Wat was het leven als kind toch simpel. Als ik iets niet wist, kon ik altijd bij mijn ouders terecht voor een antwoord. Van waarom zijn bananen krom tot aan hoe waar is chocola van gemaakt? Alhoewel mijn papa en mama natuurlijk behalve de liefste, leukste ook de slimste papa en mama van de heeele wereld waren, hadden zelfs zij wel eens moeite met het produceren van een antwoord. Niet alles was parate kennis natuurlijk. Desalniettemin werd mij nooit een antwoord schuldig gebleven. Hooguit was er wat vertraging op de aanlevering van een antwoord, geheel gerelateerd aan de moeilijkheidsgraad van mijn vraag. Gelukkig hadden papa en mama behalve hun gedegen HBS-achtergrond en gezonde dosis intelligentie ook nog een ‘geheim’ wapen ter beschikking dat hen gedrieen tot een onverslaanbare combinatie maakten. Elke vraag waren ze de baas!
Het bewuste geheime wapen bestond uit een enorme ouderwetse hutkoffer midden in de woonkamer. Eigenlijk had het meer iets weg van een schatkist vol wetenschatten. Deze boekenkist was afgeladen met voornamelijk encyclopediën, woordenboeken, naslagwerken en last but not least: de bijbel! Het aloude kennis is macht motiveerde vooral mijn vader om zijn verzameling zo compleet en uptodate mogelijk te houden. Mijn vragen waren zodoende een mooie manier om de boekenkist, die respectvol het Orakel genoemd werd, te testen op volledigheid. Daarnaast werd het ook sport om zo snel mogelijk te antwoorden. Het langste dat ik ooit op een antwoord heb moeten wachten is 10 dagen geweest. Dit had ook niet veel langer moeten duren want ik werd gek van onzekerheid! Onwetenheid is voor een allesweter erg stressvol.
Naarmate ik ouder werd kwamen er natuurlijk ook levensvragen op mijn pad. Geen antwoord of meerdere antwoorden mogelijk? Geenszins! Het Orakel was niet eens nodig. Moeiteloos werden ze gepareerd met de bijbel in de hand en het geloof in de rug. Op alles was een antwoord, altijd!
Nog later begon het zich tegen me te keren. Ik werd hoe langer nerveuzer als antwoorden lang op zich lieten wachten en kon niet meer functioneren zonder Orakel en/of pa en ma. Het huis verliet ik alleen nog in gezelschap en zelfs dat werd op een gegeven moment te veel. De situatie thuis escaleerde volledig en met als gevolg dat mijn ouders per direct weigerden wat voor antwoorden nog te fabriceren. Het Orakel werd het huis uitgedaan. Het werd hoognodig tijd voor mij om eens met antwoorden te komen in plaats van maar die eeuwige vragen. En als dat niet lukken zou ik uit huis geplaatst worden, desnoods in een inrichting. Crisis alom en de afspraak met de psycholoog was al gemaakt. Toen ontdekte ik google…
6 reacties
Fem · 29 augustus 2008 op 08:03
lang leve internet!
😀
Mup · 29 augustus 2008 op 09:02
De tijden dat ik mijn hutje niet uit te slaan ben, besteed ik aan een kast met daarin gezinsschapsspelletjes.
Groet Mup.
arta · 29 augustus 2008 op 11:06
Ik vind dit zóó’n lieve column!
Het ‘orakel’, ‘wetenschatten’, erg leuk!
Helaas vrij veel fouten, maar toch genoten!
🙂
pally · 29 augustus 2008 op 11:11
Ik vind, Aliterator, dat je mooi beschrijft met die koffer vol boeken als metafoor, jouw zekerheid als kind en hoe die langzaam tegen je in gaat werken als je volwassen wordt.
Aan het eind als je google noemt, haal je voor mij een beetje de magie weg van het bovenstaande, wat overigens misschien je bedoeling is.
groet van Pally
Aliterator · 31 augustus 2008 op 21:52
@ arta, dank je wel. Ik beloof beterschap wat betreft fouten.
Dees · 31 augustus 2008 op 22:45
Nog net voor deze van de pagina afdondert, ik vind hem echt prachtig! Inclusief laatste zin.