Hij keek nog steeds angstig om zich heen, bang om betrapt te worden wanneer hij begon te graven. Zijn spade lag strak in zijn beide vuisten en zijn vingers zagen wit van het knijpen in de houten steel. Hij deed zijn t-shirt uit, zijn bezwete lichaam zag er strak en gebronsd van de zon uit en zijn six-pack was een genot voor de dames die hem altijd nakeken wanneer hij op het strand liep. Nu interesseerde hem dit totaal niet. Hier moest een deel van zijn leven afgesloten worden, hier moest een einde aan komen. Dit was het einde van zijn angsten die hij zijn hele leven als een zware last met zich meegedragen had. Dit was zijn moment, alleen van hem en niemand anders.

Hij keek nog angstig om zich heen en hoopte ondertussen dat er geen boswachter of wandelaars langs kwamen en zagen wat hij aan het doen was.
Hij keek eens naar de kuil, pakte zijn meetlat en liep om het diepe gat heen. Zijn bezwete lichaam zat onder het zand en vuile uitgesmeerde vlekken. Het kon hem niet deren. Zakelijk nam hij de maten op van wat een graf leek te zijn en zijdelings keek hij naar het pakket dat ingepakt in een dikke deken naast de kuil lag.

Dit was zijn afsluiting van zijn angsten, dit was zijn moment. En niemand die hem tegen kon houden. Zijn spade weer in de grond drukkende merkte hij dat hij ineens floot. Hij moest er zelf om lachen. Hij bleef fluiten terwijl hij de maten opnam van de kuil en ondertussen af en toe een schep zand over zijn schouder gooiend.
Zo de kuil was diep genoeg, hier zou de angst begraven worden en geen haan die er meer naar kraaide. Niemand zou het gemis opvallen, zolang hij er maar met niemand over sprak.
Hij klom uit de kuil en sloeg het zand van zijn vuile spijkerbroek, een handdoek die vol met zand zat sloeg hij uit tegen een boom en veegde daarmee zijn bovenlichaam en zijn handen af.

Zo en nu het pakket. Gelukkig niet zwaar, het scheppen van het graf was een zwaardere klus geweest bedacht hij. Nog fluitend liep hij naar de deken en met één hand pakte hij het pakket op alsof het een zakje met kleine boodschappen was.
Met een volle boog mikte hij het pakket zo in het graf, hij deed alsof hij het in een basketballnet mikte. Zijn lach was hard en hysterisch. Het pak kwam met een harde klap op het zand in het graf en het gekraak en gerinkel was hoorbaar in het zo stille bos.
Ineens was daar die stile die hem zo overviel. Zijn spade liet hij uit zijn ene hand vallen en vol afschuw keek hij omk zich heen. Niemand die hem zag, hij zag ook geen mens. Dus waarom die angst dan toch? Waarom die stilte ineens? Het zweet brak hem aan alle kanten van zijn porien uit, het kwam weer terug. Daar waar hij zijn leven lang bang voor was geweest was weer teruggekomen. Dit had hij niet gewild, dit was niet de bedoeling van dit alles. Dit was niet het eind
van het verhaal.
Hij pakte snel de spade op en ging als een tornado de kuil vullen met het zand dat rondom de kuil lag. Steeds sneller en sneller, steeds vlugger vulde de kuil zich met het zand dat hij er eerst uitgeschept had. Dicht moest het, nooit meer open die nachtmerrie. Nooit meer zien, nooit meer kijken naar die knallende kleuren die hem verblindde als kind al. Dit was het einde. Dit moest het einde zijn van wat eens zijn nachtmerrie van zijn leven was.

De zweetdruppels die als parels over zijn lichaam gleden raakten de bosgrond, vulden de zandkorrels die waren blijven liggen. Toen de kuil helemaal vol was met zand stampte hij het nog eens extra aan met zijn laarzen die hij speciaal voor deze gelegenheid had aangetrokken. Vlak moest het zijn, helemaal vlak en egaal en dan bladeren erop en sterrenmos zodat niemand zou weten wat hieronder begraven lag.
Nadat hij de bladeren verzamelt had en het sterrenmos eroverheen had gedrapeerd, wat losse takken her en der op de plek, kon niemand ook maar iets zien van een net gedolven graf. Hij was tevreden met zijn klus.
Hij glimlachte oprecht, voor het eerst in zijn leven was hij ineens niet bang meer. Hij stak vol kracht de spade in de bosgrond en ging bij het graf zitten. Hoewel de grond vochtig was deerde hem dit nu niets. Niets kon hem meer schelen. Hij was bevrijd, bevrijd van het juk dat hem zijn hele leven al beheerst had in de vorm van angsten die hij nooit met iemand kon delen, omdat niemand hem begreep.
Nu was het einde hier, nu was zijn leven eindelijk compleet. Zijn taak was volbracht. Vol van hernieuwde kracht en met een voldaan gevoel stond hij op, salueerde spottend naar het graf en pakte de spa en de handdoek op, gooide zijn t-shirt over zijn nek en liep richting auto. Dit was zijn geheim, dit was zijn eigen stukje mysterie. Niemand zou het ooit te weten komen.

Want hoe vertel je dat je als volwassen vent je tuinkabouter begraven hebt waar jij je leven lang al zo bang voor was geweest? Niemand toch!!!

Categorieën: Verhalen

klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

5 reacties

Mien · 3 juli 2009 op 15:29

Potverdikkie Klap.
Nu klap je op het allerlaatste moment net nog uit de doos.
Jammer. Zonder uitleg was het beter geweest.
Net als een spannende film met open eind.
Kortom, tot vlak voor de laatste zin een goede column.

Mien

Rick · 3 juli 2009 op 20:38

Op het laatste moment was ik blij dat ik wist waar het over ging, maar die laatste zin geeft alles een volledig andere wending. Heerlijk.

RobertH · 4 juli 2009 op 13:26

Sorry, ben het niet helemaal met Mien eens. Die films met open eind vind ik echt irritant. Persoonlijk vraag ik me bij dit soort verhalen (column of film maakt niet uit) al snel af wat de moraal-van-het-verhaal gaat worden. Ben misschien niet zo geduldig….

Leuk einde. Ben juist blij dat er wel een gesloten eind aan zat.

doemaar88 · 4 juli 2009 op 22:38

Mooi Leny, met een verrassend einde!

pally · 4 juli 2009 op 23:14

Spannend verhaal, Leny, met verrassend eind. Alleen zou ik de uitsmijter hebben weggelaten. Hoogstens even die tuinkabouter hebben genoemd.

groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder