‘Oh, vandaar.., we dachten al’
De haringman staat als een straatartiest bevroren in zijn laatste beweging. Het kleine mesje in zijn hand rust op de flank van de net onthoofde vis op de snijplank. Zijn aandacht is voor een moment onverdeeld en volkomen.
‘Hoe oud was ze?’
‘89’, zegt de vaste klant. ‘Mooie leeftijd’, constateert de haringman tevreden en ritst met een snelle haal de glanzende buik open.
‘Maar ja, het blijft wel je moeder’, zegt zijn vrouw zachtjes tegen niemand in het bijzonder.
De vaste klant knikt stil en instemmend.
Met zijn blik strak gericht op een stapeltje goudgeel gerookte makrelen achter het glas van de toonbank mompelt hij:
‘ Het is een maand geleden en ik heb nog steeds nergens zin in.’
‘Joh, dat komt wel weer, zoiets moet slijten’, zegt de haringman in een montere poging terug te keren tot de meer hanteerbare clichés rond leven en dood.
De vaste klant laat zich echter niet van de treur brengen.
‘Het is een raar ding, die dood. Je went er nooit aan.’
‘ We gaan allemaal een keer’, sombert de haringvrouw.
‘ Maar nu nog even niet, Ada, als je het niet erg vindt.’ De haringman veegt driftig zijn handen af aan een vale theedoek, duidelijk niet in zijn sas met de afgrond waarin dit praatje dreigt te verzinken.
‘En als kind was je daar nou het bangste voor ’, gaat de vaste klant onverstoorbaar verder, ‘dat je vader en je moeder..
‘ Ik ben ook wees’, onderbreekt de haringvrouw gretig.
‘ Maar dat is al 20 jaar geleden.’ De haringman zegt het op een toon alsof we dit leed niet te serieus moeten nemen.
‘Nou en? ’, reageert ze fel. ‘ Het blijft toch moeilijk.’
‘En wat er allemaal achter vandaan komt.’
De vaste klant trekt een gezicht dat weinig goeds belooft.
‘ Een huis leegruimen, je graaft een heel verleden op, foto’s, brieven, banken, rekeningen, belasting, de gemeente, iedereen moet ineens van alles. Het is een onstuitbare papierbraak.’
‘Laten wij dus maar gewoon doorgaan met adem halen, dan zijn we niemand tot last.’ De haringman kijkt naar de vaste klant met een blik die hem smeekt om het onderwerp los te laten.
‘ Ik schreef altijd kleine stukjes en versjes’, dweilt de vaste klant nog even na. ‘ Op internet, maar ik had even genoeg van mijn eigen lolligheid.’
‘ Dan begin je daar toch gewoon weer mee’, zegt de haringvrouw bemoedigend.
‘Leuke dingen doen’, voegt haar man enthousiast toe.
‘Het leven gaat door..toch?’
‘Drie maar weer doen?.. en de uitjes apart he.’


9 reacties

LouisP · 5 juni 2011 op 13:14

“Zijn aandacht is voor een moment onverdeeld en volkomen.”

“De vaste klant laat zich echter niet van de treur brengen.”

“De haringman kijkt naar de vaste klant met een blik die hem smeekt om het onderwerp los te laten.”

Je zegt het al gauw, ”k ben blij dat je weer terug bent!’
Ik meen da! Dit is weer zo’n genietstukje…’k ben blij da ge terug bent!

Ferrara · 5 juni 2011 op 13:38

Ook hier werd je gemist. Fijn je weer te lezen.

DACS1973 · 5 juni 2011 op 14:13

Gecondoleerd. :aai:

Mup · 5 juni 2011 op 15:24

Mooi voorbeeld van show-don’t tell :wave:

Groet Mup

sylvia1 · 5 juni 2011 op 18:19

‘Ik schreef altijd kleine stukjes en versjes’, dweilt de vaste klant nog even na. ‘Op internet, maar ik had even genoeg van mijn eigen lolligheid.’

Dat is erg, niet op de laatste plaats voor de lezers van die internetsite. Maar toch bijzonder hoe dat werkt. Subtiel stukje, erg mooi Trawant.

arta · 6 juni 2011 op 07:18

Ik denk dat een moeder zelden een ‘mooie’ leeftijd bereikt, zolang zij nog kinderen levend heeft…

Mooi stuk, Trawant.

Chris · 6 juni 2011 op 10:49

Mooi geschreven. Ik lees vooral een innerlijke discussie/strijd tussen een diep gevoel dat zijn weg naar de oppervlakte heeft gevonden en de innerlijke politieman, die dit weer probeert weg te stoppen. Die laatste wint het, getuige de laatste zin. Maar het is slechts een tussenstand. Waarschijnlijk gaat de haringtent ooit nog eens in de fik. Of gooit hij zich zoals de Haringkoning van het Oranjeplein (Koot & de Bie) nog eens voor de trein met zijn haringkar. Op het baanvak Den Haag-Delft (de uitjes legguh nog tussen de bielsen).

Dees · 6 juni 2011 op 20:41

Rouwtherapie bij de visboer. Wier vrouw zo gek nog niet is, gezien haar advies. Mooi Trawant en gecondoleerd inderdaad.

pepe · 6 juni 2011 op 22:05

(H)eerlijk en mooi geschreven. Goed dat je dit hebt geschreven.
Triest dat je je moeder verloor, sterkte er mee. Leeftijd heeft er niet veel mee te maken, het is en blijft je moeder.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder