Was jij of droog ik?

Zes dochters telden mijn oom en tante, met als klap op de vuurpijl nummertje zeven: een zoon. Van kleins af aan ging ik er logeren, in het grote huis in Bergen Binnen. Mijn ouders vonden het belangrijk, dat ik me als enig kind leerde handhaven – en vooral aanpassen – in een groot gezin. En daar had ik wel oren naar. Als tijdelijke nummer vijf in de rij genoot ik elke zomer weer van al die vriendinnetjes om me heen en mijn kleine neefje adopteerde ik als gelegenheidsbroertje. Als ik aan die tijd terugdenk, zie ik enkel zon, zee en vrolijkheid. Het was er gezellig, al hadden mijn oom en tante de meute flink onder de duim. Ik werd streng ingedeeld bij het dagelijkse corvee en zo kon het zijn, dat ik me door enorme bergen afwas mocht werken met twee anderen. Een vreselijke klus, maar we maakten het zo aangenaam mogelijk. Er werd heel wat afgezongen in die keuken.

De grootste lol hadden we, wanneer we de Nederlandse liedjes uit die tijd ten gehore brachten en de teksten aanpasten aan onze eigen beleefwereld. We maakten liedjes van leraren op wie we stiekem verliefd waren, schoolvakken die we haatten en we dempten onze stemmen als er twijfelachtige zaken aan de orde kwamen. Ingehouden giechelend en bijna in onze broek piesend.

Eén liedje ken ik nog steeds van begin tot eind, in de variant die we zelf bedachten. Het was van een zangeres, die toen aan de top stond, maar die wij waardeloos vonden. Ze keek een beetje scheel, brulde meer dan dat ze zong en ze stortte heel haar liefdes- en scheidingsleed over ‘de luisteraars’ uit. Later zong ze betere liedjes, maar dat wisten we toen nog niet.
Ze is niet oud geworden.

De gewoonte om Nederlandstalige liedjes te veranderen ben ik nooit meer te boven gekomen. Tijdens de afwas ontstaan als vanzelf afwijkende teksten. Mijn kinderen zijn er groot mee geworden. Dank zij mijn nichtjes heb ik nooit overwogen een afwasmachine aan te schaffen. Ik zou mijn dagelijkse zanguurtje missen, want waar haal je anders de tijd vandaan voor zo’n hobby?

Soms, als ik de afwas op heb laten lopen en er een grote berg staat, komt dat liedje naar boven. En dan verschijnen vanzelf de beelden van zon, zee en vrolijkheid. Van Bello op het Plein, van het speelduin in Schoorl, van het Pesi, het zwembad. Genoeg herinneringen om mezelf op aangename wijze door deze klus te manoeuvreren.

Vreemd wel, want de oorspronkelijke tekst werd in een latere fase van mijn leven bittere werkelijkheid. Eigenlijk zou ik er heel droef van moeten worden.