“Ga maar voor hoor”, zeg ik tegen het lieflachende meisje in de trein. Vriendelijk knikt ze naar me en geeft daarmee haar blijk van waardering. Ze heeft het gevoel dat ik een echte heer ben. Tenminste dat gok ik. Het tegendeel is echter waar. Mensen zouden mij eerder bestempelen als smeerlap, als ze wisten wat mijn beweegredenen waren. Het moment dat ik tegen haar aanpraat heb ik contact gemaakt. Ze heeft een goede indruk van mij. De kans op een relatie is daarmee groter geworden. Daarbij heb ik haar gezicht, helder blauwe ogen en glimlach goed kunnen bewonderen. Dan loopt ze voor me langs. Nu kan ik eventueel haar mooie benen en ronde bips bewonderen. Natuurlijk is de kans op een nieuwe ontmoeting niet zo groot, maar ik heb ondertussen wel met haar gesproken en haar complete lichaam van top tot teen mogen bewonderen. Omdat zij vlak voor me loopt, kan ik nog even nastaren. Je snapt zelf, mocht het een minder mooie vrouw betreffen, dan gluur ik niet bijster lang en zoek ik naar een ander staarobject. Maar even terug naar de, in dit geval wonderschone, uitgestapte vrouw.
Inmiddels heb ik ook haar kledingstijl in me opgenomen, netjes ietwat nonchalant. Haar handtas wiegt ze lieflijk heen en weer, terwijl ze als een model paradeert richting de roltrap. Met enige moeite stapt ze met haar bruinkleurige laarzen de roltrap op. Vanzelfsprekend sta ik achter haar, deze keer niet om haar verder te bekijken. Intussen ben ik op de hoogte wat voor vlees ik in de kuip heb. Ditmaal gaat het om iets anders. Namelijk de blonde haren die zich als een gouden regen over haar rug naar beneden storten. Ik buig iets voorover en laat de geur van haar blonde lokken mijn reukorgaan binnendringen. Palmolive? Volgens mij wel. Die gele fles. Ze heeft het helemaal gemaakt. We staan bovenaan de roltrap en lopen richting de uitgang van het station. De onderlinge afstand heb ik laten oplopen tot ongeveer tien meter. Een prima afstand om haar nog eens grondig te bekijken. Niets mis met haar, een prachtige jongedame, vertel ik mezelf. Ik wou dat ik haar nummer had of wist hoe ze heette…
Helaas ben ik daar te schijterig voor. Bang dat omstanders zien hoe ik ongegeneerd staar naar de dame in kwestie, ben ik niet. Bang dat goudlokje mij afwijst echter wel. Het is een soort angst voor mooie vrouwen. Daarom zal ik waarschijnlijk altijd achter vrouwen aan blijven sluipen, ruikend aan de haren, starend naar de bips en hopend op verder contact. Die paar minuten dat ik helemaal op ga in mijn vrouwelijke tegenstander, ervaar ik als een roes. De wereld staat stil en samen lopen we naar de uitgang. Alles is compleet en ik voel diepe liefde voor het leven.
7 reacties
KingArthur · 21 februari 2007 op 11:34
Voyeuristisch stuk. Vrouwen gaan niet altijd voor. Zoals je al aangeeft de man behoort voor te gaan als je een trap op gaat maar ook bij het binnentreden van een cafe of restaurant zou een man voor moeten gaan als je de etiquette volgt tenminste.
arta · 21 februari 2007 op 11:36
Leuke column!
[quote]Namelijk de blonde haren die zich als een gouden regen over haar rug naar beneden storten. Ik buig iets voorover en laat de geur van haar blonde lokken mijn reukorgaan binnendringen. Palmolive[/quote]
Ik moet er niet aan denken dat er een vreemde man met zijn neus in damesharen hangt…
😀
DreamOn · 21 februari 2007 op 12:03
…en draag je dan ook over je blote lijf zo’n lange regenjas? Tja, die durf je dan natuurlijk weer niet open te gooien… 😀
Maar goed, dat je een beetje schijterig bent!
Ik vind het een dubieus verhaal…
Wel goed geschreven trouwens. 😉
Trukie · 21 februari 2007 op 13:18
Tja, wat moet je daar als vrouw nou weer mee.
Al dat gekoekeloor heb je toch niets aan?
Het licht in ieder geval een tipje van de versluierde blik van menig manspersoon op.
In die zin vind ik het heel knap een eerlijk geschreven.
Gelukkig is het eind goed al goed.
Shitonya · 21 februari 2007 op 23:25
Liefde voor het leven, terwijl je nooit echt contact legt tussen jou en zo’n vrouwelijk exemplaar? Dat lijkt me eerder een blok kaas voor een muis houden…tragisch dit en bovendien slaapverwekkend.
axelle · 22 februari 2007 op 19:58
maar hopen dat niet iedere man
(jong/oud) er zo over denkt :p
axelle
Joy · 22 februari 2007 op 21:09
Grappig.
Nu je dit geschreven hebt moet je je eens in haar verplaatsen.
Denk je dat ze het niet door zou hebben gehad?
Ik merk meteen dat er iemand steeds achter me staat en probeert mijn haar te ruiken….
Verder vond ik het wel makkelijk weglezen. Zo vlak na dat stuk Fruitlounge heeft het nog wat extra betekenis. Geen tv meer nodig je gaat gewoon naar het station.