Vrijheidsdrang

[i]Hij rolt diagonaal het groene veld over. Tikt wit, tikt lang, haast zich de hoek om, tikt kort en tenslotte rood waarna hij stopt. Er zijn er drie in dit speelveld. Twee horen bij elkaar, de ander ook.[/i] Vroeger spijbelde ik hierom. Meestal met twee vrienden. De leraar groetend terwijl je wegliep van zijn les. Op de brommer door de stad naar het café. ’s Ochtends eerst koffie, dan bier. En het spel van twee en één. Met zijn drieën.

Later maakte ik nog eens een langdurig uitstapje naar tweeëntwintig. Elke donderdagavond want spijbelen, dat kon toen niet meer. Tweeëntwintig in plaats van twee en één. Slechts één witte, niet één maar vijftien rode en zes nog heel andere kleuren. Niet meer de hoek om maar de hoek in.

Inmiddels ben ik weer teruggekomen bij twee en één. Begonnen met twee zonder rood. Het leek eenvoudig en dat was het ook. Beide wit en vrijwel geen kans om elkaar te missen. Elke nieuwe wedstrijd weer eentje gewonnen. Maar zoals het zich nu aan laat zien komt er eind dit jaar die derde bij, die rode. Hoewel minder eenvoudig, zal het spel er dan wel spannender van worden. Twee horen er dan bij elkaar, maar de ander óók.

Met twee over rood in het vooruitzicht denk ik nog wel eens terug aan die tweeëntwintig. Het lijkt daar gemakkelijker vanaf hier weet je? Er is meer te doen, het speelveld is groter, veelkleuriger en er is altijd de mogelijkheid om in een hoek weg te duiken.

Toch is dat idee van vrijheid minder aantrekkelijk dan het lijkt. Want daar zijn er vijftien rode en hier straks maar één. In zo’n hoek zal er altijd wel eentje zijn die je daar weet te vinden. Of je wordt gewoonweg teruggezet, net zoals tussen de vier banden waar ik me nu bevind. Bovendien, daar ben ik als witte maar alleen maar hier samen met die andere.

Het vilt bij de buren is niet groener. Die vier open banden zijn slechts schijn. En hier in mijn carambole? Tja, soms kunnen de huwelijksbanden wel eens knellen.