Vreemde tongen

“Die blauwe in de hoek.” zeg ik.
Ik leg een munt neer. Handen in een open rechthoek ruilen mijn geld voor een pakje Orbit. Lichtblauw.
Ik wurm het bovenste stukje eruit, stop het in mijn mond en bijt de gladde perfectie kapot. Mmmmm… Benbits-donkerblauw!! De herinnering verspreidt zich razendsnel. Lopend naar mijn wekelijkse baantje slinger ik mezelf terug naar een leven geleden. Vijftien was ik, en doodsbenauwd voor vieze adem. Die van mezelf dus. Daartegen zette ik het Benbits-Offensief in. De smaak verkleefde met mijn mond.

De zeilkampbasis was een oude boerderij in Uitwellingerga. Om op het Sneekermeer te komen moesten we onze zestien-kwadraatjes een eindje door de slootjes bomen. De glinsterende, met riet doorsneden watervlakte vormde een betoverend contrast met de heuvels van Zuidlimburg, mijn geboortegrond. Hier was álles dichtbij.

De naam was me al opgevallen van de lijst die we thuiskregen. Arjan Frank. Ik besloot alvast verliefd te worden. Ruim op tijd dus.
De jongen in kwestie bleek bijzonder aantrekkelijk. Hij liet zijn oog ook op mij vallen. Dat was natuurlijk eveneens bijzonder mooi meegenomen.
Hij verleidde míj, op het start-eiland. We zaten op het grasveld voor het paviljoen. ‘t Grote metalen vergiet met vooraf gesmeerde bruine boterhammen met kaas stond in het midden van de groep. Zijn hand kroop naar mijn taille.
Het kriebelde. Ver voorbij mijn buitenste laagje.

De dagen daarna verliepen in toenemende mate van spannend. ’s Nachts sliepen we buiten met zijn allen. Mijn grijsblauwe donzen slaapzak was een grot waarin ik me diep terugtrok uit het geroezemoes er omheen. Het kauwgumpje in mijn mond viel mét mij in slaap. Op mijn eerste zoen kon ik niet voorbereid genoeg zijn immers.

De voorlaatste avond gingen we samen wandelen. Ik maakte me zorgen. Alles kwam aan op timing. Zou ik snel genoeg zijn om mijn kauwgumpje op tijd en onopgemerkt uit mijn mond te prutsen? Of zou het in de kus gevangen blijven om dan door zijn tong ontdekt te worden?
Arjan stopte plotseling en draaide zich naar me toe. Vluchten kon niet meer. Zo onzichtbaar mogelijk duwde ik de pretbederver met mijn tong achter een kies. Gelaten wachtte ik af. Arjan kantelde zijn hoofd, sloot zijn ogen en boog voorover, met licht geopende mond. Gebiologeerd keek ik naar het gat. Als in trance kantelde ik eveneens mijn hoofd en opende mijn mond. Met open ogen.

–

De ambassade komt in zicht. Zo ook mijn uurtje Nederlandse les geven. Juffen móéten frisse monden hebben, maar zij mogen niet kauwen. Ik haal mijn mond leeg. Om het propje vouw ik een vodje.
Als ik het gebouw inga trek ik nog net door de dichtslaande deur het laatste staartje verleden mee naar binnen. De toekomst in.

–

Onze open monden plakten aaneen; dichtten zichzelf met elkaar. Voor de vorm bewogen we wat. Lippen die in wangen hapten, hoofden die af en toe in tegenovergestelde richtingen bogen, maar het binnenwerk ontbrak, de intiemste ontmoeting bleef uit.

Mijn kauwgumpje werd niet ontdekt in de frisse zwarte leegte.
De kus was hol.