Vleesgeworden overgewichtprobleem

Het jaar is nog maar net begonnen. En als ik mijzelf kan vergeven in de spiegel nog geen buikspieren te herkennen, dan zou ik toch ook enige empathie moeten kunnen opbrengen voor anderen die van hun voornemen zijn afgevallen. Echter kan ik het niet als ik tegenover mij twee enorme tieten op de tafel zie liggen. Het is een bizarre fascinatie die mijn ogen steeds weer doen afdwalen naar hetgeen ik op het eerste gezicht als afschuwelijk percipieerde. Ze leunde niet op de tafel en toch raakten ze het blad. Om niet te spreken over haar over de riem van haar rokje puilende buik. Alsof Onslow zich had laten ombouwen.
Ik denk dat het mechanisme is gebaseerd op hetzelfde principe dat mij doet staren naar de mooie meisjes die tegenover me hadden kunnen zitten. Mijn fascinatie voor borsten bestaat eruit te willen weten hoe deze zich zouden gedragen wanneer de bh verwijderd wordt. Nu weet ik haar resultaat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid; te zwaar voor de kracht. Hopende dat ik het verkeerd gezien zou hebben, keek ik steeds weer terug. Anderen hebben Titanic zesentwintig keer in de bioscoop gezien.

Toen het nog zelden voorkwam dat er één op een feestje aanwezig was, waren ze uniek. Ongetwijfeld is het gezelligheidscliché gestoeld op de goedlachse dikke buurvrouw. Of het oprechte zelfspot was die haar de tranen van de lach over de wangen deed diggelen toen ze door het visserskrukje zakte, of het een sterk staaltje onzekerheid weglachend acteerwerk bleek, laat ik daarbij in het midden. “Maar ze is wel gezellig.” Ik vermoed dat, door zijn beleefdheidshandhavende gehalte, deze dooddoener gelukkig is uitgevallen.

En oh oh oh, wat is het gezellig in de kantine van de universiteitsbibliotheek. In de Negende Cirkel en het Newscafe ook. En in de trein. Anders is het wel knus. Of lekker druk.

Obesitas is ondertussen een maatschappelijk probleem aan het worden. Welzijn kan achteruitgang vertonen, de gezondheid verslechtert en de bijkomende kosten van ons zorgsysteem zullen stijgen. Misschien voelde ik mij genoodzaakt de studente vanuit een sociologisch oogpunt te bestuderen. Het kon geen toeval zijn dat ik mij aan het voorbereiden was op een tentamen van het vak ‘overheid in de verzorgingsstaat’.

Over het feit dat zwaarlijvigheid negatief zou correleren met het opleidingsniveau zal ik je niet vervelen. Maar het probleem wordt zeker niet opgelost door de in het studentenleven genuttigde hoeveelheden bier en döner dat de aanstaande hoogopgeleide jongens en meisjes na hun achttiende nuttigen. Zeker als de gemiddelde startomvang van de student lijkt te zijn toegenomen.

Het probleem van mijn geliefde sociologie is dat het altijd achter de feiten aan zal lopen. Voorspellende gehaltes van de statistische analyses werken slechts met terugwerkende kracht, want de krachten van de sociale veranderingen worden gevoed door de tijd en zijn dus slechts in boeken stil te zetten. Natuurkundigen proberen het kleinste deeltje waarvan men denkt te weten dat het bestaat zichtbaar te maken, maar sociologen concluderen pas een probleem als de grootste mensen voor hun neus langs lopen.

Ondertussen wordt onze samenleving gewoon dikker en dikker. De immobiliteit neemt toe, totdat onze problemen te log zijn geworden om het overgewicht ervan kwijt te kunnen raken. Het onvermogen onszelf te veranderen is een negatieve spiraal, die sommigen onder ons 2000 jaar beschaving noemen. Wat ons rest zijn voornemens.

Ons probleem is niet onze moraal, maar ons onvermogen deze aan te passen. En dus blijf ik de meisjes (afkeurend) aanstaren.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]