Wat kan mij het bommen!

“Blijf potverdomme met je poten van mijn dochter af! Je kunt wel miljonair zijn, maar dat wil niet zeggen dat je je alles maar kunt permitteren!” Ik sta te razen als een gek en het feest valt compleet stil. De ‘heer’ die door mij wordt aangesproken staat te wankelen op zijn benen. Niet omdat hij van mij schrikt, maar omdat hij net als zovele anderen flink boven zijn theewater is. De ceremoniemeester – een dikke, schnabbelende Amsterdamse wijkagent – posteert zich in zijn volle omvang naast me: “Wat is hier aan de hand?”
“Zeg ik toch! Die vent kan zijn handen niet thuishouden!”
Mijn dochter staat er bedremmeld bij, maar ik zie pretlichtjes in haar ogen.

We bevinden ons op een feest waar de upper ten van het rijkste dorp van Nederland in groten getale aanwezig is. De kale kak domineert het feest, terwijl de arme tak van de familie al snel min of meer gedegradeerd wordt tot een figurantengroep tussen de coulissen. Wij bouwen ons eigen feestje met het personeel van ‘meneer’ in het paviljoen naast de vijver vol levensgrote steuren. De ‘hoge’ gasten hebben zich het gebied rond het Griekse zwembad toegeëigend, waar ze hun kelen vol hete aardappelen blussen met dure champagnes, wijnen en whisky’s. Op het gazon bevindt zich een groep van ongedefineerde golf- en tennispartners met aanhang.
Obers vliegen af en aan met kaviaar, sushi, en meer oneetbaar spul. Ik snak naar een stokbroodje kruidenboter of een blokje kaas.

Naargelang de tijd verstrijkt en de alcoholische dranken hun werk doen, begint het gezelschap zich enigszins te vermengen. Zo loop ik met mijn bloedmooie jonge dochter langs het zwembad, omdat ik niet voor niets mijn badpak heb meegnomen en even wil voelen of het water een beetje op temperatuur is. Terwijl ik gehurkt bij het water zit, zie ik eerder genoemde meesmuil mijn dochter bij haar borsten pakken. Niet te geloven! Ze schrikt en komt naar me toe en ik begin dus te schreeuwen.
“Mam, rustig nou,” pakt ze me bij mijn arm en neemt me mee naar een stille plek bij een tuinhuisje. De agent loopt met ons mee en zegt: “Je hebt groot gelijk. Dat had ie mij ook niet moeten flikken, die kwal.” De kwal kiest eieren voor zijn geld en laat zich door zijn te jonge vriendin naar zijn Mustang cabrio brengen. Toch wel zichtbaar geshockeerd dat hij openlijk voor gek is gezet, verlaat hij het feest.

De stilte ebt weg en de gasten gaan weer verder waar ze gebleven waren. Ik ben intussen de adrenalinestoot nog niet helemaal te boven en besluit om meteen maar van het zwembad gebruik te maken. Het ligt daar zo mooi te wezen met al die lampen onder water. Mijn dochter voelt er ook wel voor, ze wil deze kans niet laten lopen.
De gastvrouw begeleidt ons naar een heuse tuinomkleedruimte met douches en al en geeft ons beiden een chique badjas en –handdoek. Niemand let meer op ons.

Omgekleed en wel betreden we weer de feestruimte en tussen de lallende miljonairs laat ik wulps mijn badjas zakken aan de rand van het zwembad en begeef me naar de duikplank. Mijn dochter fluistert: “Mam, niet doen hè!” Ze kent me.

Ik neem een aanloop en mik op de oever waar de vervelendste mensen staan.
“Bommetjuuuuuuh!”
Het resultaat is verbluffend. Druipende avondjurken en black ties alom. Dat zullen nooit meer mijn beste vrienden worden. Mijn dochter en de agent gierend van het lachen bij de duikplank.
Ik doe of mijn neus bloedt en trek mijn baantjes door het heerlijke lauwe water in het feeëriek verlichte bad en ik kom weer helemaal bij. Kale kak, dronken mensen en grijpgrage mannen; ik heb er zo’n godgloeiende hekel aan.
Mijn dochter komt naast me zwemmen: “Mam, een beetje gestoord ben je wel, hoor, maar wel lief dat je het voor me opnam, al stond je compleet voor gek.”
Ik geef haar een knipoog, terwijl ik rustig doorzwem en vertrouw haar toe: “Meid, wie aan jou komt, komt aan mij. Wat kan mij het bommen.”