Vrije val

Het was herfstvakantie. De proefwerken waren voorbij en wij leefden – tot grote ergernis van onze moeders – tijdloos in de letterlijke zin van het woord. Zonder horloge en lang voordat het mobiele telefoontijdperk haar intrede had gedaan, voelden wij ons zo vrij als een vogel. In het winkelcentrum hadden wij verf voor onze haren gekocht en eyeliner gejat. Mijn moeder was makkelijker dan die van haar, dus gingen wij onderweg naar mijn huis om elkaars haren te lijf gaan en onze gezichten van strijdkleuren te voorzien.

Slingerend op onze Halleluja fietsen hadden wij plezier om niets. Mijn vriendin plukte een paar grassprieten voor mijn moeder, in de hoop dat die langer zouden blijven staan dan de klaprozen die zij ooit had gegeven. Zij was op dreef met haar ongekende humor. Ik weet nog hoe het voelde toen ik in mijn broek pieste van het lachen. “Kijk dan, ik ben zeiknat!” giechelde ik, wijzend naar de donkere plek die zich in mijn hippe paarse broekpak vormde. Zij hield het ook niet droog toen ze dit zag en wij lachten tranen met tuiten; elke dag was één groot feest.

Even verderop fietsten wij langs de enige flat die ons dorpje rijk was. Ineens hoorden wij een hoop gekrijs, geschreeuw. Was het van een mens of een dier? Onze blikken vonden elkaar even en wendden zich gelijktijdig in de richting van het lawaai. Er werd iets van de galerij naar beneden gegooid. Geparkeerde auto’s belemmerden ons zicht. Wij smeten onze fietsen op de grond en renden zo hard als wij konden de straat over om te zien wat het was. Een Bouvier was naar beneden gegooid en hing over een geparkeerde fiets heen. Overal bloed. Hij leefde nog, gorgelde, trilde, terwijl het leven in een rode stroom uit hem weg vloeide.

In paniek keken wij naar elkaar, naar de hond, weer naar boven en zagen een worsteling. Nog iets werd over de galerij gegooid, nee… ja… een vrouw! Voordat wij het konden beseffen, stortte de dader zich achter zijn slachtoffers aan. Hij werd niet geduwd, maar koos zelf voor de sprong in het diepe.

Onze handen vonden elkaar, smolten samen, er was geen zij en ik meer, wij waren een. Ineens was er politie, ouders, allerlei mensen vroegen en zeiden dingen die niet tot ons doordrongen. Wij belandden in een luchtledig iets, niets, alles: onze vrije val ging maar door. Hulpverleners werden geconsulteerd. Wij leerden, zo jong nog, om dit trauma een plaatsje te geven. Een trauma dat onbegrijpelijk en niet te verwerken is. Zij en ik hebben deze ervaring en elkaar.

Eens in de zoveel tijd gaat midden in de nacht de telefoon. De ene keer bij haar, de andere keer bij mij. De ander hoort alleen maar: “Hee…”, en de een weet genoeg. Soms praten wij samen, maar vaker zwijgen wij, voelen wij, snikken en weten wij. Woorden schieten altijd tekort.

Elke keer als ik verf koop voor mijn haren, dan sta ik stil bij de familiedrama’s die dit teweeg heeft gebracht. Voor haar familie, mijn familie, alle families van de mensen in de flat, mensen die ik wel en niet ken.

Wij vragen ons af of onze angsten, hoewel totaal anders van aard, zich hierdoor in ons hebben gemanifesteerd. Wellicht waren wij precies hetzelfde geweest zonder deze ervaring. Zwijgend gaan wij voort, behalve als ’s nachts de telefoon gaat en zij of ik: “Hee…” hoort, aan de andere kant van de lijn. Dan nemen wij, onze handen via de telefoon ineengestrengeld, wederom samen die sprong in de diepste spelonken van onze ziel.

[b][size=xx-small]Deze audio-column werd mede mogelijk gemaakt door ReadMe.[/size][/b]