Vuil, vies en vettig !

“Vuil, vies en vettig !”, riep de moederfiguur met roze keukenschortje terwijl de bijpassende poetspluim in haar linkerhand als een zwaard de lucht leek te doorklieven.
Het is de leuze die door de strijdvrouwen van de Belgische ‘poetsfederatie’ hoog in het vaandel wordt gedragen. De twee vrouwen, Sien en Maria, voelden zich aangesproken om onder de dekmantel van het televisieprogramma ‘Schoon en meedogenloos’ van VTM, de Belgische huizen eens grondig aan een inspectie te onderwerpen. En enkele maanden later, wanneer ieders aandacht getrokken is, hebben ze reeds een heel bruikbaar boek uit, dat kan ik best toegeven, waardoor je alle vieze geurtjes en aangekoekt vuil toch nog uit kunt wissen.
Want wie de sensatie van dit soort programma’s niet terzijde kan zetten, kijkt onthutst naar beelden van opgestapelde afwas en half opgegeten voedingsmiddelen die doorheen het huis te vinden zijn, vieze badkamers en stofferige slaapkamers, en meent te beseffen hoe erg het in België is gesteld met onze huishoudhygiëne.
Maar ik, die af en toe een laagdunkende blik werp op het scherm omwille van het zoveelste ohhhhhh, bah of yekkes die als primaire dierengeluiden uit de kelen van beider kuisprincessen komen,…ik, beste mensen, weet wel beter.

We hebben, verdorie, niet eens de tijd meer om alles proper te houden!
Elke dag staan we vroeg op om ons lichaam proper en verzorgd te houden. We zepen ons in uit angst voor vieze beestjes die we met het blote oog niet eens kunnen zien, we besproeien ons lijf met ‘frisse’ geurtjes omdat we ons schamen voor de gevolgen van onze haast. We trekken elke dag verse kleren aan omdat de zweetkringen, van de dag ervoor, uit onze kleren gewassen moeten worden.
Wij, vaders en moeders met statistisch 1.3 kinderen, snorren tegenwoordig elk met de auto naar het werk, onderwerpen ons aan het gezag van de baas, die steeds meer van onze tijd wil opslorpen en daar met wettelijke wapenen steeds beter in slaagt. En we vragen ons de ganse tijd af of we de koffiezet hebben afgezet, de kinderen op tijd een schone doek aankrijgen bij de onthaaldienst en wat we vanavond nog allemaal moeten doen voor we in onze luie zetel Sien en maria kunnen horen kijven over allerlei vuiltjes die aan onze tapijten kleven.

Jawel mensen, ik ben het kotsbeu.
Ik zie jullie ogen zich sperren omwille van het lef dat ik heb om jullie op zulke revolterende wijze aan te spreken.
Maar we moeten steeds meer, en worden er door programma’s op de televisie steeds meer op gewezen dat we gezond moeten eten, sporten, mooi moeten zijn en slank.
We proberen tevergeefs te ontstressen in een maatschappij die alsmaar meer van ons verlangt.
Dit, is onze hedendaagse cultuur. Onze ‘verfijning van het zedelijk leven’.
De vooruitgang ten opzichte van het beestenrijk, moet je weten. De steeds groter wordende drempel tegenover de natuur.
We scheuren ons af van onze vroegere habitat terwijl we zelfs denken dat we ernaar terugkeren door rekening te houden met de natuur. Maar zelfs de poetsmiddeltjes, die we ontwikkelen, waarmee we hardnekkig alle vuil bestrijden bevatten stoffen die het klimaat aantasten.
En terwijl de zeep waarmee we ons wassen, ons lichaam eigenlijk te proper maakt en huidproblemen bezorgt, en de vloer die we poetsen opdat onze ukkies ervan mogen likken en daardoor ook nog eens chemische elementen inslikken, gaat ons leven aan onszelf voorbij. De auto waarmee we ons haasten levert ons nog meer stress op daar we elke dag met de moed der wanhoop de files trotseren terwijl we hem eerst ontwierpen om ergens sneller ter plaatse te kunnen zijn.

Ik pleit, zelf aan het einde van mijn krachten en met rood-aderige ogen, om het roer om te KIEPEN en terug te keren naar onze roots.
Wat we hiervoor moeten doen?
We kunnen opnieuw rust leren ervaren als we ons tevreden leren stellen met de onvolmaaktheden in ons leven. Anders word ons huis nooit proper genoeg en onze spaarpot nooit voldoende gevuld. We zullen zieker worden door onze drang naar zuiverheid, propere okselpitten en geurloze toiletten.

We moeten streven naar eenvoud op elk vlak van ons bestaan. Laat me hierbij een paar voorbeelden stellen:
We eten simpele gerechten die allemaal in dezelfde pot klaargemaakt kunnen worden en waar tevens het ganse gezin samen uit eet, teneinde zelfs de afwastijd te verminderen, of we staan een uur in de keuken de culinaire waarden na te streven die ons worden aanbevolen door een man met een vlekkeloos wit kostuum en een al even perfect mes in z’n hand.

Gooi die snoeischaar en dat pak onkruidverdelger weg en laat de natuur zelf al het werk doen om je een groen plaatsje te bezorgen. Ik wil wel eens weten wie mij heeft wijsgemaakt wat soort planten er in mijn tuin mogen komen.

Laten we in plaats daarvan terug op een stoel op de stoep de gehaaste proleet geamuseerd gade slaan en samen met onze buren elkaar wat beter leren kennen voordat we ondergaan aan de regels van een leven dat we ons zelf opleggen, om aan het eind van onze dagen optimaal geleefd te kunnen hebben. Laten we tijd nemen om onszelf te leren kennen of de wereld wat meer bekijken met al zijn mooie kleuren en geluiden waarnaar we door onze haast niet eens op letten.

Dus voor het volgende stulpje door Sien en Maria wordt proper gemaakt en de levensgenieters des huizes vol gemaakte schaamte de autoritaire behandeling in eigen woning ondergaan, wil ik op straat de ingang van een nieuw tijdperk propaganderen.
En ik hoop dat jullie met mij wellustig mee willen chanteren op de intrede van het tijdperk van :

“Vies, vuil en vettig!”