Weemoed

Zomaar een café in een grote provinciestad. Ik laaf me aan de bar. Klein en bezaaid met borrelnoten en pindaschillen op de vloer. Het mag. Het moet. Het is gezellig. De muziek is al even droef als de naam van het café doet vermoeden. En toch. Het bindt, verbindt. Zware romantiek druipt van alle muren en van gepokte gezichten. Veelzeggend en hoopvol. Hier ligt een laatste kans voor liefde opgesloten. Je moet het wel willen zien en aandurven. Moed is er voor nodig en veel wee. Want owee als je wordt afgewezen. Wat dan? Een blauwtje lopen is alweer zolang geleden. En hoe ging dat ook alweer? Ken ik jou niet ergens van? Heb je niet toen ook ooit, nee!