Wereldkampioen

Een hele geruststelling. Gelijke kansen voor iedereen. Je hoeft dus helemaal geen slachtoffer van acute lymfatische leukemie te zijn om met je sportieve prestaties uitgebreid het Journaal en de kranten te halen. Tik een leuk nostalgisch koetsje en een stuk of vier niet al te lullige knollen op de kop, hijs je in een klassiek begrafenispakje mét hoge hoed. Een paar familieleden op de bagagedrager. En onder toeziend oog van vermogend, paardenliefhebbend Nederland jaag je het hele handeltje vervolgens over een geinig en speciaal voor deze circusact aangelegd parkoersje.
Spekkoper ben je.
Het kan allemaal met je authentieke stamcellen.
Vierspan.
Over exposure gesproken. Maar liefst 20 (twintig!!!) keer, maar het kunnen er net zo makkelijk 30 geweest zijn, en telkens met een lengte van 1.15 sec (één minuut en vijftien seconden!!!!) heb ik hedenmorgen het treurige itempje aan me zien voorbijtrekken. In de zich eindeloos repeterende en vijf minuten durende ochtendjournaals. Tussen zeven en negen. Hoezo: verhoudingen zoek? En tot m’n verbazing stelde ik zojuist vast dat het na negenen allemaal gewoon doorgaat. Daarmee, om maar ’s een zijstraat te noemen, de recente, nogal fatale ontwikkelingen in Uruzgan (nummertje 17 al weer) degraderend tot een pover plaatsje op het tweede plan.
Hoe mondiaal moet je poenige hobby zijn om het tot zoveel media-aandacht te schoppen?
Een uitzinnige IJsbrand wil het voor het oog van de camera allemaal zielsgraag voor ons uitleggen. Het is pure topsport.
Topsport?
Wat doe jij?
Ik ben ballast, bij IJsbrand Chardon.
Je wilt het niet weten. Een heerlijke familie-aangelegenheid (moeders zélf zorgde tussen de bedrijven door voor de lunchpakketten) weliswaar. Maar toch!
‘Wij-gevoel bepaalt succes van vierspan’ kopt m’n ochtendblad in een artikel van een hele halve pagina.
Als ik het niet dacht.
Nog maar koud zijn onze van Teamgeist overlopende waterpolonimfen uit het Chinese badwater gekropen en zitten de hockeymeiden weer heftig te blokken op de achterstallige tentamentjes, of dit specimen van ongemeen heftige saamhorigheid tikt aan het venster. Daar kunnen die straalverwende, zakkenvullende snotjongens van voetballers die op een zaterdagavondje niet eens in staat waren om zich dat bijeengeraapte zooitje van Australiërs van het lijf te houden, nog eens een voorbeeld aan nemen.
Onze zwaar gehandicapte toppertjes op de Paralympics zullen komende weken waarachtig alles uit de kast moeten halen om het familiefeestje van de Chardonnetjes te doen vergeten.
Van die dingen!