Ik stap mijn bed nog maar uit vanmorgen en ik ben alweer 10 minuten kwijt aan wachten. Mijn man piept nét voor mijn neus de badkamer in en daar sta ik dan met mijn goed gedrag. Dan maar een bakje thee zetten en wachten. Wachten totdat het water heeft gekookt. Gisteren was ik brood vergeten uit te leggen, dus boterhammetjes in de magnetron en wachten. Snel probeer ik mijn kinderen in hun kleertjes te hijsen, maar manlief moet ze eerst nog even doodknuffelen en dus wacht ik maar weer, heb anders toch niks te doen. Jassen aan, mutsen op, klaar voor vertrek, moet mijn oudste nog voor een grote boodschap. Zul je altijd zien. Wachten dus. Eenmaal in de auto zie ik geen hand voor ogen door de beslagen ruiten. Airco aan, kachel op maximaal en wachten maar.

Op mijn werk aangekomen, ga ik eerst een heerlijk bakkie koffie scoren. Dat heb ik wel verdiend. Tot mijn grote ergernis beland ik in een file aan het koffieapparaat. Opnieuw wachten. Intussen moe geworden van het niks doen, loop ik naar mijn werkplek en zet mijn computer aan. Het duurt een eeuwigheid voor dat ding is opgestart. Wachten dus. Blijk ik niet op het netwerk te kunnen. Mijn ‘wachtwoord’ wordt niet geaccepteerd. Dan de helpdesk maar even bellen. “Al onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft.” Wachten maar weer. “Onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen.” Grrrrrr….en wachten. Uiteindelijk blijk ik dan ook nog de verkeerde aan de telefoon te hebben en moet worden doorverbonden. “Oh sorry mevrouw, hij is telefonisch in gesprek. Wilt u even wachten?” Welja joh, mijn dag is toch al naar de klote.

In de namiddag haast ik mezelf met mijn zoon naar het ziekenhuis. In de auto vraag ik mezelf af, waarom ik me in godsnaam nog zou haasten. Ik moet toch overal wachten. En ja hoor. “Gaat u daar maar even zitten mevrouw”. Eenmaal een kamertje ingeloodst, denk je dat je er bent, maar nee, er blijken vijf van die kamertjes te zijn waar de dokter om de beurt even binnen wipt. Het is net de Efteling. Als je binnen denkt te zijn, staat er prompt nog een rij van een uur voor je snufferd. Maar goed, wachten dus.

Ik heb het echt helemaal gehad voor vandaag. Ik wil nu naar huis en even nergens meer op te hoeven wachten. De telefoon gaat. Mijn man. “Liefje, ik kom wat later. Wil je even op me wachten met eten?”.
“Wachten? Wachten?” Ik gooi al mijn frustraties van de dag eruit. Hij moet er niet op wachten, zal ik maar zeggen. Eenmaal tot bedaren vraag ik: “Hoe laat denk je dan dat je thuis bent?” Waarop zijn antwoord is: “Weet ik niet precies schat, wacht maar af”.
Aaaaaarrrghhh…….


15 reacties

Mug · 6 februari 2006 op 17:18

En dan nog wachten op de dag dat je column geplaatst wordt…en dan wachten op reacties:-D

Frustrerend inderdaad dat wachten

Outsider · 6 februari 2006 op 17:22

Ik zal je niet lang laten wachten. Mijn reacties worden eentonig maar ook deze vind ik weer leuk.

Mosje · 6 februari 2006 op 17:42

Zo, je bent dus een ongeduldig tiepje? Maar goed dat je niet getrouwd bent met een wachtmeester.
😛

Li · 6 februari 2006 op 18:39

Arme Wendy; Altijd en eeuwig in verwachting 😀

Li

Chantal · 6 februari 2006 op 19:29

[quote]Het is net de Efteling. Als je binnen denkt te zijn, staat er prompt nog een rij van een uur voor je snufferd.[/quote]

:laugh: super!

MalcolmX · 6 februari 2006 op 19:34

mooi contrast met de vorige (zorg) column….
Soms denk ik wel eens dat als je al de tijd die je bezig bent met slapen en wachten bij elkaar optelt aan het eind van je leven, het leven bijna niet veel voor
kan stellen….

Dinah · 6 februari 2006 op 20:01

[quote]Mijn man piept nét voor mijn neus de badkamer in en daar sta ik dan met mijn goed gedrag[/quote]

Slechter kan mijn dag niet beginnen 😉
Leuke column

wendy77 · 6 februari 2006 op 20:12

@Mug: Grappig dat je dat zegt, want dat wilde ik eerst nog verwerken in het verhaal, maar het kwam niet zo uit, hihi.
@Outsider: Zulke reacties zijn nooit eentonig 😉
@Mosje: ongeduldig? Ja, heel erg.
@Li: Whaaa ik moet er niet aan denken 😀
@Chanti en Dinah: Thanx

Ma3anne · 6 februari 2006 op 20:35

En het is altijd maar de vraag wat je te wachten staat als je staat te wachten.
Laatst zag ik een bordje bij een voordeur: [i]Wacht u voor de hond.[/i]

Nee, voor een hond wacht ik niet, dacht ik nog. Waarom zou ik? 😕

sally · 6 februari 2006 op 21:11

:laugh: :laugh: :laugh:

Fantastisch. Echt genoten. Helemaal op mij van toepassing. Ik wordt ook gek van altijd maar wachten! CX is een goede training. Er zijn namelijk nog 25 wachtenden voor mij.

KawaSutra · 6 februari 2006 op 21:26

[quote]@Li: Whaaa ik moet er niet aan denken [/quote]
Wacht maar!!! 😀

Leuke column.

Kees Schilder · 7 februari 2006 op 07:24

Ik reageer een beetje laat op deze geweldige column, ik was mijn wachtwoord vergeten

wendy77 · 7 februari 2006 op 09:07

Ma3: Voor honden wacht ik ook niet. Daar loop ik hard voor weg 😉

Kawa, Sally en Kees: Thanx 🙂

KingArthur · 7 februari 2006 op 10:37

Ik heb even gewacht met het geven van een reactie. Ik moet zeggen, het beviel me wel (ja,je tekst).

Eddy Kielema · 7 februari 2006 op 12:27

Ik sluit me in de wachtrij van ‘commentatoren’ aan met mijn complimenten voor een column waarin iedereen zich, denk ik, wel kan vinden. Leuk stukje!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder