Voltooid verleden, toekomst

De oren vriezen nog net niet van mijn hoofd op het moment dat ik de deur open om naar binnen te gaan. Onmiddellijk word ik verwelkomd door de warmte van mijn kroeg. Ik trek mijn leren jack uit, zwaai deze over een kruk en neem plaats aan de bar. Een biertje staat al lonkend op mij te wachten. “[i]Het is een kwestie van geduld…[/i]” hoor ik, in zuidelijk accent, uit de boxen komen en nog voor ik het weet, begeef ik mij weer in het verleden. Een tijd dat deze King zijn harten vrouw had veroverd. Een tijd van geluk die bijna dagelijks hoogtepunten kende maar ook een naadloze symbiose was, met ontwikkelingen die elkaar in een veel te hoog tempo opvolgden. Naïef lieten wij ons meeslepen op onze verwachtingen van de omgeving.

Vanaf de sinaasappelschil, die zij door de roze bril aanzag voor een exotische schelp tijdens onze eerste wandeling, via het vlaaiengevecht in Amsterdam, waar wij onze liefde aan elkaar verklaarden, in een grote winkelstraat met een toepasselijke naam, tot de aanschaf van ons eigen stulpje, volgden de jaren elkaar in een rap tempo op. Niet wetende wat plannen maken was, lieten we ons meevoeren op een zalige golf van emoties, zonder erbij stil te staan. Totdat wij onze blik werkelijk naar de horizon wilden richten. We wilden trouwen en ons verbond tot elkaar bekronen met kinderen.

Maar het heeft niet zo mogen zijn en eindelijk begrijp ik dat we inderdaad niet hetzelfde accent hadden. Het was namelijk ook een tijd waarin we verplicht afreisden naar het zuiden om carnaval te vieren. Deden we ons anders voor dan wie we werkelijk wilden zijn, op zoek naar een eigen identiteit? Wat maakt het verschil? Uiteindelijk zijn de kaarten geschud en de maskers gevallen. Achter de roze bril schuilt de realiteit met zijn positieve en negatieve kanten. Ik zit hier op een kruk aan mijn vertrouwde bar. Wat rest zijn de gedachten waar ik met weemoed en nostalgie op kan terugblikken, nu ik weet dat we het geluk hadden om samen kind te zijn. Proost!