Vredesextremisme

Zullen ze bestaan? Geheime trainingskampen waar kersverse vredesextremisten worden klaargestoomd voor hun vredige strijd tegen alle haat. Ronselaars die op schemerige avonden jongeren weten te overtuigen van hun vredesideologie en zo in het diepste geheim een groeiend leger van vredesextremisten weten op te bouwen. Om vervolgens op de meest verrassende momenten toe te slaan. Hoe lang zal het nog duren voordat het weerpraatje van Erwin Kroll vooraf wordt gegaan door een terreurvoorspelling? Hoe lang duurt het nog voordat bijvoorbeeld terreurdeskundige Edwin Bakker van het instituut Clingendael voor dezelfde kaart staat als weersdeskundige Erwin Kroll, om vervolgens te wijzen op de delen van Nederland waar gedonder in de lucht hangt? Reëel is deze schets van de toekomst niet. Terreur is nog onvoorspelbaarder dan het weer. Je weet dat er regen in de lucht hangt, maar waar en wanneer het precies gaat vallen blijft gissen. En hoe het te stoppen lijkt wel net zo kansloos als het doen van een regendans om de oogst te redden. Of is er hoop?

Laat ik dan maar gelijk beginnen met in alle eerlijkheid toe te geven dat ik ook geen idee heb hoe het te stoppen. Voor iedere opgeblazen zelfmoordterrorist staat er meteen weer een even zo gewetensloze opvolger klaar. En hoe houd je zo’n wandelend kruitvat tegen? Eenieder die bereid is om te sterven kan, als hij dat wil, vele onschuldige mensen in zijn dood meenemen. Echter ondanks het feit dat de strijd tegen de donkere, binnendrijvende wolken mijns inziens een zware opgave is, houd ik hoop. Een sprankje, een idealistisch sprankje hoop.

Uitgangspunt voor dat kleine beetje hoop is het woordenboek. Wie namelijk het woordenboek er op naslaat, kan lezen dat extremisme staat voor “tot het uiterste gaan op politiek gebied”. Dat klinkt een stuk vriendelijker dan “het binnenvliegen van de Twin Towers” of “het opblazen van Londense metro’s” en eveneens als “het in brand steken van islamitische scholen en moskeeën”. Bij links extremisme, rechts extremisme, moslimextremisme en joodsextremisme draait alles om het gedachtegoed van een select gezelschap. Vaak wordt daarin een gemeenschappelijke vijand gecreëerd. Extremisme hoeft echter zo slecht nog niet te zijn, mits het tot het uiterste gaan wél resulteert in iets positiefs voor iedereen. Iemand een bepaald geloof of bepaalde haatdragende ideeën op proberen te leggen is verwerpelijk, maar ik kan toch weinig slechts ontdekken aan het in vrede dopen van de gehele wereld. Ruim baan voor het vredesextremisme.

Niet gewapend met explosieven, maar met slechts een spuitbus met een witte substantie trekken kleine groepjes vredesextremisten een druk bevolkte stad in. Om daarna, bij voorkeur op een zo vol mogelijk plein, de inhoud van spuitbus in de richting van een groep grauwe stadsduiven te legen. Op afstand kijken de extremisten toe hoe de menigte ademloos naar boven kijkt wanneer de lucht zich vult met kersverse vredesduiven. Nieuwe vredesextremisten verlaten, gemotiveerd door deze daad, de trainingskampen. Klaar voor een nieuwe en nog grotere daad tegen alles dat de vrede bedreigt.

4 Mei 2006. Op de Dam in onze hoofdstad is het druk. Nadat de trompettist de laatste noten van de Last Post heeft geblazen is het twee minuten stil op de Dam. De witte duiven, die beweegloos op het dak van het paleis plaats hebben genomen, zwijgen mee. Een paar uur na dit stilzwijgen wordt op een obscure website deze aanslag van stilte opgeëist uit naam van de vrede. Nederland in de greep van het vredesextremisme.

Wat de weersvoorspelling voor morgen is, kan me weinig schelen. Veel liever hoor ik de terreurdeskundige een volgende mondiale voorspelling geven: “Wederom een heldere dag zonder donkere, grijze wolken”.