De kalenderlente bleek een onwaardige tegenstander voor de winter in mijn kop. Ik dacht er veel en lang over na waarom dat zo was. En ik merkte, of voelde liever, dat er iets van een verlangen in zat. Een verlangen dat een loopje met me dreigde te nemen naar mijn Neverland, waar alles zoveel beter had kunnen zijn dan het ooit zou worden. [i]‘Dit is nu niet de goede weg om te gaan’,[/i] zei ik tegen mezelf. Hardop, in de hoop om het zelf werkelijk te gaan geloven.
André Hazes is een van dé nationale symbolen van ons Oranjegevoel, ‘Wij houden van Oranje’ doet het ‘veel beter in de onderbuik’ dan het Wilhelmus. Dat blijkt uit onderzoek van de Staatsloterij. Ook wordt de bitterbal genoemd als dé typische Oranjesnack. Eventuele effecten van de bitterbal op de onderbuik blijven onvermeld maar wij weten dit alles nu dankzij de krant van wakker Nederland van afgelopen maandag en dat is dan wel weer een soort van onderbuik.
Eindelijk is het dan zover: onze regering roept bij monde van een CDA-minister, Maxime Verhagen op Buitenlandse Zaken, Geert Wilders op zijn film ‘Fitna’ niet te vertonen. Hij haakt daarmee letterlijk aan op het standpunt dat Pieter van Geel, zijn partijgenoot en fractievoorzitter van het CDA in de Tweede Kamer, ook verkondigt waarmee we kennelijk van een CDA-standpunt kunnen spreken.
Er wappert een broek aan in de wind. Aan de kleuren en het motief te zien moet het een pyjamabroek zijn: wit met blauw geblokte lijnen. Dat is heus niet de enige reden te veronderstellen dat het om een pyjamabroek zou gaan. De twee mouwen en lijf van dezelfde stof met knopen die er naast hangen versterken die aanname. Net zoals de lakens die daar weer naast hangen te wapperen. En de kussensloop.
Geen bospaddestoelensoep, geen carpaccio, geen Ardennerham. Geen reerugje, geen terrine van ganzenlever, geen kalkoenfilet. Geen Franse crêpes, geen tiramisu, geen sorbetballetjes. Nee, niets van dat alles. Pannenkoeken, dat is wat er op het menu stond bij ons kerstdiner.
