Welkom

Een gouden zonnenstraal kruipt door het raam naar binnen, glijdt langs de muur, om op de strakke vloer terecht te komen. Sinds de grauwe, grijze buitenmuren zijn verstopt achter balken, underlaymentplaten en isolatiemateriaal is ons huis een lichtpaleis geworden. De buitenste laag van de binnenmuur is met een lichte kleur hout betimmerd en dat reflecteert het zonlicht dat naar binnen valt. De transformatie die ons huis ondergaat is op zijn zachtst gezegd spectaculair te noemen. Van een donker spookpaleis met een vloer geplaveid met puin tot moderne scandinavische blokhut, badend in het licht, dat door de ramen naar binnen schijnt. Het is heerlijk stil binnen, ’s avonds wanneer de apparaten zijn uitgeschakeld en de rommel van die dag weer is opgeruimd. Het isolatiemateriaal doet zijn werk uitstekend. Verkeersgeluiden blijven buiten, evenals als de kou.

Wanneer ik ’s morgens door de benedenverdieping naar de schuur hol, op weg naar mijn kopje verse koffie, merk ik dat de warmte is blijven hangen en dat het behaaglijk toeven is, beneden. Dus maak ik tegenwoordig elke ochtend op blote voeten even een rondedansje over het egalinebeton. Wat is het prachtig vlak geworden. Het heeft iets weg van een strakke ijsvloer, alleen de kou ontbreekt. Wanneer ik uitgedanst ben op de vloer, wandel ik nog een stil rondje om mijn aanstaande keuken.

Want ze is er, eindelijk. Ons Zweedse keukenkind. Ze werd in maar liefst honderdachtennegentig pakketten aan huis bezorgd. In een grote vrachtauto waar geen einde aan leek te komen. Een voor een werden allereerst de grote pakketten voorzichtig naar binnen gedragen. Mijn fornuis, aankomend hart van de keuken, was als eerste over de drempel. Niet veel later werd ze gevolgd door de koelkast, de vriezer, het espressoapparaat en de afzuigkap. En niet te vergeten de afwasmachine. Na een klein half uurtje stonden ook alle kasten, laden, handgreepjes, aansluitstukken en overige onderdelen binnen opgesteld.

Ik ben verliefd geworden en niet zo’n beetje ook. Wanneer ik het folie waarmee de keuken is ingepakt aanraak, besef ik dat het echt is, dat ze echt voor mijn neus staat. Ze moet nog wel even in elkaar gesleuteld, maar ze is er wel. Dus praat ik zachtjes tegen de spoelbak en ik fluister vast wat recepten uit met mijn formuis. Liefdevol aai ik over de verpakking van de afwasmachine, het apparaat dat ik na bijna een half jaar krampachtig bivakkeren vreselijk mis.
Ik vertel de laatjes en de kastjes welke inhoud ze binnenkort mogen herbergen en tegen het espressoapparaat fluister ik zachtjes hoe lief zijn koffie graag wil hebben.

Wanneer ik na zo’n therapeutische keukensessie doorloop naar het tijdelijk kampement in de schuur werp ik een blik achterom. Zachtjes fluister ik: “welkom thuis, liefjes.”