo 2008 …
Gewoon zeggen waar het op staat. Klaar en helder.
De column van CJ komt in ieder geval binnen!
Daar hoven we ons gelukkig niet dik over te maken. 😉
Mien
CJvZ · 21 januari 2009 op 14:36
Dees heeft het goed gezien. Twee onderdelen staan in dit verhaal, mijn eigen subjectieve opvatting dat ik de meeste dikke mensen lelijk vindt (of sommige lelijke mensen dik) en het maatschappelijke aspect van overgewicht. ik vind het dan ook niet raar en ook heel interessant om te zien op welke onderdeel de mensen reageren.
@Callar (en dan gebruik ik je als een vertegenwoordiger van het gedachtengoed die je uitspreekt) Het is jammer dat de (juiste) uitleg van Mien gelijk is aan hetgeen ik al in de column schreef. heb je het niet gezien of wil je het niet zien?
Het lastige van maatschappelijke problemen is dat de persoonlijkheid van de dikke mens verwijderd wordt uit de theorie. En ook al hebben de dikke mensen er geen problemen mee, betekent dit niet dat er geen probleem is.
dat ik het geen probleem vind dat pornografie vrij toegankelijk is, betekent niet dat er geen maatschappelijk probleem zou kunnen zijn mbt de seksuele moraal van onze jongeren.
@Dees, ik weet niet of je deze gedachtengang ook in het verhaal gelezen hebt. als ik dit geschreven had, waren de reactie anders geweest,vermoed ik.
hoe dan ook, mijn dank is dik
lisa-marie · 21 januari 2009 op 21:32
Ik was nog de draden aan het ontwarren maar zo als je het zegt in je reactie dat haalde ik er ook uit.
En goed geschreven.