Tot de schijt ons doodt

U moet weten dat Anna en ik, toen wij vorig jaar trouwden, het over de meeste dingen redelijk met elkaar eens waren. Lijkt me ook wel enigszins een voorwaarde dan, dat je het over niet teveel of te belangrijke dingen oneens bent zeg maar. Eerder had ik ook wel eens iets met vrouwen gehad met wie ik het minder vaak of totaal niet eens was. Om een lang verhaal kort te maken: dat werkt toch niet helemaal of in het geheel niet. Ondanks die betrekkelijke harmonie tussen ons, heb ik destijds één grote concessie moeten doen. Anna heeft twee katten en die wonen bij ons in. Let wel; ik zeg bewust dat ze van Anna zijn want ze zijn niet van mij. In gemeenschap van goederen is [i]níet[/i] hetzelfde als in gemeenschap van levende have. Levende have is [i]géén[/i] goed.

Ik moet toegeven dat ik onderhand tot op zekere hoogte sympathie voor die beesten heb ontwikkeld maar echt van harte is het niet. Het is noodzakelijk eerder, voortvloeiend uit die concessie bij ons huwelijk. Overigens voel ik me heus geen held of zo daarom. Het hele leven is immers één groot compromis. Bovendien was het in dit geval een kwestie van ordinaire logica. Zo ingewikkeld is het nou ook weer niet: goed uitkijken bij het oversteken, met twee woorden spreken, in de auto de gordel omdoen, elke dag tandenpoetsen, veilig vrijen en geen kwaad woord over de katten van een single vrouw van in de dertig. [i]C’est simple.[/i]

Dat was toen. Mijn voornaamste bezwaar nu tegen die katten is dat ze kotsen en schijten. Ze doen dat het liefst op momenten en plaatsen dat ik er zoveel mogelijk last van heb. Na een kort retourtje slokdarm en maag vanaf voerbakje liggen er hier regelmatig uitgekotste brokjes in vensterbanken, op de vloer en op het terras. Alleen al van het geluid van zo’n kotsende kat kan ik over mijn nek gaan. Als [i](als!)[/i] je het opruimt is zo’n uitgekost hoopje met een beetje geluk nog wat nat en lauwig. Nog leuker vinden ze het als je er in gaat staan. Op sokken bijvoorbeeld. Want zo’n held ben ik. En soms, heel soms ligt er een flinke hoop schijt op de deurmat. Ik kijk tegenwoordig wel uit voordat ik de bijkeuken in stap.

Wanneer al mijn verwensingen aan het adres van die beesten uitgekomen zouden zijn, dan had ik lang, lang geleden al een uiterst hypocriet ‘Amen’ gesproken aan twee, met veel liefde zelf gegraven grafjes van zo’n 20 bij 50 centimeter, terwijl ik Anna dan een troostende schouder en een zakdoek geboden zou hebben. Maar zover is het nog niet.

In de tussentijd beroep ik me bij Anna altijd op de afspraak die we hebben gemaakt dat niet ik maar zij alle rotzooi van die beesten opruimt. Ik verschoon geen kattenbak en ik ruim geen kots en schijt op. Het zijn haar katten en niet de mijne want we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd en niet in gemeenschap van levende have. [i]Háár[/i] katten. Het probleem is dat zij het bestaan van die afspraak ontkent. Net zo stellig als dat ik hem claim.

Soms komt het voor dat zij degene is die ergens in stapt. Gek genoeg is dat meestal blootsvoets op een zaterdagmorgen, pas uit bed. Nu is het zo dat ik ’s zaterdags als eerste opsta. Als ik dan toekijk, dan zorgen achtereenvolgens haar verwijten naar mij, mijn claim op die afspraak, vervolgens eerst haar en tenslotte onze gezamenlijke twist daarover, nog wel eens voor wat spanningen in ons verder zo gezonde huwelijk. Op zo’n moment zijn we het niet helemaal met elkaar eens om het maar eufemistisch te zeggen. Het is altijd een zeer, zeer slecht begin van de dag. Maar goed, we zijn nu eenmaal getrouwd en er komen altijd weer nieuwe en betere dagen, tot de dood ons scheidt. En desnoods maar – aangezien u hem al lang en breed aan zag komen en ik toch niks opruim – tot de schijt ons doodt.