Wachtkamer

DeVleg liep al een week lang te blaffen als een oude herdershond. Waarschijnlijk iets te veel sigaretten in combinatie met het heerlijke Hollandse klimaat en een wat lage lichamelijke weerstand. Toch maar even langs de huisarts was het advies van het thuisfront. Het bezoeken van de huisarts blijft een vreemd verschijnsel. Heb de keren dat ik mijn medicijnman bezoek altijd het idee dat ik bij de Koningin op bezoek ga, altijd zo formeel, koud, afstandelijk, belerend en bovenal irritatieverhogend.

U hebt een afspraak met………?
Uhh met meneer Klaasen……..
U bedoelt dokter Klaasen neem ik aan?
Als dokter zijn voornaam is zal het wel kloppen.
Eens kijken,…ja….DOKTER Klaasen, om half drie neemt u maar plaats in de wachtkamer.

Vreemde eigenschap om je voornaam te veranderen in je beroep, maak je alleen mee in de gezondheidzorg. DeVleg heeft nog nooit zijn fietsenmaker zich horen voorstellen als mecanicien Van Dijk wanneer de tourfiets weer zijn beurtje moest krijgen. Of dat Kelly van het zonnebankcentrum zich ineens zonneconsulent noemt in plaats van Kelly.

Het hele fenomeen wachtkamer vreselijk, wat een trieste aandoening. Zielige blikken om me heen van mensen die hun wachttijd verdoen met het observeren van de binnenkomende patiënten en geestelijk doktertje spelen, goh wat zou hij hebben buikgriep of psoriasis zie ik ze denken.

Het is ook altijd zo eng stil in de wachtruimte, mensen spreken niet, nee die fluisteren. Een hoestje galmt minuten lang na. DeVleg heeft dan de vervellende eigenschap om dan, in die idioot stille setting, juist de oortjes te spitsen. Alles moet ik horen, tegen wil en dank want ik kan me er ook mateloos aan irriteren. Tegenover mij een bejaard echtpaar dat al fluisterend het probleem prostaat bespreken. Zij heeft een los bovengebit en bij elke uitgesproken medeklinker wordt de uitgestoten lucht opgevangen door haar prothese.

Naast mij een man al lezend in een anderhalf jaar oude Panorama, heeft een heel raar fluitje in zijn neus bij iedere ademhaling hoor ik een hoog toontje mijn richting opkomen. Zijn vrouw zit vervolgens nerveus met zo’n keycord met veel te veel sleutels te pendelen.

DeVleg weet het wel, het ligt aan mezelf moet me niet op laten naaien door de omgevingsgeluiden zoals: piepende wieltjes van een rollator, voorbij komende naaldhakken, openen van een zakje snoep, eten van een biscuittje noem maar op. Maar er is geen alternatief. Wachten doen we met uitzicht op kale wanden, kunststof stoeltjes, zoemende tl-buizen en een overjarige leesmap.

Waarom geen gezellig moppie opbeurende muziek, leuke reisgidsen, verleidelijke doktersassistentes die gewillig als service mijn bloeddruk willen meten, flipperkasten, computerspelletjes, snackwand, beertender, dartboarden enz. Gewoon om de tijd op een prettige wijze te doden, want geloof me ieder doktersbezoek loopt steevast tientallen minuten uit.

Kortom waarom gunnen wij de wachtende patiënt niet gewoon de betere geneugten des levens voordat hij de consultingroom bij DOKTOR Bibber in mag. Of heb je voor irritatie misschien ook gewoon een medicijn. Zal het bij een toekomstig bezoek aan mijn medicijnman vragen.