Wie weet waarom we zo krampachtig omgaan met wachtwoorden en waarom we op iedere website een andere moeten hebben die aan andere regels moet voldoen dan die van alle andere websites, webshops en e-mailsystemen?
Om al die inloggegevens te onthouden móét je wel een database aanleggen. Maar dat is natuurlijk onveilig omdat hackers je database kunnen kraken en voor je het weet met jouw identiteit bij een vage Chinese website elektronica bestellen! Om die frauduleuze handelingen te voorkomen kan de database van een wachtwoord worden voorzien, zodat je er nog maar één hoeft te onthouden in plaats van die **tig die je in je versleutelde database in de Cloud hebt staan.
Want uiteraard zet je de database wel online zodat je er van over de gehele wereld bij kunt en de back-ups goed geregeld zijn. Veiligheid voor alles!
Maar wie weet wáár jouw gevoelige data staat? Ergens op een computer in een Indiaas callcenter? Op een harddrive ergens in een door ISIS gecontroleerd gebied misschien? Of op een server van de NSA, CIA of KGB? Wie het weet mag het zeggen! Het is in ieder geval veilig, want wie kan er nou bij een server in Verweggistan?

Het is natuurlijk dom om je meest gevoelige gegevens geclusterd ergens in de grote donkere wolk van het internet te droppen zonder te weten wie daar bij kan. Maar ja, lokaal opslaan met de kans op een systeemcrash en nooit meer toegang tot je eigen identiteit is ook niet bepaald aanlokkelijk.
Dus dan toch maar bij een om betrouwbaarheid geroemde internetdienstverlener je gegevens stallen, goed beveiligd met een wachtwoord dat verplicht bestaat uit: minimaal elf karakters, waarvan minimaal vier cijfers, minimaal twee leestekens – maar puntjes, komma’s, apostrofjes, accolades, haakjes en hekjes mogen niet – , vijf letters, waarvan minimaal twee hoofdletters, waarvan er één het eerste karakter móét zijn en de andere niet het tweede, middelste of laatste karakter mag zijn en die niet gelijk mag zijn aan je inlognaam, eigennaam, geboortedatum en/of postcode…

En als je dan onverhoopt je wachtwoord voor die ene website die je niet in de je database hebt staan kwijt bent, dan kun je altijd terugvallen op de geruststellende knop [wachtwoord vergeten?]. Daarmee krijg je in no-time weer toegang tot je hoogsteigen eigendommen… Ware het niet dat de op-en-top beveiligde website waar jouw digitale identiteit huist je geresette wachtwoord stuurt naar het mailadres dat – om redenen van gebruiksgemak – 1-op-1 is gelinkt aan diezelfde digitale identiteit die je alleen kunt benaderen met… juist, dat vergéten wachtwoord!

Kortom: een gekmakende vicieuze cirkel al die beveiligingsellende! Maar het meest krankjorum vind ik wel de gedachte dat ikzelf als eigenaar, maker en enige rechtmatige rechthebbende met geen mogelijkheid meer bij mijn superbeveiligde hoogst gevoelige eigenste vakantiekiekjes en onschuldige e-mailtjes kan komen, terwijl de gemiddelde twaalfjarige vertegenwoordiger van de Playstationgeneratie met een zelfgemaakte app op de smartphone met speels gemak uit mijn naam commentaar geeft bij mijn foto’s…

Veritas, 03.05.’16

 

Categorieën: Gein & Ongein

Veritas

Inmiddels ben ik al zo'n tien jaar actief als columnist. Met name de autosport mag zich op mijn aandacht verheugen. Evenwel komen er ook geregeld columns over maatschappelijke en politieke onderwerpen uit mijn pen. Heel af en toe publiceer ik hier eens wat om te zien wat mensen ervan vinden.

2 reacties

J.oost · 6 mei 2016 op 14:12

Prachtige column weer!
Ik herken je gevoelens omtrent die cloud. Die weiger ik dus te gebruiken ondanks alle aanbevelingen van zoon/computernerd. Zijn er computerproblemen, dan lost zoon dat wel even op, daar heeft hij geen wachtwoord voor nodig. De binnensmonds gemompelde zin ‘just work around the problem’ hoor ik altijd met ontzag aan.

Mien · 6 mei 2016 op 16:45

Ik wacht nog steeds op woorden. Maar ze bellen helaas niet terug. Ik heb Verweggistan onder 112 genoteerd. Ze zijn gewaarschuwd die hakkers. Actuele column die nog van wel even geldigheid behoudt. ?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder