Vlinderkind in Malta

Zoutpareltjes glinsteren als fonkelende diamanten op haar rug. Haar haar glanst als nooit tevoren en met de dag komen er steeds meer blonde lokken bij. Met de afdrukken van haar duikbril nog op haar gezicht ligt ze op haar met zand overgoten badlaken er ontspannen bij. Met haar hoge jukbeenderen en grote blauwe ogen heeft ze veel weg van een Russisch fotomodel in spé. ’s Avonds, wanneer we wachten op onze taxi na een heerlijk etentje bij ons lievelings restaurantje aan Spinola Bay zien we haar in gedachten lopen met haar vriendinnen, net als al die jonge vrouwen die ons passeren op weg naar Paceville, om als een vlinder de avond door te fladderen. Neerstrijkend op een van de vele terrasjes, en wanneer de zwoele nacht invalt en de sterren stralen boven St. George Bay verplaatsen ze zich van de lounge banken naar opzwepende salsa muziek. Onze taxi is er en we stappen gauw in, de vlinders achterlatend. Gelukkig is ze nog een paar jaar bij ons, maar dan komt de tijd dat we haar los moeten laten en zij haar weg gaat zoeken.

‘Ben je hier gelukkig,’ vraag ik haar tussen haar puberbuien door. ‘Ja Mam, ik voel me hier veel meer thuis dan in Nederland. Is dit waar, vraag ik mezelf dan af. Of zegt ze dit, omdat ik dit graag wil horen. Ze heeft haar vriendinnen achtergelaten, haar laatste jaar op haar basisschool niet doorgebracht. Hier is alles nieuw, exotisch, spannend, maar ik besef dat de schoonheid van je omgeving, niet altijd dat geluk kan geven, waar je op hoopt. Een nieuwe school, internationaal, vele nieuwe vakken en vele talen. Een uitdaging? Zo zien wij dat, maar wij worden geacht volwassen te zijn. Maar wat weten wij er nou van. Hebben wij alle wijsheid in pacht, of zijn de gedachten en emoties van het vlinderkind veel realistischer dan wij ooit nog kunnen ervaren. Op weg naar de zogenaamde volwassenheid verliezen we sommige van onze dromen en gaan deuren dicht die eerst voor ons geopend waren. Deuren van hoop en dromerijen, niet bestaande werelden en grasveldjes om de hoek, waar je op blote voeten geniet van grassprietjes die aan je tenen kriebelen.

Parels zijn deze vlinderkinderen, die gekoesterd moeten worden. Parels die soms verborgen blijven en soms nooit te voorschijn komen. Ik hoop dat mijn eigen vlinderkind haar weg kan vinden en voor haar de deuren open blijven en kan blijven dromen van witte stranden op weg naar haar volwassenheid en niet vergeet dat geluk als een parel in Gods hand ligt en je hem alleen maar hoeft te pakken.