Voor Belle…. een hondstrouwe hond

Voor Belle een hondstrouwe hond
Belle, een Frans woord, betekent mooi. Het is ook nog eens de vrouwelijke charmant klinkende uitgang van het woord. Toch heeft het woord voor mij een andere betekenis gekregen. Ik zal het u uitleggen. Sinds 16 jaar kom ik zeer regelmatig in een huisje in Frankrijk. Tegenover dat huisje is een boerderij waar de tand des tijds duidelijk haar sporen laat zien. Het geheel bestaat uit een hoofdgebouw en wat betonnen bijgebouwen. Hier en daar een raam kapot dat al jaren door wapperende stukjes plastic is vervangen. Deze verveloze boel kijkt uit op een voor drie kwart ombouwt binnenplaatsje. In de stal staan slachtstiertjes soms wel tot hun knieën in de mest en als ze gaan slapen, slapen ze met hun roze smoeltjes in de stront. Op de binnenplaats ligt het mest overschot dat echt uit de stal moest omdat de boer anders zijn koeien nooit meer had kunnen terug vinden. Het is een hoeveelheid waarbij iedere minister van landbouw zou zeggen dit kan je alleen, met wat subsidie, stiekem in de derde wereld dumpen.
Op die binnenplaats tussen de vliegen en de stront staat een hondenhok. En de zestien jaar dat ik daar regelmatig langsliep stond daar een hond te waken. Deze waakhond luisterde naar de naam Belle.
Nu mag de naam mooi betekenen, maar mooi was ze niet. Misschien vroeger maar de laatste jaren was haar vacht vervilt en vol kale plekken. Als ze mij of een ander zag dan blafte ze blij en wilde aangehaald worden. De wereld van hond Belle bestond uit een halve meter ketting, een houten hok, een bakje water waarin de algen groeiden. Het uitzicht op een mooi stuk Frans landschap werd haar ontnomen door de mestvaalt en een kippenhok waarvan de grond zo verzuurt is dat er niets op groeit. De bewegingsruimte van het hondje was door de ketting slechts één vierkante meter. Als ze wilde rennen moest ze rondjes draaien.
Mijn dochter gaf haar altijd lekkers en poetste haar bakje algenschoon gaf haar vers water. Je zag dat oude Belle er blij mee was. Wij waren de enige die op het blaffen, van de trouwste waakhond die ik ooit heb gezien, afkwamen.
De laatste winters waren koud en Belles vacht kon haar niet meer warm houden ze lag er meer dood dan levend bij. In de zomer ventileerde de vacht evenmin en vorig jaar was het zo heet op de plaat van beton, waarop ze leefde, dat haar water in het bakje steeds verdampte.
In het voorjaar van 2004 was Belle’s hok eindelijk leeg. Ze was van ouderdom, eenzaamheid gewoon doodgegaan. Al die jaren aan de ketting. Gelukkig denk je dan Belle is niet meer.
Het is inmiddels weer zomer.
Die nieuwe slachtstieren staan weer in een halve meter stront. Het hok van Belle staat er nog. De ketting ook. Bijna alles is bij het zelfde gebleven zo als altijd in het mooie Franse boerenland. Eén ding zal nooit meer hetzelfde zijn. En dat is Belle. Want aan de ketting en in het hok zelfs niet met een nieuwe naam staat er een nieuw hondje. Ze heet Belle. De geschiedenis herhaalt zich. Als dat beest ook weer 16 jaar zo moet bestaan………Belle nee het is geen mooi woord.
Dit soort klote boeren en het gebrek aan een Franse instantie die zich er zorgen om maakt….Kijk daar word ik nou effe niet goed van