De tienerjaren, een tijd waarin je heel snel vrienden maakt, zeker als je een zakcentje op zak hebt. Je maakt zogenaamde vrienden en je maakt ook genoeg vijanden in mijn geval. Maar het is net als het zoeken naar een schat; je vindt soms een diamantje dat een echte vriendschap wordt. Ik heb een aantal van die vriendschappen die ondertussen al heel wat jaartjes veel hebben doorstaan. Maar er zijn ook altijd mensen die vergeet je nooit meer. Dat kan door verschillende redenen zijn is mijn ervaring. Omdat je vaak met diegene optrok, je had een relatie met haar, het was een collega van mijn vrijwilligerswerk of ik had een pesthekel aan diegene. Niet dat ik iemand ben die wrok blijft koesteren tegenover mensen die mij pijn hebben proberen te doen, maar vergeten zal ik het niet. En ik zal ook zeker niet mijn rug naar hen toe draaien, om ze niet de kans te geven me nog een keer een mes in de rug te steken.

Maar als je vertrekt bij bijvoorbeeld vrijwilligersorganisatie dan word je ook weer snel vergeten op een paar mensen na dan. Het gaat meestal in fases. Je bent eerst een oud-collega, dan word je iemand die hier heeft gewerkt en dan is er een nieuwe club mensen, die moet je dan vertellen dat je daar ook wel eens wat werk hebt verricht. Maar dat hoort bij het leven. Zoals de Duitse schrijfster Elisabeth von Heyking ooit zei: “Het leven is een voortdurend afscheid nemen”. En mensen denken dan vaak aan de dood bij zo’n citaat. Maar zo gaat het ook met vriendschappen. Mensen komen in je leven en soms verdwijnen ze net zo snel weer.

Het leven zit vol herinneringen, vaak goede en slechte. Zelf vind ik dat ik redelijk balans heb gevonden tussen goed en slecht. Je moet proberen niet te veel te denken aan de slechte momenten. Iemand die leeft op de energie van woede, haat, wrok, die zal snel opbranden. Maar als je net als ik leeft met het motto “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen,” dan heb je vaak over vriendschappen die ook verleden tijd zijn een anekdote. Van wat je hebt meegemaakt met vrienden van toen of met een ex.

Het gebeurt ook wel eens dat je weer in contact komt met iemand uit verleden, die je vele jaren niet hebt gezien. Door ruzie, door afstand, door omstandigheden. Als aan die persoon veel goede herinneren zijn verbonden, dan wil ik die vriendschap wel weer nieuw leven inblazen. Soms krijg je veel betere vriendschap ervoor terug dan je eerst had. Ik heb dat geluk gehad bij een aantal mensen. Maar ik ken ook de keerzijde. Ik heb recent een olijftak van de vrede geprobeerd te sturen naar iemand via een brief. Maar netjes ben ik afgewezen omdat ze vindt dat ik tot haar verleden behoor. Nou, ik ben er niet rouwig om, want ze was wel eerlijk; ze liet mij er niet naar gissen.

Tot slot, veel van de vrienden die had toen ik 18 was heb ik niet meer. Mijn beste vriend wel, maar ik heb in de loop der jaren veel nieuwe vrienden gevonden. Soms totaal verschillend dan mijn persoon. Van metalheads, PVV’ers, buitenlandse vrienden, mensen die je maar 1 à 3 keer per jaar ziet tot gewoon mensen die altijd voor je klaar staan. Ik ga geen namen noemen.

Aristoteles zei ooit: “Vriendschap is één ziel in twee lichamen.” Dat filosofische citaat is misschien een beetje ouderwets. Maar echte vrienden komen er altijd uit. Ze maken wel eens ruzie, je kunt verschillen van mening etc. Maar aan het eind van de dag moet je elkaar kunnen aankijken en in elkaars ogen zien dat er vriendschap is. Wederzijds respect, bij hele goede vriendschappen zelfs een beetje liefde.


Tim uut Kwedamme

Ik ben man met een eigen manier van leven, stijl, gevoel voor humor en net als iedereen heb ik soms geluk en soms pech! Ik ben nieuwsgierige en leergierig als het gaat om de wereld rond mijn heen. Mijn leven deel ik tegenwoordig met een prachtige vrouw. Een steun en toeverlaat, die ik blind kan vertrouwen omdat we elkaar hebben leren kennen onder bijzondere omstandigheden. Ik leef in een klein dorpje in Zeeland. Ondanks mijn fysieke beperkingen, dit betekend niet dat ik niet leef. Ik probeer te genieten van elk moment van het leven, ik ben nog altijd een beetje kind gebleven waardoor ik van de kleinste dingen kan blijven genieten. Ik ben iemand die geniet van de bourgondische levensstijl. Ik ben enorme fan van de Griekse keuken, maar ik ben zeker niet vies van de Hollandse pot. Een glasje Samos wijn of een biertje op zijn tijd gaat er ook wel in. Ik leef met het motto “Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen” en dat helpt enorm als je bepaalde dingen gewoon niet kan. Ik ben gek op schrijven, muziek luisteren en goede films kijken.

2 reacties

Nummer 22 · 2 december 2018 op 13:51

Soms is afscheid nemen een beetje sterven

Geef een reactie

Avatar plaatshouder