‘Wat was je laat, vannacht! Ik heb je niet eens meer naar bed horen komen. Was er nog wat op televisie?’

De schelle stem van zijn vrouw onderbreekt zijn spannende droom. Een lange slanke schaars geklede blondine speelt er de hoofdrol in. Het bloed stijgt naar zijn wangen. Geen antwoord. Ze zucht en gaat op haar zij liggen, met de rug naar hem toe.

Uit de kleine wekkerradio komt het plastic geluid van een paar violen en een cello. Het is de zondagochtendmuziek waar ze al jaren aan gewend zijn. Het is nog half donker. Buiten is het windstil. Het zal een mooie dag worden, volgens de man van het weerbericht van half acht. Hij klinkt zelfverzekerd. Zondag is de dag van de overtuigingen, denkt ze. Nog een uur. Ze draait weer op haar rug en vanonder het donzige dekbed komt de geur van Chanel, waarmee ze haar lichaam heeft bedekt. Uren eerder. Verder is er niets. Alleen nummer vijf. Nog een uur tot aan de gesproken column. Ze kijkt opzij. Hij kijkt haar aan.

Geen blondine. Het haar is op zijn best asgrauw te noemen. De neus is breed, de lippen week. Niet dat het betekent dat Louise week is van karakter. Integendeel. Het lijf hoeft hij niet van naderbij te inspecteren. Hij kent elke moedervlek, elk litteken en elke deuk. Haar naaktheid is niet meer naakt. Het is als een oude gerafelde broek die eens lekker zat, die je zonder nadenken aantrekt, maar die je eigenlijk beter weg kunt gooien. Na een jarenlang huwelijk doe je zoiets uiteraard niet. Of wel?

Louise kent de blondine niet, maar voelt wel de harde bobbel in zijn boxer tegen haar blote dij. Vroeger zou ze hem zonder pardon hebben vastgegrepen, was hij van haar, maar nu is ze bang voor zijn reactie. Vroeger droeg hij geen boxers in bed. Ze warmt haar handen in haar schoot. Kou, hoe weinig ook, windt af, niet op. Alles moet kloppen. Het voelt aangenaam en zij draait haar hoofd naar het klokje op het nachtkastje, maar ziet niet hoe laat het is. Met haar ogen dicht wacht ze tot het klopt. Nog een half uur.

Haar achterkant voelt alsof het zich afwijzend van hem afkeert. Waarom is daar die afkeuring over zijn opwinding. Zal hij het voorstel nu dan toch doen. Of nog niet.

‘Ik heb een idee,’ spreekt hij. Zijn stem klinkt blikkerig in de beslotenheid van hun kamer. ‘Misschien ben ik wel heel brutaal, maar wellicht toch ook niet.’ Hij wacht een paar seconden om te zien of er een reactie volgt van Louise ’s kant. Die komt niet, al ziet hij haar rug licht verstijven. Hij slikt even. ‘ Hoe zou jij het vinden om eens te experimenteren? Misschien met een derde persoon. Een trio.’

Louise ligt doodstil. ‘Geen trio,’ fluistert ze ineens, net hard genoeg. Ze grijpt achter haar. Hij heeft geen boxer meer aan. ‘Niet met twee kerels!’ In haar natte hand voelt ze zijn opwinding slinken. Zij weet heel goed dat hij die variant niet in gedachten had. Haar schouders schokken. Ze lacht. Heeft kennelijk plezier. ‘Maar met een…’ Ze voelt hem onmiddellijk reageren. Louise heeft hem weer in haar macht. Hij wacht geduldig op de rest van de zin en is als was in haar handen.

Met een blinddoek op. Dat stelde ze net voor. Waarom in godsnaam een blinddoek. Want dat wil ze. Niets zien. Niets. En niets nieuws. ‘Daarom juist. Dat is het. ‘ Wij kennen elkaar te goed. ‘ Zeg dat wel, denkt hij mokkend. ‘Maar waarom kies je niet voor een vibrator, een zweep, verkleed gaan of handboeien? Om maar wat te noemen?’ Hij kan er niet bij. Een blinddoek. Waarom dat?

‘Een blinddoek en een stel erbij. Een man en een vrouw.’ Ze voelt hem schrikken. ‘Niet bang zijn.’ Ineens draait Louise bovenop hem. ‘Als jij blind was, zou jij voelen of ik dit ben.’ Ze zit rechtop, met haar handen in haar nek en beweegt langzaam heen en weer. Hij kan geen weerstand bieden. Hij deint mee in haar zuigende ritme. Verloren laat hij haar begaan. Net voordat hij komt, valt ze naast hem op bed. ‘Eerst even de column luisteren.’

Als een blinde man laat hij zich achterovervallen. Het is wat veel. De blinddoek, een ander stel. De seksuele spanning die bijna tot uitbarsting kwam net en nu toch niet. Zijn binnenste gloeit, als een brandende toorts. Hij wil haar column horen. Hij wil alles horen. Dat klinkt als muziek, als warme honing, als vloeibaar goud. Er is nog liefde.

Categorieën: Co-Column

Nicole Streek

Hier vloeit de gezamenlijke inkt van NicoleS en StreekSteek.

9 reacties

Mien · 31 oktober 2016 op 07:40

Wat leuk! Een unicum op Column X. Een co-registratie. Ben benieuwd hoeveel co-columns jullie samen gaan schrijven. Goed ook voor het ledenaantal bij Column X. 😉
Het debuut is geslaagd. Welkom saampjes hiero bij Column X.

Nummer 22 · 31 oktober 2016 op 07:47

Dat is dan en duo. Zo heeft iedereen een fantasie na 123 jaar samenzijn. Alhoewel, het gras aan de overkant altijd groener lijkt, wordt het “plagerig” het verfijnde spel van aantrekken en afstoten naar de liefde dat eens begon.

Werkelijk een fraai verhaal NicoleStreek. Ga door en blijf ons verrassen.

En lag zij naakt?half donker… half licht dat naar totaal licht zal gaan.

Esther Suzanna · 31 oktober 2016 op 08:55

Met het risico dat ik me heel ongeliefd maak en een reprimande riskeer van de ‘redacteuren’ vind ik het ergerlijk dat nu ook registraties mogen van schrijvers die de front al aardig bezetten.

Het is voor de meesten hier bijna niet meer leuk omdat er geen doorkomen is. Er worden soms 5 columns op een dag geplaatst om de vele inzendingen bij te benen. Gemiddeld staan er 3 van op de front of net aan 3 van dezelfde schrijvers. Het begint bij mij vlekken te creeeren.

Voor het verhaal, jullie kunnen beiden goed schrijven. Het heeft een hoog volume chicklit, grijstinten, kwaliteit. Maar ik kan het even niet waarderen. Het is ook mooischrijverij, dit zal zeker hoog scoren bij een nieuwerwetse uitgeverij die graag schrijvers omarmd die voor young adult, chicklit-achtige verhalen schrijven waar velen van smullen. Ik ook maar nu even niet. Sorry, ik ben een Asperger dus ik moest dit even kwijt.
(jaja, lekker makkelijk zo’n diagnose)

Conclusie: mooi verhaal, te staccato naar mijn smaak, te gelikt en gezocht naar mijn smaak. Goed geschreven natuurlijk. Ik zou zeggen, ga een boek schrijven samen en zoek een editor. Of uitgever. Er is markt voor.

Oh ja, een oproep aan de schrijvers die misschien nu niets insturen omdat er soms 13 in de wachtrij staan, gewoon doorgaan, meer meer meer is beter. Het wordt nu een beetje eenzijdig. Ik merk dat ik daardoor balorig van alles instuur maar haal meestal weer wat weg. Anders sta ik straks 3 keer per dag op de front. Draait het hele verhaal zich om. Etc….

Excuses voor het ongemak. 🙂

    Nicole Streek · 31 oktober 2016 op 09:45

    Hallo Esther, bedankt voor je reactie en vooral ook voor je mening dat dit stuk zelfs uitgevers zou aanspreken. Dat geeft ons inspiratie en energie om door te gaan. Jouw opmerking over de frequentie waarop gepubliceerd wordt, snijdt wel hout, maar wij herkennen ons er niet in. Nicole publiceert 2 keer en StreekSteek 1 keer per week. Wij zijn dan ook van mening dat het leeuwendeel van jouw reactie in feite aan de redactie van CX is gericht. In onze samenwerking komt veel goeds naar boven en daar kunnen we bij CX nooit genoeg van hebben.

Meralixe · 31 oktober 2016 op 09:39

Ach Esther, ik bemerk al langer dat column x dan toch in een verkeerde richting aan ’t evolueren is hoor.
Nee hoor, zo maar een ‘schuldige’ aanwijzen heeft ook geen enkele zin.
Het is een evolutie in werking gezet door al de leden van deze site waarbij het totale gebeuren dan toch een welbepaalde richting neemt.
Daar kunnen zelfs Arta en Dees maar weinig aan doen.
Terug keren naar de beginselen van de site met een bijhorende omschrijving van wat een ‘column’ dan toch echt omvat zou ons misschien een stuk dichter brengen bij wat meer schrijfplezier…

Excuses voor het ongemak. 🙂

emaessen · 31 oktober 2016 op 20:31

Wat dat duo betreft was mijn mening 20 jaar terug al rond. Als ze het kunnen merk je er niks van al lees je hun complete oevre (voor mij Sjöwall & Wahloö). De start jou geachte pegasus is beslist ok, nog maar afwachten of ik je complete oeuvre ook voor kerst uit heb of niet. Anders moet ik alsnog gelukkig vervolgjaar zeggen, shit happens.

Voor mij snap ik het wel net als ik los ga begint iedereen uit te kijken naar vaandag. Wacht rustig 20 jaar, misschien ben ik dan wakker van mijn dutje en klik snel.

Bruun · 3 november 2016 op 09:46

Mooi co-debuut. Smaakt naar meer!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder