Met een diepe lange zucht draai ik mijn sleutel voor de laatste keer om. De laatste weken heeft mijn schattige ‘meisjes’- appartementje zich ontwikkeld tot een ware heks from hell.
Niets heeft ze nagelaten om het afscheid zo lang en slepend mogelijk te maken. Rolde het geweldig decoratieve blauw/bruine bloemetjesbehang na vijf seconde vrolijk weer af toen het er juist op moest blijven zitten, zo hardnekkig en volhardend hield het zich nu onverbiddelijk vast aan de muren. Millimeter voor millimeter gaf het inmiddels diep gehate bruine patroon zich over aan mijn plamuurmesje. Stoom, liters water, afbijtmiddel, niets mocht baten tegen het echt waterafstotende kwaliteitsbehang. In tegenstelling tot de volhardendheid van mijn zorgvuldig uitgekozen muurbekleding, liet het stucwerk al zijn kracht varen en dook vermoeid tussen de plakkerige snippers op de grond.
Met lede ogen aanschouwde ik het resultaat van een dagenlange durende strijd.
Waar eerst mijn decoratieve witte lijstjes mijn liefste vrienden en familie omranden aan de wand, was nu slechts een maanlandschap te vinden. Met mijn borg in mijn achterhoofd van maar liefst 1800 euro deed ik nog een poging de gaten te dichten maar dat resulteerde alleen maar in een vergrootglaseffect.
Na drie weken krantenpapier, ducktape, en bananendozen was het uur van de waarheid aangebroken.
Als een schaap met het offerfeest sleepte ik mijzelf naar boven om de makelaar te ontmoeten.
Met een waslijst aan verklaringen en excuses voor het totale rampgebied wat hij zou aantreffen schonk ik hem mijn liefste lach en leidde hem naar binnen.
De man, deed zijn rondje en ik wachtte af, gespannen, vrezend voor wat onvermijdelijk ging komen. Aantekeningen worden gemaakt en met zijn waarschijnlijk onverbiddelijke oordeel onder zijn arm komt hij mij tegemoet.
“Prima hoor” ik kijk hem argwanend aan en haal mijn wenkbrauw enigszins vragend op.
Met zijn keurige Parker pen vinkt hij twee maagdelijk witte plekjes aan op zijn formulier.
“Hier en hier even tekenen en dan is het voor elkaar”
Voor hij met zijn ogen kan knipperen zet ik twee krabbels naast zijn kruisjes.

Samen lopen we naar de deur en ik steek mijn sleutel in het slot en draai hem om, één…twee…..
”Laatste keer is altijd een beetje moeilijk hè?!” zegt hij met een troostend toontje.
“Je hebt geen idee…” zeg ik met een zuinig lachje.

Categorieën: Diversen

6 reacties

Neuskleuter · 19 maart 2008 op 08:36

Haha, al dat gezwoeg en gezweet aan een appartement waar je nooit meer komt voelt best zinloos. Afscheid nemen is soms zwaar, maar een nieuwe woning maakt dat vaak weer goed 😉

Niet echt een column, maar wel een aardig verhaal. Het leest ook lekkerder weg dan je vorige inzending!

lisa-marie · 19 maart 2008 op 09:20

Met veel plezier gelezen en ook veel plezier op je nieuwe stek. 😀

Bitchy · 19 maart 2008 op 09:29

hmmm jij hebt dus meer geluk gehad dan ik. Grmbl ik was mijn borg kwijt, terwijl ik zelfs nog heb staan witten op de laatste dag 😉

Leuk verhaal!

arta · 19 maart 2008 op 16:50

Leuk geschreven!
Er staan enkele mooie vondsten tussen.
🙂

pally · 19 maart 2008 op 22:07

Grappig je gezweet voor niks beschreven!

groet van Pally

KawaSutra · 21 maart 2008 op 00:15

Heb je nu voor die 1800 euro’s een behanger laten komen voor je nieuwe woning? 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder