Weg

Ik wist dat het er op een dag van zou komen. Ik zou mijn weg gaan en jij zou jouw kronkelige paden met al zijn dubieuze afslagen volgen. Hoogstwaarschijnlijk zouden we elkaar nooit meer terug zien. En toch speel je om de zoveel tijd weer een rol in een van mijn krankzinnige dromen. Als een vuurspuwende heks die mij eindeloos achtervolgt door donkere bossen, of als een louche waarzegster die mij hel en ontij voorspelt terwijl ze mij koffie laat drinken waarvan ik ben overtuigd dat het giftig is. Of als een engelachtig wezen met een rood gebreide muts en zwart omlijnde ogen. Iemand waar ik eindeloos mee door de regen wil lopen, als twee gerafelde motten, op zoek naar licht; iets om ons aan op te warmen.

Het is nu zeven jaar geleden. Meer dan tweeduizend dagen zijn voorbijgegaan sinds ik je voor het laatst gezien heb.

Soms schiet ik wakker; overtuigd dat je niet meer leeft. Maar er is geen nummer dat ik kan bellen, geen adres dat ik kan bezoeken. Je bent vast geëmigreerd; leeft als een bohémien in een knusse boerderij met oudrose geschilderde muren en een veel te rijke kerel. Jullie zijn de trotste eigenaren van talloze olijvenbomen en ’s avonds drinken jullie huisgemaakte wijn, ergens in de Provence.

Jij in de hoofdrol in het cliché dat je leven zal redden: onwaarschijnlijker kan haast niet.

Een paar maanden geleden dacht ik je even gezien te hebben. Het kunstmatige licht van het sombere metrostation maakte je bleek en het gezelschap waarin je verkeerde haalde alles wat goed en mooi aan je was terstond omlaag. Ik wil niet weten wat jullie daar deden. Ik wil niet weten waar jullie naar op zoek waren. Ik dacht je gezien te hebben en veel van mijn gedachten neem ik al lang niet meer serieus.

Onlangs sprak ik je moeder. We hadden het over het weer, de opkomende sterrenregen, operatiekamers en in welke restaurants we vooral niet uit eten moesten gaan. We zwegen over jou. We zwegen over het gif. En altijd hebben we diezelfde opgewekte blik op onze gezichten geplakt.

‘Als ik stil ben, ben ik meestal gelukkig’ zei je ooit.
‘Of dood’ grapte ik.
Op de achtergrond klonk een nummer van Talking Heads.

‘We’re on a road to nowhere,’ galmde het in de kamer.

En ik bevestigde dat ik nergens heen zou gaan, wetende dat ik hoe dan ook vooruit zou moeten en mijn pad nooit dat van jou zou zijn.

‘Ik hou van dit nummer’ zei je.
‘En ik hou van je muts’ zei ik, waarop ik hem plagend over je gezicht trok en je welterusten kuste.