Waar wacht ik nog op?

Ik stap mijn bed nog maar uit vanmorgen en ik ben alweer 10 minuten kwijt aan wachten. Mijn man piept nét voor mijn neus de badkamer in en daar sta ik dan met mijn goed gedrag. Dan maar een bakje thee zetten en wachten. Wachten totdat het water heeft gekookt. Gisteren was ik brood vergeten uit te leggen, dus boterhammetjes in de magnetron en wachten. Snel probeer ik mijn kinderen in hun kleertjes te hijsen, maar manlief moet ze eerst nog even doodknuffelen en dus wacht ik maar weer, heb anders toch niks te doen. Jassen aan, mutsen op, klaar voor vertrek, moet mijn oudste nog voor een grote boodschap. Zul je altijd zien. Wachten dus. Eenmaal in de auto zie ik geen hand voor ogen door de beslagen ruiten. Airco aan, kachel op maximaal en wachten maar.

Op mijn werk aangekomen, ga ik eerst een heerlijk bakkie koffie scoren. Dat heb ik wel verdiend. Tot mijn grote ergernis beland ik in een file aan het koffieapparaat. Opnieuw wachten. Intussen moe geworden van het niks doen, loop ik naar mijn werkplek en zet mijn computer aan. Het duurt een eeuwigheid voor dat ding is opgestart. Wachten dus. Blijk ik niet op het netwerk te kunnen. Mijn ‘wachtwoord’ wordt niet geaccepteerd. Dan de helpdesk maar even bellen. “Al onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek. Een ogenblik geduld alstublieft.” Wachten maar weer. “Onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen.” Grrrrrr….en wachten. Uiteindelijk blijk ik dan ook nog de verkeerde aan de telefoon te hebben en moet worden doorverbonden. “Oh sorry mevrouw, hij is telefonisch in gesprek. Wilt u even wachten?” Welja joh, mijn dag is toch al naar de klote.

In de namiddag haast ik mezelf met mijn zoon naar het ziekenhuis. In de auto vraag ik mezelf af, waarom ik me in godsnaam nog zou haasten. Ik moet toch overal wachten. En ja hoor. “Gaat u daar maar even zitten mevrouw”. Eenmaal een kamertje ingeloodst, denk je dat je er bent, maar nee, er blijken vijf van die kamertjes te zijn waar de dokter om de beurt even binnen wipt. Het is net de Efteling. Als je binnen denkt te zijn, staat er prompt nog een rij van een uur voor je snufferd. Maar goed, wachten dus.

Ik heb het echt helemaal gehad voor vandaag. Ik wil nu naar huis en even nergens meer op te hoeven wachten. De telefoon gaat. Mijn man. “Liefje, ik kom wat later. Wil je even op me wachten met eten?”.
“Wachten? Wachten?” Ik gooi al mijn frustraties van de dag eruit. Hij moet er niet op wachten, zal ik maar zeggen. Eenmaal tot bedaren vraag ik: “Hoe laat denk je dan dat je thuis bent?” Waarop zijn antwoord is: “Weet ik niet precies schat, wacht maar af”.
Aaaaaarrrghhh…….