Het moet een uur of half twee in de middag zijn geweest toen ze zijn keel doorsneed. Hij lag min of meer aan haar voeten, zoals hij altijd had gedaan, zijn hoofd stil in haar geknielde schoot. Ze veegde haar hoorhoofd af met de rug van de hand waarmee ze het bebloede mes nog vasthield. Ze had het warm en voelde zich misselijk. En haar knieën voelden warm maar ook nat van de plas bloed waar ze in zat. Zijn bloed, dat was gaan vloeien nadat ze hem had ingefluisterd dat het zijn kind was. Eerder die ochtend was ze samen met Elise naar huis gefietst. Uit de nachtdienst. Het ging opvallend goed met Elise. Beter dan anders leek het wel. Ze meende het al langere tijd op te merken maar vanmorgen had ze het echt aan haar kunnen zien. Elise had gedanst over de afdeling, niets voor haar, maar ze deed het dus toch. En ze had erbij gezongen. “Een: voor je tranen. Twee: voor de mijne. Drie: voor de horizon, waaraan we verdwijnen.” Wist zij toen veel.

Al fietsend naar huis had ze Elise gevraagd waarom ze zo uitgelaten was. Eigenlijk had ze het al kunnen weten. Elise was zwanger vertelde ze. “Wat!? Van Tom?” Van Tom dus. Normaalgesproken namen ze afscheid bij de Bosweg waar Elise altijd afsloeg maar deze keer fietste ze met haar mee. Elise vertelde honderduit, dat ze zo ontzettend blij was en dat ze het eerst zelf maar amper kon geloven.

Ze had Elise bemind vanaf het moment dat ze haar had leren kennen. Eerst in gedachten. Elise schonk haar een verwondering en extase die Tom haar niet had kunnen geven maar waarin ze hem later juist had laten delen. Want ze hield ook van Tom. Maar bovenal hielden ze van Elise. Elise was een van die zeldzame mensen die de natuur zo nu en dan voortbrengt, mooi in elk denkbaar opzicht, en Tom was die mening ook toegedaan nadat zij Tom en Elise eenmaal aan elkaar had voorgesteld. Elise was zo mooi dat Tom en zij beide geen genoeg van haar konden krijgen. Misschien was het om haar jeugdigheid die zij en Tom door schade en schande al verloren hadden.

Bij Elise thuis verdween het restje twijfel dat er mogelijk nog was zodra ze Elise in de rug stak. Toen deze op haar stoel inzakte was het verder nog slechts een koud kunstje. Want hoe graag zij Elise met Tom gedeeld had en Tom met Elise, zij had zich onmiddellijk gerealiseerd dat zij niet zou kunnen delen in hun kind. En dat terwijl zij nota bene degene was geweest die hen bij elkaar had gebracht. Toch nog een warm nest ondanks alles. Elise, die had verder niets meer gezegd. Zij had Elise ten afscheid gekust en gezegd dat ze altijd van haar gehouden had en dat ook altijd zou blijven doen.

Thuisgekomen reageerde Tom niet goed op het nieuws dat zij Elise vermoord had. Dat viel ook wel enigszins te verwachten natuurlijk. Ze maande hem tot kalmte met de stenen pepermolen waarop hij languit neerviel. Ze pakte een vleesmes en knielde bij hem neer, legde zijn hoofd op haar schoot en probeerde het hem uit te leggen. “Begrijp me goed, mijn lieve Tom, ik houd zielsveel van je maar jij een kind, dat kan gewoon niet. Niet wanneer ik niet de moeder van jouw kind kan zijn. En dat kind… Een kind heeft toch een vader nodig?” Ze bracht het mes naar zijn keel en boog zich dicht naar hem toe. “Ja Tom, het was jouw kind” fluisterde ze in zijn oor. Toen ze het mes aanhaalde hoorde ze vrijwel gelijktijdig de bel van de melkboer verderop in de straat rinkelen, het moest een uur of half twee zijn. Enkele ogenblikken later stond ze op en snelde zich naar de wc want ze moest overgeven. Voor de zoveelste keer al deze week.

Categorieën: Verhalen

19 reacties

arta · 16 oktober 2007 op 07:08

Wow, wat een mooie antiliefde-column, Siebe.
Ondanks dat ik er helemaal ‘in’ zat, moest ik toch lachen om de volgende twee quotes:[quote]Thuisgekomen reageerde Tom niet goed op het nieuws dat zij Elise vermoord had.[/quote][quote]Ze maande hem tot kalmte met de stenen pepermolen [/quote]
Erg mooi geschreven, met de perfecte lengte! 😉

lagarto · 16 oktober 2007 op 08:04

Dramatisch & mooi Siebe.
opmerking: In de 1e alinea (h)(v)oorhoofd.
Alinea 4 naar 5 vind ik nogal abrupt.
Groeten Lagarto.

SIMBA · 16 oktober 2007 op 08:18

Lekker geschreven, spannend tot de laatste regel![quote]dat Tom en zij beide geen genoeg [/quote]
Volgens mij moet een “n” achter beiden.

Ineke · 16 oktober 2007 op 08:55

Goed! Die laatste zin maakt het wat mij betreft helemaal af. Een geweldig einde van dit anti-liefde verhaal.
[quote]Enkele ogenblikken later stond ze op en snelde zich naar de wc, want ze moest overgeven. Voor de zoveelste keer al deze week.[/quote]
Fantastisch! Je blijft met vragen zitten, maar tegelijkertijd weet je eigenlijk al wat er aan de hand is. Leuk!

Groeten,
Ineke

Troy · 16 oktober 2007 op 10:19

Wat een verrassende column weer. Ik zou jouw schrijfstijl er niet direct in herkend hebben. Leuk dat je de laatste tijd zoveel afwisseling in stijl gebruikt. Misschien deed je dit altijd al, maar het valt me nu meer op.

pally · 16 oktober 2007 op 10:33

Zo’n goeie anti-liefde column dat ik er even bijna onpasselijk van werd.
Al dat geweld zo liefjes beschreven en dat suggererende eind….
Klasse, Siebe! :wave:

groet van Pally

senahponex · 16 oktober 2007 op 15:17

Ik ben je voor:-), Je blijft verbazen, een bijzonder goede column

lisa-marie · 16 oktober 2007 op 18:35

Prachtig dramatisch,vooral de ontknoping dat had ik helemaal niet verwacht.
Ik heb genoten. 🙂

Mosje · 16 oktober 2007 op 19:04

Met plezier gelezen Siebe!

Wat dacht je? Als ik maar heel ver bij mezelf vandaan schrijf, dan raakt de antiliefde me niet?
Mis gedacht!
😆

DreamOn · 16 oktober 2007 op 20:39

Wat luguber! Je lijdt toch niet aan een prenatale depressie, mag ik hopen? 😀

Ja, dit is wel een echte anti-liefde column, kan niet missen!

Sommige zinnen vind ik een beetje lang, ook de namen noem je veelvuldig, ook daar waar ‘zij’, of ‘haar’ voldoende zou zijn.
Ik hoop niet dat je mijn strot doorsnijdt als je mijn kritiek leest…. 😀

Groetjes DO.

KawaSutra · 16 oktober 2007 op 23:24

Aan het scherm gekluisterd gelezen.
Een perfect open einde aan een lugubere love-story.

DriekOplopers · 17 oktober 2007 op 09:37

Hulde. De vragen worden tussen de regels door beantwoord. Heel knap gedaan. Verder is alles hierboven al gezegd.

Compliment!

Siebe · 17 oktober 2007 op 17:10

Hey lui,

Bedankt voor de reacties! Ik kon niet achterblijven deze maand.

Even ‘for the record’: hoewel ik qua idee even leentjebuur heb gespeeld bij o.a. Nick Cave, is een murder ballad zefs een genre op zichzelf las ik later nog, vandaar de titel ook. In het genre staat een moord (of moorden) centraal en met de dader loopt het altijd slecht af. Die vindt zelf ook de dood of wacht gevangenschap. Hier heb ik in feite voor een soort gevangenschap gekozen maar het zou voor het zelfde geld nog anders kunnen aflopen.

@Arta; Ja die lengte he? Al heb ik me kortgeleden nog aan die steen gestoot en dat deze keer niet gedaan, ik hoop dat ik me dat zal blijven herinneren.
@Lagarto; Abrupt, ja. Volgens jou misschien iets te abrupt als ik je goed begrijp, toch is het wel bewust zo gedaan. Optie was om die alinea aan de voorgaande te knopen maar daar heb ik later toch van afgezien.
@Simba; ik twijfel a-l-t-i-j-d bij dat woord, ik weet het nooit helemaal zeker. Jij zegt ‘volgens mij’, ik had liever gehad dat je het zeker wist want dan wist ik het nu ook ;-).
@Ineke; Dank!
@Troy; Het is de wisseling van de seizoenen denk je ook niet?
@Pally; Ik hoop dat je je weer wat beter voelt nu. Dank.
@senahponex; Je bent me inderdaad voor. Gelukkig 😉 Dank.
@lisa-marie; Thanks!
@Mosje; Precies Mosje! Ik dacht van: als ik nou Mosje zijn levensgeschiedenis eens opteken als ultiem anti-liefde verhaal. Dan weet iedereen eindelijk ook eens hoe het zo met jou gekomen is… 😉
@Do; De veelvoorkomende ‘zij-en’ en ‘hij-en’ was een dilemma maar ik wist er geen andere oplossing voor te verzinnen. Daar is zo’n stukje in wezen te kort voor denk ik. Bovendien had de hoofdpersoon geen naam als extra complicerende factor. Onduidelijkheid over wie wat nu precies doet of deed is ook geen pre. Dank voor die ‘pointer’ en berg je pepermolen en messenblok voor de zekerheid vast maar op….. 😉
@Kawa; Ja, Kawa, zo’n anti-liefde maand is helemaal niets voor ons nietwaar? 😉
@Driek; Thanks!

Is het al november? Ik speel met een ideetje om november uit te roepen tot anti-Mosje maand. Ik heb al wat gepolst en er is ongeloofelijk veel animo onder de CX-ers en daarbuiten. Vraag is alleen of Jeroen en Casper wel voldoende bandbreedte hebben.

Grinnik…

Groetend,
S

arta · 17 oktober 2007 op 17:18

Even opgezocht op taaladvies.net!

Onbepaalde telwoorden als alle, beide, vele, weinige krijgen in het meervoud een -n als ze verwijzen naar personen en zelfstandig gebruikt worden. Met zelfstandig gebruik van beide (enz.) wordt bedoeld dat het niet kan worden aangevuld met een zelfstandig naamwoord uit de directe context (dezelfde zin of de zin die onmiddellijk voorafgaat). Dat is bijvoorbeeld het geval in:

(1) De mannen werden beiden verpletterd.

Weliswaar komt er in zin (1) een zelfstandig naamwoord voor waarop beiden betrekking heeft (mannen), maar dat kan niet worden aangevuld: De mannen werden beide mannen verpletterd is uitgesloten.

Als het zelfstandig gebruikte onbepaald telwoord deels naar een persoon en deels naar een zaak verwijst, zijn er twee mogelijkheden. Volgens de ANS blijft in dat geval de -n weg, bijvoorbeeld in: (Paard en ruiter kwamen ten val.) Beide bleven roerloos liggen. Ook volgens de Schrijfwijzer blijft de -n hier bij voorkeur achterwege. Het Handboek Verzorgd Nederlands adviseert echter om in zulke gevallen wel een -n te schrijven, bijvoorbeeld in: Gisteren raakten een auto en de bestuurder ervan beiden te water.

Prlwytskovsky · 17 oktober 2007 op 18:36

En dat terwijl ik net zelfgebakken aardappelschijfjes zit te eten.
Je hebt de emotie er goed ingelegd en het leest super. Toch niet autobiografisch, naar ik mag hopen?
😉

DreamOn · 17 oktober 2007 op 20:41

[quote]En dat terwijl ik net zelfgebakken aardappelschijfjes zit te eten.[/quote]

Prlwytskovsky: Met tomatenketchup? 😀
Goede bekomst!

Groetjes DO.

WritersBlocq · 17 oktober 2007 op 20:49

Tsjongejonge, wat een gaaf verhaal, ik hou van jouw soort anti-liefde!

@ Beide schrijfsters die beiden gelijk hebben… inderdaad,
beiden = personen en
beide = dieren/dingen. Hou het zo maar aan, voordat het licht uitgaat.
Ezelsbruggetje: me[u]n[/u]se[u]n[/u] hebben altijd een [u]n[/u]-netje meer dan diere[u]n[/u] (laat die dingen maar effe achterwege 😆 ).

Li · 17 oktober 2007 op 21:19

Dat einde he..
Geweldig!

Zo’n verhaal schrijven? Ik zou er een moord voor willen doen!

Li

Siebe · 18 oktober 2007 op 23:53

So hee! Leerzaam, dit. Dank voor de uitleg bij het woord. Nu dat onthouden, en anders is je link erg handig Arta. Stom van me, ik ken die link al heel lang maar gebruik hem te weinig.

Prldinges, WB en Li ook bedankt voor jullie reacties!

gr
s

Geef een reactie

Avatar plaatshouder