Volwassen dans

Vroeger wilde ik groot zijn; volwassen en vooral “serieus genomen worden”.
Maar de paradox: angst voor alles.
Veilig in de kindertijd.
Dromen gevangen in het hebben van doemscenario’s.
Nu
Is de wereld veranderd;
De geest is opzoek naar uitdaging, losgebroken van angst
En op hol geslagen. Noem het vluchten voor de werkelijkheid, die anders bleek te zijn dan in kinderdromen;
Nachtmerries zijn niet zo donker en zwart
Dromen staan niet los van de zwaartekracht van problemen; ze blijven niet verscholen in wolken, maar dwalen neer als neerslag. Soms hagel, maar meestal regen.
Om vervolgens te verdampen
Door hitte van geluk en liefde..
Het lichaam is stil blijven staan, het kind is wat je ziet.
Maar schijn bedriegt.
Net zoals m’n lach.
Schattig, lief, onschuldig?
Nee, kijk in m’n ogen: die hebben meer gezien dan je lief is, schattig evenmin.
Schuldig aan het product van vernieling, puinhopen.
Later toch weer opgeruimd, netjes opgeveegd…it’s in the name.
Dan wil je verder, met een schone lei.
De wereld..betreedbaar als dansvloer; leeg, glanzend, verraderlijk maar verleidelijk.
Het leven is immers een dans, emotie, passie.
Het liefst dans ik samen, deel passie
Maar leegheid is ook een vulling
Ik vraag niet meer ten dans, maar dans met de passie.
Ik zoek de dansvloeren uit, in plaats van danspartners
En leid m’n eigen dans, m’n eigen leven.
Flamenco.
Ik wacht niet meer in angst
Op jou
Ik kies zelf m’n weg
Spanje.