Voltooid voortgezet

Wanneer ik langs de smalle vlizotrap naar de zolder klim om een niemendalletje te zoeken, vind ik een zelfgemaakt fotolijstje, waarvan de afbeelding is vergeeld. Een piepjonge puber tussen allemaal andere aanstaande pubers, op de open avond van de destijds zo spannende nieuwe middelbare.

De overgang verliep ronduit rommelig. Met stoffige kleding zat ons gezin in de zaal tijdens de afscheidsmusical van de lagere school. De goede kleding lag op zolder in afgesloten koffers want net voor de musical sloopten we de benedenverdieping van het huis om te gaan verbouwen. Er moest een nieuwe fundering worden geslagen, de oude was hard op weg richting China.

Tijdens de eerste maanden op de nieuwe school verliep het voor onze brugpuber  niet gemakkelijk. Zaken als opstaan en naar school vertrekken waren niet eenvoudig, doordat het smeren van het ontbijtbrood, evenals het daadwerkelijk wakker worden, feitelijk in de schuur gebeurde. De verbouwing wilde namelijk niet erg vlotten. Schoolboeken lagen constant op de verkeerde plek, doordat ze verondersteld werden op de slaapkamer te worden opgeborgen terwijl het leren voor overhoringen in de woonschuur plaatsvond.

Aan het einde van het eerste leerjaar werd er dyslexie vastgesteld. Laatdunkende opmerkingen van de lagere school over onze springveer dat hij maar niet kon stilzitten,  dat hij zich nooit kon concentreren, afwezig leek, zonder vorm van onderzoek waardoor, kregen eindelijk een plekje. Het regende kwartjes, die meteen richting dyslexiedame konden worden overgeboekt. Bij het stempel “dyslectisch” werden de termen aandacht, zorg en goede begeleiding meegeleverd. Ineens begrepen wij, waarom ons kind van dertien nooit op tijd kwam. De klok had hem simpelweg niets te melden.

Leerjaar twee begon. Met een huis dat eindelijk bewoonbaar was maar nog niet af. Ergens in de late herfst werd mijn zoon plots spoedeisende hulpverlener. Hij vond mijn moeder, opoe, op de grond. Niet aanspreekbaar en buiten bewustzijn. Haar opname in het verpleeghuis werd een tijdperk waarin ons kind de persoon werd, die het licht in huis ontstak. We besloten opoe naar huis te halen. In mijn moeders blessuretijd ontwikkelde haar kleinzoon zich tot eersteklas leerling-verpleegkundige, niet in opleiding.

Opoe overleed. Opnieuw moest mijn kind zich een andere rol aanmeten want niet alleen ontstak hij het licht in huis, hij werd ook verantwoordelijk voor het welzijn van onze honden in de vooravond, aangezien hij meestal als eerste de huiselijke drempel over stapte.

In het derde leerjaar kregen de boze buien, het wantrouwen en de toenemende vergeetachtigheid van de andere oma een naam. Morbus Alzheimer had zich in korte tijd als een stille sluipmoordenaar in het lichaam van mijn schoonmoeder genesteld. Opnieuw moest mijn puberzoon omschakelen.Van avonturen beleven met oma naar vooral oppassen. Hij moest hiervoor zijn geduldsspier sneller dan normaal ontwikkelen en bovendien moest hij een olifantenhuid kweken.

En nu ik naar beneden klim van de vlizotrap, het houten fotolijstje in de hand, zit ik zomaar in het voorjaar van 2015.  Mijn zoon is in het vierde en laatste leerjaar beland. Ter afsluiting op zijn VMBO opleiding is hij in februari op reis geweest naar Londen. Hij vertrok als jongen en keerde als meneer terug, met een hoofd vol indrukken en een simkaart vol kleurige afbeeldingen. Ineens moest ik mijn hoofd optillen om hem in de ogen van zijn vader te kunnen aankijken.

Hij heeft zijn keuze gemaakt voor de vervolgopleiding. Mechatronicus gaat hij worden. Mijn zoon heeft zijn toekomst gekozen, zoals hij tot nog toe al zijn keuzes heeft gemaakt. Standvastig, op basis van zijn gevoel met het kompas van verstand, losjes in zijn hand.