Vriendschap is een illusie

Natuurlijk heb ik vrienden! Vrienden waar ik mee kan lachen, vrienden op het werk, vrienden waar ik eens gezellig mee op stap ga, vrienden waar ik af en toe eens een bakkie koffie ga drinken, vrienden waarmee ik het over de kinderen heb en dan heb ik nog vrienden waarmee ik het over van alles heb, behalve over de kinderen. Vrienden zat dus. Of niet? Want zijn het wel echte vrienden als ik er wel mee kan lachen, maar niet mee kan huilen? Zijn het wel vrienden als ik ermee over de kinderen kan praten, maar niet over wat mij verder bezig houdt? Ik heb ze wel hoor, vriendinnen waarbij ik alles kwijt kan, maar die wonen helaas zover bij mij vandaan, dat ik ze mijn verhaal alleen kan mailen of over de telefoon kan doen. Ik baal ervan dat ik niet bij ze aan kan bellen om even een potje te janken en een bakje thee te drinken of ze onverwacht van de bank kan trekken om er even op uit te gaan.

Af en toe denk ik er een in de buurt gevonden te hebben, maar iedere keer blijkt het weer van één kant te komen. Eerst lijkt alles te kloppen. De klik is er, twee zielen één gedachte, we hebben aan een half woord genoeg. We vertrouwen elkaar en lachen na een serieus gesprek onze tranen weg. We kunnen ongegeneerd onszelf zijn, durven belachelijke antwoorden te geven op serieuze vragen, alleen maar om de ander te laten lachen. Totdat ik zelf degene ben die een schouder nodig heeft. Dan hoor ik niks meer. Als ik dan een sms stuur, krijg ik als antwoord “geen tijd” of “sorry, beltegoed is bijna op”, als ik vraag om langs te komen, krijg ik als antwoord “heb het nu even druk, ander keertje”.

Er op terugkijkend, was het dan meestal niet zo rooskleurig als ik in eerste instantie dacht. Dan was ík altijd degene die aan een half woord genoeg had en was ík altijd degene die de tranen probeerde weg te lachen.

En daar sta ik dan, huilend, tussen al mijn zogenaamde vrienden. En niemand die een schouder aanbiedt. Het is verdacht stil aan de telefoon. Ze wachten.Wachten totdat er weer een vrolijke meid aan hun deur staat om hun tranen weg te lachen. Laat ze maar wachten. Wachten tot ze een ons wegen. Ik zit bij mijn moeder. Uit te huilen bij een bakje thee.