Er was geen houden meer aan; ik kan me niet eens meer herinneren waar het begon. De kamer kromp terwijl mijn lichaam alsmaar groter groeide. In ongeloof staarde hij me aan. Het was waar; de realiteit bestond niet langer. “Blijf uit mijn buurt!”, waarschuwde ik hem. Maar in plaats van terug te stappen, stormde hij op me af als een losgebroken stier en smeet me in de hoek van de kamer. Even was alles zwart. Mijn tanden waren gebroken. Toen blies hij in mijn gezicht en keek toe hoe de ijzige lucht uit zijn longen mijn ogen deed bevriezen.
Ik stond op en richtte me op de blauwe plekken die telkens over mijn lichaam van plek verplaatsten. “Ik word gek”, verzuchtte ik waarna ik de rondvliegende tanden in de kamer probeerde te vangen. Mijn lichaam werd gestaag groter. Nog even en het zou ontploffen. “Er zit maar een ding op”, zei hij, en hij overhandigde me een mes.
Ik hield het mes in mijn handen en plaatste hem tegen mijn pols. Langzaam ademde ik in en duwde de punt van het lemmet een klein stukje door het vlees. Plotseling voelde ik een vreemde tinteling in mijn vingers. Ik spreidde ze en in een flits ontsproten er uit iedere vinger tientallen lange, palingachtige slangen. Met hetzelfde mes onthoofde ik ze waarna ze als in stukken getrokken wormen over de grond krioelden.
Het bloed vloeide. Het bevlekte het tapijt en het zuiverde mijn gedachten. Langzaam bewogen de losgebroken contouren van de realiteit zich voort en vestigden zich al zoekende op de voor mij juiste plaatsen. De slangen werden muizen. De muizen werden stof en het stof verwerd tot bloed. Het bloed was van mij. Mijn ogen ontdooiden.
Ik stond stil. In shock. En herdefinieerde mijn positie:
Hier stond ik.
En daar stond hij.
“Hoe voel je je nu?”, vroeg hij
“Ik voel niets”, antwoordde ik
“Maar hoe voel je je precies?”
“Ik voel me vreemd”, zei ik ontstemd.
15 reacties
WritersBlocq · 27 juli 2005 op 11:30
[quote]Er was geen houden meer aan; ik kan me niet eens meer herinneren waar het begon. De kamer kromp terwijl mijn lichaam alsmaar groter groeide. In ongeloof staarde hij me aan.[/quote]
Ik dacht dat dit de spiegel was…? En toen ging ik het, weer, niet snappen, grrr! Sorry hoor, maar: ik blijf je lezen!
Louise · 27 juli 2005 op 12:18
Ongelooflijk, wat heb jij een fantasie Troy. En hoe absurd je het ook verzint, je schrijft het zo dat ik het slik als zoete koek 😉
PS zou je onderhand niet eens aan een boek beginnen? ‘k weet niet, tis maar een ideetje…
Kees Schilder · 27 juli 2005 op 12:25
Het blijft boeien
KingArthur · 27 juli 2005 op 12:54
Het spreekt weer zeer tot de verbeelding Troy maar zoals vaak snap ik hem niet. Dat hoeft ook niet per se want het leert je tussen de regels door te lezen. Als dat lukt wint in mijn beleving een tekst ineens veel meer aan waarde.
Voor mij staat deze tekst net te ver van de realiteit zodat ik als lezer weinig aanknopingpunten krijg en het mij daardoor niet lukt om tussen de regels door te lezen. Dit vind ik jammer want volgens mij kan je tekst daarmee zoveel aan kracht winnen.
Troy · 27 juli 2005 op 13:11
@ King: bedankt voor je reactie, maar ben het niet helemaal met je eens. Een tekst als deze is niet bedoeld om begrepen te worden. Het gaat puur om de ervaring. Wannneer ik bijvoorbeeld in een introductie zou vertellen dat de persoon in kwestie (bijvoorbeeld) een LSD pil heeft genomen, neemt dat de vrije interpretatie van de lezer volledig weg. Dan zou ik mijn tekst in een hokje stoppen en mijn eigen principe: mijn streven om non-conformistisch te schrijven, ondermijnen. Iets wat ik ten alle tijde wil voorkomen. Ik neem de lezer erg serieus en vertrouw op zijn/haar fantasie:-) Of men het wel of niet leuk vindt, blijft natuurlijk een kwestie van smaak…
Grt Troy 😉
bert · 27 juli 2005 op 13:22
[quote]Toen blies hij in mijn gezicht en keek toe hoe de ijzige lucht uit zijn longen mijn ogen deed bevriezen.[/quote]
Ik zie de dood en kijk hem in zijn ogen. Doe een zelfmoordpoging die niet slaagt. Ik zie opnieuw de dood.
Dit is mijn interpretatie van deze prachtige column.
Dees · 27 juli 2005 op 13:35
Van teveel analyseren bloedt voor mij het stukje dood. Ik vond hem veel mooier toen ik de reacties nog niet had gelezen.
Nu [i]is[/i] het een LSD-trip. En dat vind ik jammer.
De analyse breekt namelijk de gevoelswaarde en die krijg je daarna niet meer terug.
(of om Kees te quoten: [i]Probeer een column eens te voelen in plaats van te denken. [/i])
Troy · 27 juli 2005 op 13:44
@ Dees en alle andere lezers: de LSD trip gebruikte ik slechts als voorbeeld. Zo snel mogelijk vergeten dus! 😉
KingArthur · 27 juli 2005 op 14:50
Inside information: dit is GEEN LSD trip.
Outside information: dit is een LSD trip :-).
Ik begrijp dat een column gevoeld mag worden. Ik ben in mijn eigen teksen toch ook niet altijd even rationeel dacht ik zo. Ik kan alleen hier niet definieren wat mijn gevoel nu is. Hmmm, lastig uitleggen. Hiervoor vind ik spraak overigens een beter medium.
Mosje · 27 juli 2005 op 16:28
Ben ik even blij dat ik het verhaaltje eerder las dan de reacties. Genoten.
Toen ik het las na de reacties vond ik het bijna nog even mooi hoor.
Ma3anne · 27 juli 2005 op 21:42
Deze vind ik iets minder, of het moet zijn dat de stijl begint te wennen en het verrassingseffect afneemt.
KawaSutra · 27 juli 2005 op 21:53
@King:[quote]Hiervoor vind ik spraak overigens een beter medium[/quote]
Ook daarover kun je van mening verschillen. Ik vind geschreven woorden uitermate geschikt om gevoelens en ervaringen in uit te drukken. Dat gaat mij tenminste beter af dan in het gesproken woord, denk ik.
Troy, je hebt me weer meegevoerd in een wondere wereld. Mijn eerste associatie was inderdaad een LSD-trip uitmondend in een zelfmoordpoging.
Het leuke is dat je het altijd weer voor elkaar krijgt mij als lezer aan het einde weer te laten twijfelen aan de juistheid van die associaties.
Tsja, t’ís vreemd!
Li · 27 juli 2005 op 22:48
Ik blijf jouw columns fascinerend vinden.
Deze doet me denken aan het verhaal dat een moeder mij vertelde over haar zoon die een psychose doormaakte.
Li
melady · 28 juli 2005 op 01:05
Een LSD/ Trip/ervaring als monoloog.
Heftig!Herkenbaar.
emaessen · 29 juli 2005 op 00:27
Heftig maar boeiend stuk. Ik lees er het verhaal van automutilatie in, waarbij de ervaren pijn de stap is naar een wereld waarbij de persoon kan voelen. Leuk of grappig kan ik het niet vinden, want precies dit proces brengt een hoop schuldgevoelens mee, om bijv eens een dagje aan het strand te liggen.
Groet Eric