Geschikt voor kinderen

Wij voeren op het zuidelijke deel van de Fluessen, vanaf Elahuizen. Het deel waar we vorig jaar geen tijd meer voor hadden. Het was schitterend zeilweer. Het waaide er nog net zo hard als vorig jaar. Misschien nog iets harder zelfs. Vorig jaar werden we nog overgoten met regen, dit keer werden we zonovergoten. Iets wat niet zozeer een garantie was dat we het droog zouden houden maar meer een belofte dat we wel weer droog zouden worden. En zo, met beurtelings de ene en dan weer de andere kant van shirt en broek nat van het buiswater, werden wij uiteindelijk gepasseerd door de catamaran. Mijn maat en ik doen dit elk jaar een paar keer, samen zeilen. Het liefst op steeds verschillende plekken. Tot dusver huren we steeds een Valkje, een open zeilboot. Het is een gemakkelijke boot. Een Valk heeft een ruime kuip, er kunnen meerdere mensen in mee en bij normaal zeilgedrag kan er vrijwel niets misgaan en al die zaken maken de boot tevens erg geschikt voor kinderen. Een veilige boot kortom. Voor je met een Valk omslaat moet je zo verschrikkelijk veel verkeerd doen – wie ook maar een beetje kan zeilen zal daar niet in slagen. Mijn maat en ik kunnen onderhand wel een beetje zeilen.

Wij voeren dus op het zuidelijke deel van de Fluessen, vanaf Elahuizen. Mijn maat had me al gewezen op de catamaran die verderop over het meer scheerde. De snelheid waarmee hij dat deed was vanuit onze positie al overduidelijk zichtbaar. Wij voeren door op onze manier in ons Valkje. Scherp aan de wind, zoveel mogelijk snelheid makend en zo nu en dan zo scheef mogelijk, al gaan die twee niet samen. Maar je wilt weten wat je boot wel of niet kan hebben, hoever je kunt gaan en dan is het wel weer zinvol. Echter, voor snelheid is het zaak de boot zo recht mogelijk te houden om zo een zogenaamd planerend effect te bereiken. En met de fokkeschoot achter de rug langs hingen wij daarom, met de kont over de rand, om beurten half buiten de boot; de ander aan het roer.

Terwijl ik zo half buitenboord hing, zag ik de catamaran ineens achter ons. Met daarop twee mannen in surfpak. Ze droegen van die sportieve zonnebrillen, die met een elastiekje rond het hoofd. Ze waren net overstag gegaan en ik zag ze hun nieuwe posities kiezen op het schip. De stuurman achter, de tweede man voor, beide op en buiten de boot in hun trapezes. Zodra de wind ze pakte maakten ze vaart. Eenmaal op snelheid liep de catamaran vlug op ons in. De boot liftte en begon enigszins te hellen wat beide mannen meteen corrigeerden. De stuurman liet zijn schoot iets vieren, de tweede man ging nog iets verder buiten de boot hangen. Zo’n catamaran slaat namelijk nogal gemakkelijk om moet je weten. Voorbij een bepaald punt is er geen redden meer aan en het weer oprichten van de boot is dan niet eenvoudig. Ik gaf mijn maat een stomp en zo passeerde de catamaran ons terwijl wij gefascineerd toekeken. Bij de passage wisselden de stuurman en ik van blik. Ik stak mijn duim naar hem op. Hij sloeg ons een moment gade en op zijn gezicht verscheen een grijns. Toen trok hij zijn schoot weer aan waarop de catamaran ervandoor snelde, ons voorbij. Het waren veertigers, dacht ik nog.

Terwijl ik ze nakeek, vroeg ik mij af naar wie ik eigenlijk had zitten kijken. Dit waren niet zomaar twee mannen, niet zomaar twee maten. Die mannen op die catamaran, dat waren wijzelf: mijn maat en ik! Maar dan over tien jaar. Omdat zeilen in een Valkje dan gewoon niet meer genoeg is. Omdat het net zo veilig is als onze levens dan zullen zijn geworden. Omdat het dan juist het alledaagse evenwicht, de allesomvattende balans zal zijn waaraan wij even willen ontsnappen als wij samen het water op gaan. Dat we dan het risico op omslaan bewust op zullen zoeken omdat we er in onze dagelijkse levens juist alles aan doen om dat te voorkomen. Omdat we het ons dan verder niet meer kunnen permitteren. Omdat de snelheid van een catamaran een godsgeschenk is in een verder rustig, voortkabbelend leven. Omdat we dan net zo geschikt voor kinderen zullen zijn geworden als het Valkje waarin we nu nog zeilen.

Die stuurman van die catamaran, die moet het ook gezien hebben toen onze blikken kruisten. Het is mijn stellige overtuiging dat in die passage, hij zichzelf en zijn maat in ons zag, net zoals ik ons in hen had gezien. Wij zij, maar dan tien jaar eerder. Als een oude en bijna alweer vergeten foto van een bij nader inzien toch niet zo spannend avontuur. Geschikt voor kinderen. Iets wat je, naar ik gemakshalve maar aanneem tenminste, pas in zijn volle omvang begrijpt als je ze zelf eenmaal hebt. Iets om over te grijnzen, ongeacht vorm of reden, als je het zelf eenmaal bent.