Ik heb net mijn cursus ‘wachten’ voor gevorderden afgerond. Een certificaat en een Rituals horloge waren de beloning. De cursus deed ik omdat ik al zoveel jaren aan het wachten ben, maar dat ging steeds slechter. Op cursus dan maar. Wachten is het meest zinvolle in je leven waar je je mee bezig kunt houden. Omdat ik dat nu besef, voel ik mij een stuk rustiger, gelukkiger. Heerlijk, wat een bevrijding. Ik leef weer! Ik wachtte negen maanden lang en kreeg een vader en een moeder. Ik wachtte op goede schoolrapporten en kreeg ze. Ik wachtte op een vriendje en kreeg er wel drie! Ik wachtte tot ze eindelijk weg gingen uit mijn leven en dat gebeurde ook. Ik wachtte op kindjes en heb ze nog steeds. Maar drie jaar geleden ging het mis. Ik kon ineens niet meer wachten. Het lukte echt niet meer. Dat kwam omdat het wachten mij niets meer bracht. Ik kreeg die nieuwe liefde maar niet, ik kreeg die fantastische baan maar niet, ik kreeg maar niet genoeg geld, ik kreeg wél een ouder lichaam en een ouder hoofd en daar zat ik nou net niét op te wachten.
Op cursus leerde ik dat het wachten, zonder dat je iets krijgt, je alles brengt. Het geeft je dromen, het prikkelt je fantasie, het maakt je wijzer als je dat zou willen, het leven gaat veel langzamer aan je voorbij.
Stel je toch voor dat je alles krijgt waar je op wachtte, dan is mooi de hoop weg!
Ik ben zo dol geworden op wachten. Net als Vladimir en Estragon, die wachtten hun hele leven lang. Briljant he! Ik hoop van harte dat ik geen bericht krijg van welke sollicitatie dan ook, ik hoop dat ik nooit meer teruggebeld wordt, ik hoop dat niemand ooit nog op mijn afspraken komt, ik hoop dat mijn grote liefde mij straal voorbij loopt, ik hoop zelfs dat mijn salaris niet meer gestort wordt.
O nee, ik laat me het wachten door niemand of iets ooit meer afnemen. Ik blijf stokstijf staan bij mezelf als de Godot boom. Aan mij kun je dan zien hoe laat we leven. Elke dag, elke maand, elk jaar een grijze haar meer, een volgende rimpel, een krommere rug, doffere ogen. Ik blijf keurig wachten. Ik moet wel anders vernaggel ik mijn eigen hoop, want hoop deed toch leven?
J’attend.
8 reacties
phoebe · 12 maart 2009 op 13:28
Ik hou wel van je manier van schrijven..
Normaal gesproken zou ik wat meer actie of humor willen zien, maar jouw sarcasme prikkelt me ook!
Ik vind het een mooie manier van je ergernissen uitdrukken, zolang je het niet overdrijft. Jij doet het hier precies goed naar mijn zin..
Neuskleuter · 12 maart 2009 op 15:03
Als jij blijft wachten, wacht ik op een nieuwe column die voortvloeit uit jouw wachten. Het idee spreekt me wel aan, al is er natuurlijk wel actie nodig voor de goede schoolrapporten, het krijgen van kinderen en andere dingen.
Wachten als een doelgerichte invulling van tijd waarin je niets doet.
Wel iets te vaak het woord ‘wachten.’ Ik heb er ook meer een bloggevoel bij dan een meer gestructureerd en aangescherpt verhaal, maar het idee spreekt me aan.
Mien · 12 maart 2009 op 16:24
Wauw, waar wachten we op?
Voor mij hoef je niet in de wacht.
Een topcolumn voor mensen met en zonder geduld.
Voor mij mag je column in april een maandje op wacht staan als CvdM.
Mien
maurick · 12 maart 2009 op 16:39
Leuk stukje.
En nu maar wachten op de volgende column van jouw hand, of wacht je daar nog mee?
😀
LouisP · 12 maart 2009 op 23:26
W.
je vind ArtA goed en dat kan ik heel goed begrijpen. Ook uit dit stukje kan ik wel opmaken dat je van die stijl houd. Het is een mooi werkje alleen ArtA gebruikt niet zoveel het woordje ‘ik’.
groet,
L.
doemaar88 · 13 maart 2009 op 00:19
Leuk, prikkelend stukje. Wel iets te vaak het woordje wachten. Mooie uitsmijter.
Dees · 13 maart 2009 op 16:38
Schitterend! Bij de titel stokte ik even, niets deprimerender dan wachten op Godot, maar jouw ontwrichte ironie bij het wachten op de kist vind ik smullen 😉
KawaSutra · 13 maart 2009 op 21:04
Wie op WegenWacht wacht lang, maar inderdaad: hoop doet leven. Beetje filosofisch, interessante blik op een mensenleven.