Vrolijk Kerstfeest

Zo hobbel je, voordat je er erg in hebt, november al weer uit en dwaal je reeds een week in december rond. Zelfs Sinterklaas is alweer naar huis. De donkere dagen voor Kerst zijn een feit, een Kerst die dit jaar wederom zonder dochter en nu ook zonder oudste zoon zal worden beleefd. Ik zou daar redelijkerwijs heel zielig over kunnen doen, maar eerlijkheid gebied te bekennen dat ik niet zo’n liefhebber ben van Kerstmis. Een verplicht vredig familiegebeuren met veel onnodige kook- en cadeaustress en daar bovenop hele korte sombere dagen. In het geval dat er toevallig ook nog iets minder vredige toestanden gaande zijn binnen de familie, word je daar in deze periode nog eens extra met je neus op gedrukt. Genieten.

Volgens mij hebben die kinderen dat prima bekeken. Zoon vertrekt volgende week naar Disneyland Paris om daar drie weken lang kersttoeristen te gaan animeren en dochter gaat vijf maanden cocktails schenken op een hoge witte ski-Alp. Het blijft nog even spannend of Disney bereikt gaat worden nu heel het openbare leven van Frankrijk weer eens volledig plat ligt, maar dochter was in ieder geval nog net op tijd, één dag voor de stakingen, om met haar verbijsterende hoeveelheid bagage via het spoor richting Alpen te gaan. Ik had de eer mijn oudste in de schemerige vroegte naar het station te brengen. 

De uitpuilende veertig-liter-trekkersrugzak hing op haar rug, haar slaapkussen had ze los in de hand en de nieuwe reistas van het formaat koelkast en dito gewicht sleepten we tussen ons in, trap af, trap op, om perron één te bereiken. Met het zuur in de ledematen kon ik nog even vijf minuten op een perronbankje natrillen voordat de TGV zou arriveren. Dochter plofte naast me neer, maar dreigde subiet, met de benen in de lucht, achterover van de bank te vallen, uit balans geraakt door de imposante rugbepakking. Ik kon haar nog maar net op tijd opvangen. 

In de trein zelf moesten de kilo’s ook weer een trap opgeduwd, aangezien ze een plek in de ‘salle haute’ had en beneden in het halletje geen ruimte was. Een file medepassagiers stiefelde geduldig achter ons aan. Toen we boven op de overloop de lading in het bagagerek aan het sjorren waren klonk de vriendelijke stem van de conductrice reeds door de trein. In zuiver Frans kondigde ze het sluiten van de deuren aan. Voor een knuffel was geen tijd meer. Vanaf het perron zwaaide ik vergeefs naar de wegrijdende bovenraampjes, zonder dochter te ontwaren, ‘ … fijne Kerstdagen.’ 

Enigszins uit mijn doen liep ik onbepakt weer terug naar de auto. Migreren met de trein is het ook niet helemaal, tenzij je een Tarzan-achtige bink bij je hebt in plaats van je moeder. Over de aankomst op het eindstation had ik overigens geen enkele zorgen. Dochter zou met al haar charmes een coupé vol galante Tarzan-achtige hulptroepen genereren, dat stond buiten kijf.

Wij vrolijke achterblijvers gaan lekker comfortabel met het nieuwe Peugeotje de ‘feestdagen’ op onze eigen Alp vieren. Samen met mijn ouders gaan we er een mooie tijd van maken met hopelijk dikke vlokken sneeuw, lieve presentjes, veel kaarsjes, Frank Sinatra, everzwijn en glühwein, veel glühwein. Over twee weken worden de dagen alweer langer en over vier mag die boom het raam uit.

Op naar de lente.