Op een fietstoertje door mijn Friese land, werd ik achtervolgd door een auto. Het was een prachtige dag, ik ben niet snel zenuwachtig maar dit duurde nu al zo’n twee-en-een-half uur. Bovendien waren het Duitsers. Ook daar word ik niet snel zenuwachtig van, zeker niet in hartje zomer Friesland, maar in dit tempo voelde deze twee-en-een-half uur onderhand als veertig, vijfenveertig jaar. Ik besloot ze staande te houden om opheldering te vragen.
[i]Hij rolt diagonaal het groene veld over. Tikt wit, tikt lang, haast zich de hoek om, tikt kort en tenslotte rood waarna hij stopt. Er zijn er drie in dit speelveld. Twee horen bij elkaar, de ander ook.[/i]
Vier jaar geleden begonnen de eerste gewelddadigheden in Darfur. Sindsdien zijn er 200 duizend tot een half miljoen mensen omgekomen door geweld, honger en ziekte. Meer dan 2,5 miljoen mensen zijn op de vlucht, van huis en haard verdreven. En tot op de dag van vandaag worden er meer dan 4 miljoen mensen nog bedreigd door honger, ziekte en geweld.
Met een aanhangwagen achter de auto rijd ik door het Buitenveld. Een andere weg naar mijn bestemming dan ik normaliter rijd. Een bewuste keuze, want om met deze aanhangwagen te mogen rijden heeft men een speciaal rijbewijs nodig en dat heb ik niet. Eerlijk gezegd vind ik het ook maar onzin, zo’n speciaal rijbewijs. Mijn moeder bijvoorbeeld heeft dat bewuste papiertje wel. Eeuwen geleden er meteen maar gewoon bij gekregen. Bij haar B-rijbewijs. En dat terwijl ze helemaal niet met een aanhangwagen rijden kán. Zeker niet zoals ik.
Een nieuw jaar… Vorig jaar is alweer vergeven maar nog niet vergeten. We kijken vooruit maar op gezette tijden is het goed om terug te kijken. Zeker voor reizigers. Tussentijds. Op gezette tijd. Aan de hand van je beginpunt en het gesternte waaronder je verkeert als referentie kijken of je nog op koers ligt.
