Murder Ballad

Het moet een uur of half twee in de middag zijn geweest toen ze zijn keel doorsneed. Hij lag min of meer aan haar voeten, zoals hij altijd had gedaan, zijn hoofd stil in haar geknielde schoot. Ze veegde haar hoorhoofd af met de rug van de hand waarmee ze het bebloede mes nog vasthield. Ze had het warm en voelde zich misselijk. En haar knieën voelden warm maar ook nat van de plas bloed waar ze in zat. Zijn bloed, dat was gaan vloeien nadat ze hem had ingefluisterd dat het zijn kind was.

EU of Utrecht; angst regeert

Het moet ook niet veel gekker worden. Eerst zegt de overheid dat de burgers van Utrecht hun eigen burgemeester mogen kiezen, vervolgens biedt men die burgers een keuze tussen PvdA of PvdA en als de burgerij laat weten wat ze daar van vindt, op de enige manier die haar ter beschikking staat, namelijk door massaal thuis te blijven, dan is de Tweede Kamer het er een dag later al over eens: dit moesten we maar niet weer doen.

Zijn kop op de wereld

Kalm kringelt de rook in het licht van een peertje. Omhoog, naar de balken van het dak, om uiteindelijk tegen het dakbeschot te blijven hangen. Aan het platdak hangt meer dan alleen de rook van mijn sigaret. Er zijn latten onder de balken door geslagen. Die dragen planken en andere latten, buizen en balken. Voorlopig van nut ontdaan liggen zij geduldig te wachten tot een nieuwe bestemming zich aandient. Maar dat is niet het enige wat er hangt.

Tot de schijt ons doodt

U moet weten dat Anna en ik, toen wij vorig jaar trouwden, het over de meeste dingen redelijk met elkaar eens waren. Lijkt me ook wel enigszins een voorwaarde dan, dat je het over niet teveel of te belangrijke dingen oneens bent zeg maar. Eerder had ik ook wel eens iets met vrouwen gehad met wie ik het minder vaak of totaal niet eens was. Om een lang verhaal kort te maken: dat werkt toch niet helemaal of in het geheel niet. Ondanks die betrekkelijke harmonie tussen ons, heb ik destijds één grote concessie moeten doen.

Geschikt voor kinderen

Wij voeren op het zuidelijke deel van de Fluessen, vanaf Elahuizen. Het deel waar we vorig jaar geen tijd meer voor hadden. Het was schitterend zeilweer. Het waaide er nog net zo hard als vorig jaar. Misschien nog iets harder zelfs. Vorig jaar werden we nog overgoten met regen, dit keer werden we zonovergoten. Iets wat niet zozeer een garantie was dat we het droog zouden houden maar meer een belofte dat we wel weer droog zouden worden. En zo, met beurtelings de ene en dan weer de andere kant van shirt en broek nat van het buiswater, werden wij uiteindelijk gepasseerd door de catamaran.