U moet weten dat Anna en ik, toen wij vorig jaar trouwden, het over de meeste dingen redelijk met elkaar eens waren. Lijkt me ook wel enigszins een voorwaarde dan, dat je het over niet teveel of te belangrijke dingen oneens bent zeg maar. Eerder had ik ook wel eens iets met vrouwen gehad met wie ik het minder vaak of totaal niet eens was. Om een lang verhaal kort te maken: dat werkt toch niet helemaal of in het geheel niet. Ondanks die betrekkelijke harmonie tussen ons, heb ik destijds één grote concessie moeten doen. Anna heeft twee katten en die wonen bij ons in. Let wel; ik zeg bewust dat ze van Anna zijn want ze zijn niet van mij. In gemeenschap van goederen is [i]níet[/i] hetzelfde als in gemeenschap van levende have. Levende have is [i]géén[/i] goed.

Ik moet toegeven dat ik onderhand tot op zekere hoogte sympathie voor die beesten heb ontwikkeld maar echt van harte is het niet. Het is noodzakelijk eerder, voortvloeiend uit die concessie bij ons huwelijk. Overigens voel ik me heus geen held of zo daarom. Het hele leven is immers één groot compromis. Bovendien was het in dit geval een kwestie van ordinaire logica. Zo ingewikkeld is het nou ook weer niet: goed uitkijken bij het oversteken, met twee woorden spreken, in de auto de gordel omdoen, elke dag tandenpoetsen, veilig vrijen en geen kwaad woord over de katten van een single vrouw van in de dertig. [i]C’est simple.[/i]

Dat was toen. Mijn voornaamste bezwaar nu tegen die katten is dat ze kotsen en schijten. Ze doen dat het liefst op momenten en plaatsen dat ik er zoveel mogelijk last van heb. Na een kort retourtje slokdarm en maag vanaf voerbakje liggen er hier regelmatig uitgekotste brokjes in vensterbanken, op de vloer en op het terras. Alleen al van het geluid van zo’n kotsende kat kan ik over mijn nek gaan. Als [i](als!)[/i] je het opruimt is zo’n uitgekost hoopje met een beetje geluk nog wat nat en lauwig. Nog leuker vinden ze het als je er in gaat staan. Op sokken bijvoorbeeld. Want zo’n held ben ik. En soms, heel soms ligt er een flinke hoop schijt op de deurmat. Ik kijk tegenwoordig wel uit voordat ik de bijkeuken in stap.

Wanneer al mijn verwensingen aan het adres van die beesten uitgekomen zouden zijn, dan had ik lang, lang geleden al een uiterst hypocriet ‘Amen’ gesproken aan twee, met veel liefde zelf gegraven grafjes van zo’n 20 bij 50 centimeter, terwijl ik Anna dan een troostende schouder en een zakdoek geboden zou hebben. Maar zover is het nog niet.

In de tussentijd beroep ik me bij Anna altijd op de afspraak die we hebben gemaakt dat niet ik maar zij alle rotzooi van die beesten opruimt. Ik verschoon geen kattenbak en ik ruim geen kots en schijt op. Het zijn haar katten en niet de mijne want we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd en niet in gemeenschap van levende have. [i]Háár[/i] katten. Het probleem is dat zij het bestaan van die afspraak ontkent. Net zo stellig als dat ik hem claim.

Soms komt het voor dat zij degene is die ergens in stapt. Gek genoeg is dat meestal blootsvoets op een zaterdagmorgen, pas uit bed. Nu is het zo dat ik ’s zaterdags als eerste opsta. Als ik dan toekijk, dan zorgen achtereenvolgens haar verwijten naar mij, mijn claim op die afspraak, vervolgens eerst haar en tenslotte onze gezamenlijke twist daarover, nog wel eens voor wat spanningen in ons verder zo gezonde huwelijk. Op zo’n moment zijn we het niet helemaal met elkaar eens om het maar eufemistisch te zeggen. Het is altijd een zeer, zeer slecht begin van de dag. Maar goed, we zijn nu eenmaal getrouwd en er komen altijd weer nieuwe en betere dagen, tot de dood ons scheidt. En desnoods maar – aangezien u hem al lang en breed aan zag komen en ik toch niks opruim – tot de schijt ons doodt.


11 reacties

lagarto · 25 augustus 2007 op 08:25

leuk item, vermakelijk geschreven. Ik hou ook héél erg veel van dieren, buiten.

WritersBlocq · 25 augustus 2007 op 11:36

Onwijs leuk en goed verhaal, met een perfecte uitschijter!

Schijt en kots is goed (in de zin van goederen) dus gemeenschappelijk bezit ==> poetsen jij! :lach:

Dees · 25 augustus 2007 op 11:44

Jammer dat je titel identiek is aan je uitsmijter (lol@WB>uitschijter), verder is dit een heerlijk verhaal met ene luchtje.

Er is overigens een hele goede reden waarom jij degene zou moeten zijn die de kattenbak verschoont en de schijt schoffelt. Het is medisch gezien niet zo goed voor vrouwen, de uitwerpselen van katten….

pally · 25 augustus 2007 op 13:48

Heel leuk schijtverhaal, Siebe.
Met een knijper op je deus kan jij het ook weleens doen, vind ik.

groet van pally

arta · 25 augustus 2007 op 14:14

😆 😆 😆
Erg leuk geschreven!
😀

Trukie · 25 augustus 2007 op 14:38

Siebe hier lopen schijtende hondjes in de tuin.
Maar buiten dat, blijft dat bont op pootjes toch aaibaar graaigoed.
Maar jij bent ook een schijtert als je een strontje niet even wegruimt.
Leuke column na een jaar wachten ivm huwelijkse bezigheden.

Quinn · 25 augustus 2007 op 17:12

Ik houd niet zo van kattenhaters, maar je column is leuk 😛

Mup · 25 augustus 2007 op 19:11

😆 Echte liefde,

Mup.

Li · 25 augustus 2007 op 21:42

Ja, ik herken het. Meneer en de jonges Li lijden aan acute anosmie en zijn ziende blind als het om kattenuitwerpselen gaat. Ze stappen er gewoon overheen.

Geweldige titel overigens.

Li

Mosje · 26 augustus 2007 op 13:30

Het heeft even geduurd, maar nu zijn dan toch de eerste barsten in het bolwerk Anne-Siebe zichtbaar geworden.
Pff Siebe, ik was al even bang dat je een gelukkig huwelijksleven zou hebben. Maar gelukkig, alles komt op zijn pootjes terecht.

Siebe · 27 augustus 2007 op 08:44

Hey lui,

Dank voor reacties.

@Lagarto: Het zal een kwestie van opvoeding zijn. Onze veestapel thuis ging nooit verder dan een setje zebravinkjes die het op de een of andere manier nooit leken te redden.
@WB: Je hebt daar feitelijk gezien een punt ben ik bang. Niet tegen Anna zeggen!! 😉
@Dees: Je hebt wel een beetje gelijk denk ik, over titel en uitsmijter. Maar dit was voor mij nu echt eens een column die uit de titel geboren is. Om het toch een beetje spannend te houden, heb ik maar besloten daar niet te krampachtig over te doen, vandaar ook de u-vorm. Ik wist gewoon niet hoe het anders moest. En ik vond de titel te mooi om zo te laten schij… schieten bedoel ik. Je andere punt klopt ook maar niet helemaal. Als een vrouw handschoenen draagt is er namelijk niets loos. Dat gaat zelfs op voor zwangere vrouwen ;-).
@Pally: [i]When hell freezes over[/i] miscchien? 😉
@Arta: Thanks!
@Trukie: Grinnik… Ik een schijterd? Zou zo kunnen zijn, maar ik ruim het in ieder geval zelf op!
@Quinn: Toevallig single en in de dertig Quinn? 😉
@Mup: Zo is’t maar net!
@Li: Anosmie…. Die heb ik echt even moeten opzoeken Li. Maaruh, ik herken de symptomen heeeelemaal…. Zolang je omgeving je maar steunt en alles opruimt wat jij niet ruikt, dan is er goed mee te leven heb ik ergens gelezen. Hoe doen de heren Li dat eigenlijk? 😉
@Mosje: Mosje, de enige die de dieperliggende boodschap van deze ogenschijnlijk onschuldige column heeft weten te doorgronden. Kan ik binnenkort misschien eens komen uithuilen? Als ik jou maar in de buurt heb Mosje, dan komt alles wel op zijn pootjes terecht… Tot de schijt ons… 😉

Zoals de Zweden zeggen: Tak!

S.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder