Westerling met een grote smoel

Een aantal jaren geleden verhuisden wij van het westen naar het noorden en dan maar meteen naar een veenstreek. Als westerling kom je daar met zo’n strafpunt of twintig en als je geluk hebt kun je daar in de loop der tijden een stuk of drie punten vanaf knabbelen, maar je blijft natuurlijk een westerling met een grote smoel, waar velen een bloedhekel aan hebben. Ik kan mij daar ook wel iets bij voorstellen. De meesten hebben een grote smoel. Het zwakke punt zijn je kinderen, want die worden op school flink gepest. Daar kun je verder weinig aan doen want de onderwijzers op zo’n school hebben ook een beetje een hekel aan je kind, dus als je daar te raden gaat maak je het alleen maar erger. Die zagen trouwens ook alleen maar iets als mijn zoon iets deed. Het was even een leerproces. Ik zag sommige ouders die er wel wat aan probeerden te doen, maar het resulteerde erin, dat hun kind met de auto naar – en van school gehaald moest worden. Soms maakte zich een machteloze woede van mij meester, maar je moet in dit geval ook kunnen verliezen. Vreselijk moeilijk als je ziet dat je kind volledig in elkaar geslagen thuiskomt. Het hoogtepunt was een keer met oud en nieuw. De avond ervoor was mijn zoon met een gescheurde broek thuisgekomen, maar wat er nu precies gebeurd was bleef voor mij een raadsel. Ik was al gewend om dit soort dingen maar gewoon te laten gebeuren, want er is geen beginnen aan. In die nacht gooide de jeugd een paal door onze ramen. De kerstboom kwam al rinkelend op de grond terecht en ik stond midden in de nacht hout te timmeren voor het ontstane gat. Jammer eigenlijk, want ik had ze niks gedaan, behalve dan dat ik een westerling ben. Ik was nog blij dat ze de boel niet in de hens gestoken hadden. Je kunt hiervoor wel een bonnenschrijver bellen, maar veel vertrouwen heb ik daar nu ook weer niet in. De dagen, weken erna bleven we in de pest route zitten. Er werden stenen tegen de ramen gegooid en ‘savond postten schreeuwerige jongetjes voor ons huis en het gelul is dat je er niet veel aan kunt doen, of misschien toch? Als ik er nu eens eentje uit de anomimiteit haal en met flitslicht op de foto zette? Net toen ik hierover zat na te denken kwam er weer een steen tegen ons raam terecht en nu bedacht ik mij geen moment. Ik holde naar buiten toe en zag een groepje jongeren wegrennen. Ik sprong in mijn auto en met gillende banden ben ik ze nagereden. Ze renden een soort hofje in en dat kon niet beter. Met honderd kilometer per uur stormde ik achter ze aan en kwam met een stuifregen van aarde in een plantsoen tot stilstand, rende een jongetje achterna en in de vlucht gaf ik hem een duw mee. Met een reuze sliding viel hij in het plantsoen en nu stonden alle ouders voor de ramen. Ik ging met een been op hem staan en schreeuwde hetvolgende: “ Als je nog een keer iets bij mij flikt, dan kom ik persoonlijk bij jouw ouders een molotovcocktail door de ramen smijten. Begrepen?”
“ Maar ik heb niets gedaan,” zo verontschuldigde het jongetje zich.
“ Ik ook niet, lul” besloot ik en stapte weer in mijn auto. Je hoeft namelijk helemaal niet kieskeurig te zijn in het zoeken van een slachtoffer, want dat zijn zij ook niet. Je moet er wel meteen een onuitwisbare indruk mee maken. Gierend ben ik op het dan nog liggende jongetje afgereden, heb mijn portier geopend en geschreeuwd:” En reken maar dat ik je kan vinden, met je ouders erbij.” Toen ben ik naar huis gereden. Ik was nu zeker van plan om iedereen neer te sabelen, die ons gezin iets zou doen. De koek was op, mijn vlammenwerper stond gereed. In de dagen die volgden werd het muisstil. Ik heb nooit meer last gehad van de jongeren en ik denk zomaar dat de ouders hier ook mee te maken hadden. Het is natuurlijk geen probleem als je kinderen het leven zuur maken van iemand anders, maar je moet er thuis geen last mee krijgen. De mensen durfden niet eens meer mijn kant op te kijken.

Zie je wel, toch weer een westerling met een grote smoel.

Later zijn wij verhuisd naar de zandgronden en daar is het wel heel leuk wonen.
En mijn zoon(tje)………………………?

Ja dat was nog heel leuk. De hoofdonderwijzer op de lagere school had gezegd dat hij eigenlijk niet veel kon. Ik mocht deze man dankbaar zijn als hij hem op de LTS zou kunnen plaatsen, maar zelfs dat was volgens hem nog te hoog gegrepen. Zelf heb ik ervoor gezorgd dat hij op de MAVO kon komen en uiteindelijk is hij naar de universiteit gegaan.
Heeeel veel later kwam ik die hoofdonderwijzer weer tegen.
“ En hoe gaat het met je zoon?” vroeg hij.
“ Die zit nu in het laatste jaar van de universiteit,” zei ik.
Na het horen van deze opmerking was het net of de man een gezichtsverlamming kreeg.
Het was niet het mooiste moment van mijn leven, maar wel een van de betere.